Lezen

haar schaamlipje een snaar

Ze weten dat het tijd is, lopen naar boven. De trap heeft de breedte van een rijwoning. Hij is negen, als eerste in de badkamer, geconcentreerd zoekt hij een kinderliedje op de ipad. Zijn zus lijkt te zijn behekst door een vrolijke gekte; dansend komt ze de lange gang door, met de armen zwaaiend in de lucht. Wat is het leven plezant! Ik ben zeven en hou van het leven! Ze blijft maar rondjes draaien bij de douche, mijn geduld wordt uitgedaagd. Ik maak het washandje nat, ga ermee door haar snoet, een tweede keer plagerig. Ik wacht op het uitkleden. Ze doet haar onderbroekje uit, speelt gitaar op haar schaamlip, lacht luid en blij, dat is leuk! Intussen deed haar broer zijn onderbroekje uit, en zij duwt haar neus tegen zijn kont, duwt tot bij zijn aars. En plezant dat dat is! Ik wil seksen! Ze roept het luid, alsof ze een intercom in de hand heeft. Ik vraag me af of ik dat deed in mijn kindertijd die gebukt en ingehouden geen idee had hoe het leven te vieren, door seks te hebben, te dansen in mijn blootje, mijn schaamlipjes waar ik muziek uit haalde.

Ingrid Strobbe

8 2

isitil

Haar bleke hand greep naar het flesje. Beverig zette ze het aan haar lippen en dronk gulzig. Eindelijk stilte in haar hoofd. Lena legde haar hoofd weer op het kussen, het flesje viel uit haar hand op het tapijt: een plas donkere vloeistof drong erin.

5 1

bijlessen in de dood

Moeilijk stond niet in z'n woordenschat. Discretie,vakkenis paste beter bij hem. Nog steeds werd Ludovicus witheet van woede als hij dacht aan haar vernederende woorden. Ze had op zijn ziel getrapt en dit was een brug te ver! Een les die ik je zal leren, als je het niet verwacht.

6 1

Sapristi

Wie het niet bij een door niemand te lezen dagboek kan houden, is een pretentieuze pierlewiet. Wie het niet kan houden bij een door niemand te lezen dagboek, is een pretentieuze pierkewiet. Daarenoven. Alles speelt zich blijkbaar af in een frietkot, in een bos of op een kerkhof. Het luchtledige zou nog origineler zijn. Vrienden nemen geen blad voor de mond en zeggen waar het op staat. Ignace is zo iemand. Hij is zoals het weer. Zonnig of triest en onbeïnvloedbaar. Dat stelt mij gerust. Het is ook nooit echt nodig om ergens over te praten en het wordt nooit verwacht dat ergens op gereageerd wordt. De zinloze analyses die Ignace aan de lopende band maakt, neem ik er graag bij. Het gemiddelde aantal lezers van al hetgeen je ergens op een website voor wannabe writers dumpte, bedraagt 0,413. Als iemand daar iets van leest, zo zegt mij Ignace, dan is dat dus niet eens met één volledig oog. Ignace is desalniettemin fier op mij. Er is nog geen enkele boom gekapt om waarop die lulkoek te lezen zijn, zelfs niet voor mijn houten dagboek. Hij heeft zelfs navraag gedaan bij den Ebes en kan mij geruststellen. Er is ook geen enkele boom gekapt om met houtschilfers een centrale te stoken die stroom zou hebben voorzien voor het opladen van een digitaal schrijfding of om de server in leven te houden die mijn gezwans slikt. Ik trek mij niet veel aan van zijn oprechte uitlatingen. Het houdt me klein, is een gedachte waarmee Alfred altijd moet lachen. Meer hebben wij, de clan van Ignace, niet nodig. Dat gevoel om altijd welkom te zijn in deze frituur, het is een ervaring die elke kerk benijdt. Die batimenten zijn trouwens meestal potdicht en vrij kan men zich daar niet voelen. Daar wordt verondersteld dat men simpelweg slikt wat daar verkondigd wordt. Ignace weet als 'kroongetuige in wandaden' alles daarover. Ook over die knapen die daar in een biechtkotje of sacristie iets anders moesten slikken, something far more sticky. Dat er een inquisitie zak komen voor die veelplegers, dar zit er niet in. Hun voorraad tapijten waaronder alles geveegd wordt, is nog zeer groot! Het is nochtans hoog tijd! Hier in onze frituur voor een volgende Mort Subite. Buiten lachen ze gelukkig wel, de bomen. Sommige een beetje grijs omdat zij de helft van hun takken verloren aan de wrede tuiniers van de mensheid. Vrachtwagens wilden passeren en hangende kabelse moesten vrijwaard worden. Intussen zinkt Ignace weer weg in gedachten. Zijn zotte kop wil weten wat er allemaal door die telefoonkabels stroomt, welke gedachten, gegevens, larie en apekool. Apekool!, zegt hij, Dat is dan een onderschatting van het aantal apen en een overschatting van de inhoud. uit de reeks 'Duivelsverzen'

1 0

Alternatief

“Zij kiest voor een alternatieve levensstijl.” Het woord ‘alternatief’ wordt wel eens gebruikt om een non-conformistische of non-conventionele ideologie aan te duiden. Soms uitgesproken met een bijklank, alsof het gaat om een zijspoor dat wordt gedoogd, maar niet gebruikelijk of algemeen aanvaard is. Maar is dat 'alternatieve' in feite niet het oorspronkelijke, het natuurlijke of authentieke leven? Is het geen kromme redenering om onze ware aard, in verbinding met dieren en planten, als ‘alternatief’ te klasseren? Eerst was er de natuur en toen kwam het artificiële. Het artificiële is een alternatief voor de natuur. De van de natuur vervreemde tijdsgeest van vandaag, is dus een alternatieve tijdsgeest. Het is een alternatief voor een onafhankelijk en vrij bewustzijn. Het is een alternatief voor voeling met de (eigen) natuur. Het is een alternatief voor een holistische visie die de blauwdruk van ons wezen vormt. Het merendeel van de mensen lijkt voor dit alternatief te kiezen. Ze verwarren het met hun authentieke aard. Het meest gangbare, de norm, wordt door de massa gedwee belichaamd en beleefd. Het artificiële en onaardse wordt als 'normaal' beschouwd. Het natuurlijke wordt een vage herinnering, niet gewichtiger dan een mythe of bijgeloof. Ieder wezen die zijn ware natuur onderdrukt, voelt het stille schreeuwen vanbinnen. Er wil iets uitbarsten en zijn plaats terug opeisen. Het ontwaken van de ware aard kan pijn doen. De weg naar huis gaat niet altijd over rozen. En dus kiezen veel mensen het hazenpad. Om uiteindelijk te verdwalen en verstijven in een onnatuurlijk keurslijf. Misprijzend kijken ze naar de minderheid die schijnbaar voor een 'alternatieve levensstijl' kiest. Ervan overtuigd dat de natuur haar tekorten heeft en voor haar eigen goed gescheiden dient te leven van haar kinderen. In een wereld waar alles op zijn kop staat, waar het natuurlijke als een minderwaardig alternatief gezien wordt, is het een moedige zaak om voor het gezonde te kiezen. In deze samenleving vereist het handhaven van de geestelijke en fysieke gezondheid heel wat zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen. Wie zijn eigen leider wil zijn, moet om kunnen met de verantwoordelijkheid. Kiezen voor het eigen goed, uit zelfliefde, kan het maken van onpopulaire keuzes inhouden. Het is een uitdaging die bij deze incarnatie hoort. Moedig zachtaardig mens, zoekend in een wereld van beton, deze woorden willen jou eraan herinneren dat jij, net zoals zoveel anderen, de kracht van het licht en onlicht in jou draagt. Die kracht zal jou helpen bij het inslaan van de minst voor de hand liggende weg. Als anderen jouw keuzes afkeuren, zal jij doorzetten en blijven geloven in jouw intuïtie en goddelijk wezen. Wat jij hier ervaart, is een transformerende reis waarvan jij ter plaatse de route verzint. Laat jouw fantasie de vrije loop en werk zo mee aan de terugkeer naar een natuurlijke samenleving.

KarolienDeman

8 1

Dansend de nieuwe wereld in

Hier staand aan de vooravond van de ommekeer, een keerpunt dat al enige jaren onder onze harten ligt te beven, proberen we comfort te vinden tussen muren die barsten vertonen. Komt er nu een grote doorbraak of zal het zich eerder schrapend op de achtergrond ontvouwen? Zal er iets plotsklaps dicht gedraaid worden of zullen we ons nog kunnen laven aan druppelsgewijze verandering? De traagheid van de onzichtbare verschuiving lijkt ons stilaan in te halen. Steeds meer mensen verliezen hun blinddoek en proeven een nieuwe waarheid. Het stond zo te gebeuren, we hebben ervoor getekend. We mogen trots zijn op onszelf, elke ploeterslag van ons pure wezen maakt hier een verschil. Nu de sluier van vergetelheid steeds transparanter wordt, kunnen we weer harmonie in de chaos onderscheiden. En ook vertrouwen opbrengen in het verloop van alle kronkels die ons meevoeren. Dit kan echter niet voorkomen dat we het soms uitschreeuwen of ineenkrimpen van machteloosheid. Dat alle herrie ons penetreert en leeg achterlaat. We laden onszelf telkens weer op, onder een grijze hemel die niet meegeeft. En aarden onze wortels in daverende grond. We ontmoeten elkaar in het midden van een op knappen staande spanningsboog. Een brug die ons een andere wereld in kan katapulteren. We komen samen om herinneringen te beleven en de essentie in alle veiligheid te ontbloten. We zijn een zinderende minderheid, samengebald tot schitterend bewustzijn, fel genoeg om grootsheid te openbaren. Het delen van onze hartstocht, is wat het pad begaanbaar maakt. We krijgen hoe dan ook te maken met struikelblokken en slangenkuilen. Maar er is altijd wel ergens een hand die naar ons reikt. Ogen die ons echt zien. Gelijkgestemde blikken die met herkenning troosten. Ze kunnen de lasten die we voelen niet overnemen, maar ze wel erkennen. Elke schijnbare leegte vormt de perfecte mal van het ware weten. Elke woelige massa heeft een stille bodem. We zullen zwemmen, drijven en in overgave stromen. Maar er is ook het verdrinken. Wat nu beangstigend lijkt, ligt klaar om een bevrijding te worden. Net zoals onze vleugels klaar zijn om zich uit te strekken. En dan komt er een test: vallen of vliegen we? Het antwoord ligt ergens in het midden: we maken er een passionele dans van.

KarolienDeman

4 1

Roes als dessert

Edmund hoogharten opende met veel moeite zijn ogen. Zijn hoofd bonsde,elke vezel in z'n lijf deed pijn. hij krabelde overeind en keek de kamer rond: overal stonden lege glazen, de geur van verschaald bier en wijn werd hem bijna teveel. In een hoek zag hij iets liggen :een paar schoenen. Zeg dat het niet waar is hé, deze keer kom ik je schoenen niet terug brengen! dacht hij. Net op dat moment waaide het gordijn op en zag hij haar gezicht, werd lijkbleek: 'Annita!' riep hij. Geen reactie.

1 1

Oehoe

Ook hier valt de avond. Met een heidelucifer maak ik het licht dat nodig is. De pad spurt naar de zijkant van de weg. Ik ben in aantocht. De blonde streep op zijn rug is het equivalent van mijn vlecht. Het geblaf van een ree versterkt de alarmroep van een merel. En toch zit het gevaar enkel in mijn schoenzolen. De kievit en de wulp kijk ik dichterbij. Iets in mij wil de nachtzwaluw zien baltsen maar hij geeuwt met rekbare kaken.Misschien is de oehoe ons geroezemoes moe of wil hij naar bed.

Ingrid Strobbe

5 0

Lambiorix (slot)

17+ Adolf Florian Nageboorte is een stichtend lid van de Pittemse Krulbrolvrienden. Op zijn wens eindigt de jaarlijks zomerbarbecue met deze Obscene Scene. Het zaad moet op anale wijze een lichaam verlaten! Na het verzwelgen van de gegriilde boerenworst en het verorberen van een grote portie couscous, die Kitty meebracht in een ellendig diepe kom, moet dat wel lukken. Lambiorix heeft de geesten bevrijd en de zaden zaten onschuldigweg in die kleine bosaardbeien. Het dessert was naar recept van Agent Oranje. Mangosorbet met stukjes aardbei en bosgenot. Adolf geeft teken en alle Krulbolvrienden nemen plaats. Voor de foto. Gehurkt. Op één schone rij. Daar bij de hazelaars. En! Wees gerust! De natuur zorgt zelf voor symbiose tussen zaad en uitwerpselen. Elk zaadje van de bosaardbei weet dat! Het volstaat om opgegeten te woorden en daarna als plant te verrijzen uit ontlasting. Doch. De Krulbolvrienden doen dat in stijl. Terwijl zij daar zo zitten, zullen zij elk voor éên perfecte Kruldrol zorgen en zo het voortbestaan van de Schattige Bosaardbei verzekeren. Hannelore. Ignace. Ik. Wij nemen daar niet aan deel! Wij zijn niet zot! Wij kijken toe vanop afstand. Dat Ignace intussen Hannelore, mijn lieve tante Hannelore, tot de Anale Daad heeft kunnen overtuigen... Ik moet dit er einfach bij nemen. Hij is immers een Schelm, maar ook mijn Vriend. uit de reeks 'Roeland Wittebolle'

4 0

Lambiorix (11)

Leopold Van Polderleeuw Agent Oranje Annabelle Onverschil De Tic Tac Tovenaar Faust De Fistfucker Kitty Ne Me Kitte Pas Adolf Florian Nageboorte Nonkel Leonard De Konkelfoezer Babette De Striptease Babysitter Ja. Dat is nodig. Schuilnamen. Het is immers mogelijk dat het er ineens zeer smerig aan toe begint te gaan. Men weet dat nooit bij normale mensen die dan iets meer drinken. Het onderdrukte kan zich plots kwaadaardig uiten. Dat gebeurt het meest bij geesten die zich niet bewust zijn van de wrede normering die zij ondergingen op een manier die hen gebruikelijk leek. Bovenaan. Dat was de lijst van alle invités en invitees. Hannelore, Ignace en ikzelf zijn ook gekomen. Vanwege Lambiorix. Ja. Omwille van het bier. Ik kan dat ook niet anders omschreven. Sorry. Er bestaat geen genderneutraal woord voor invités c.q. invitees. Net zoals dat niet bestaat voor de nochtans onzijdige formuleringen 'mijn vriendje' en 'mijn vriendinnetje'. Taal is wreed. Zij is lastig en toch lazen wij hier boeken, toen wij hier zo ellendig lang geïnterneerd werden. Tot nu toe liep er niet veel verkeerd op de Barbecue van de Krulbokvrienden, die nu plaatsvindt in Het Instituut. Wat doen wij intussen? Hannelore laat zich gretig zoenen maar dat ben ik gewend en voor de rest zijn er die malloten die alles willen lezen, terwijl mijn bic al lang geleden stukgebeten werd. Het wordt dus wachten, beste, tot et iets schunnigs gebeurt, de hemel ergens scheurt, dat rode licht doorlaat. uit de reeks 'Roeland Wittebolle'

Tip

Winterblues

De stilte bedekt als een Gouden Regen met winterverdriet mijn zoekende ziel. Ik kijk naar de einder waar een zingever op mij staat te wachten die probeert de hemel met de aarde te verbinden.

63 4

Lambiorix (10)

Het meest recente maandblad van de Pittemse Krulbolvrienden lijkt een ware feestfolder. Normale geesten snakken naar uitbundige bezigheden. Samen zijn. Sociaal gedoe. Zelfs medelijden met de zwakke medemens of afkooksels daarvan zijn tegenwoordig aanleiding tot feestvieren. Neem nu die zieke initiatieven als warmere weken. Dan staat men ginds massaal op een plein om slechts wat te zwaaien en dat valse gevoel te krijgen dat men echt ergens toe bijdraagt. 's Anderendaags, wanneer het toneeltje voorbij is, komen ze langs, de kuisploegen van de goegemeente, om de sporen van die komedie uit te wissen. Fletse glühwein zuipen zij en draaien muffe plaatjes voor vergeten mensen die hun beeldscherm laten slapen, de radio verkochten aan fanaten van laweit. Soms is het voor een kreupele, een manke ridder op een stokoud paard. Doe Lazarus een verse pamper aan! Hij zal geen wederopstanding beleven. Chot. Wat stinkt het in de verte. Die mengeling van geuren vol vergaan en mans urine zijn echt niet te tarten! Zo kunnen we geen party vrolijkweg beleven! Ouderdom, wezens die een eervol einde niet meer kunnen kiezen, het geleuter dat die randgevallen vaak verkopen, neen bedankt! Doe dan liever deze kille buitenwind, wat beelden op tv, vermeldingen van wie zijn spaarvarken voorbeeldig slachtte voor het oog van fiere zielen. We vergeten straks, de namen van de ongelukkigen, de initialen van degenen die dan toch gewoon verlegen hielden van hun afzondering. Zolang de huur maar betaald is, de erfenis op voorhand schoon geregeld en ze vereffend worden, al die facturen van De Instelling. Hoeveel franken gaan wij op dat feest doneren voor een rein, gerust gemoed? Hoeveel moeite gaan we doen om in te kunnen slapen met een trots gedacht? De Pittemse Krulbolvrienden zijn al even erg. De jaarlijkse Zomerbarbecue zal weer gehouden worden, daar waar Ignace en ik eeuwenlang opgesloten zaten. Hoera dus? De Pittemse Krulbolvrienden zullen de dolle mens met al zijn gebreken eer aandoen door een grillfestijn te houden! Desalniettemin en ondanks alles. Hannelore stelt voor dat we gaan! Lambiorix zal daar immers zijn en Hannelore met haar wilde streken is te vinden voor verwerking in een zatte bui. Alles mag dan in een roes gebeuren en ja. Ignace mag ook mee. Sappig varkensvet mag uit die worsten druipen op dat hete rooster. Oké en voor akkoord. We zullen ons eens laten gaan daar in Ons Instituut, temidden al die Krulbolvrienden en alles, dankzij Lambiorix! uit de reeks 'Roeland Wittebolle'

een stukje zolder

we naderen een stukje zolder dat midden in de ruimte staat, hij is al weg maar ik blijf staan bij de tafel en stoel onder een laag stof, de strepen zon op de muur zijn warm, een voelbare uitnodiging te gaan zitten, stel je voor dat de frambozen opnieuw kleur krijgen terwijl ik kijk, van metaalgrijs naar roze in sequenties, het knipperen van mijn ogen heeft effect op de wereld buiten mezelf, ik blijf me afvragen wat hier is gebeurd tijdens de nacht, omdat bezoekers niets mogen aanraken laat ik me raken door het stilleven, gebukt neem ik op kindhoogte deel aan de transformatie, mijn pop ligt op schijnbaar vredig op haar buik maar ze lijkt tegen één van de poten gesmakt door een kracht, een hand van god zet duim en wijsvinger in beweging waardoor een lamel verder opent, hij glimlacht en zegt: kom je? Er is nog zoveel te zien.

Ingrid Strobbe

6 0

Mijn dorp naast de stad

Ik hou van Borsbeek, mijn dorp naast de stad, omdat de gevel van sommige huizen en het gezicht van sommige dorpsgenoten in mijn biotoop van weleer, me altijd terugvoeren naar de herinneringen, naar de humus van mijn jeugd. Zijn dorps- en jeugdherinneringen niet het onafscheidelijke koppel en het oververvangbare behangpapier in de woonkamer van ons geheugen? Linosnede - Jos De Maeyer - dorpscentrum Borsbeek - 1974

10 1

Weemoed

wonend in de met nostalgie gevulde kroonslagaders van mijn hart onevenwichtige waterpas voor mijn gemoed en mijn ratio klevende herinneringen gevuld met gezichten, tactiele accolades, onuitgesproken woorden, ongrijpbare stiltes onverwachte smeerolie voor een schrijvershand onzichtbaar remspoor tijdens mijn levensgang

5 0

Echte vrienden

Echte vrienden zijn trouwe praat- en luisterpalen, staande in je levensschakelweide, waar elke jaargetijde wordt gekleurd door hun oprechte genegenheid.

7 1

Lambiorix (9)

Lambiek en geuze zijn de enige echt Belgische bieren! De Zennevallei is de enige Belgische bierstreek! Al de rest is copycat! Namaak van fletse pils uit Plzen. Nageaapt tarwebier naar Beiers recept. De platvloerse Vlaming noemt het domweg 'witbier'. En die heerlijke bieren van hoge gisting... dank aan het Grote Brittannië! Gelukkig hebben de Pittemse Krulbolvrienden een ware anglofiel als erevoorziiter. Johnny, geboren te Brugge als Joannes Van Huele, is een man van goudwaarde, niet alleen voor de club, de krulbolsport, maar ook voor de Vlaamse biercultuur. Zonder Johnny en zijn angelsaksische bierbrouwtalent, zou er geen Brouwerij Sas bestaan hebben te Bredene. Zonder Brouwerij Sas, zou er geen Sano-bier gebrouwd zijn en dat die Waalse patertjes dat recept dan stalen en het ging verkopen onder de merknaam Orval... het zijn uilskuikens die één van de grootste wandaden in de Belgische biergeschiedenis pleegden! Wat een ploerten die dit betere brouwsel vernoemden naar een zeekoe? Intussen is Johnny 135 jaar oud, maar nog steeds een aap-komt-uit-de-mouw-bierbrouwer. Bepaalde talenten mogen niet verloren gaan en nog belangrijker: Hannelore en ik, wij willen blijven genieten, niet alleen van elkaars lichaam en geest, maar ook van Lambiorix. Alles dankzij Johnny en zijn Krulbolvrienden. Johnny moet blijven leven! Hij moet met zijn maten in dat hoop- en hopvolle clubhuis Lambiorix blijven brouwen! Mijn dagboek heeft dat beslist. uit de reeks 'Roeland Wittebolle'

sterren in de nacht

Je zal lijden zoals ik! tierde ze en greep de kettingzaag nog steviger vast. 'spaar me alsjeblieft, het spijt me! ' smeekte hij. 'zwijg!' beet ze hem toe en zette de zaag in zijn rechterbeen . Beestachtige kreten galmden door het bos. Katie lachte:'je krijgt wat je verdiend!' riep ze

1 1

Lambiorix (7)

Wij lazen veel Ignace en ik. Toen wij in De Instelling verbleven klom de tijd immers op de muren om daar een gevecht te leveren met een wolfspin. Boeken die Ignace nooit zou lezen waren romans die in hun zielige tijd als shockerend beschouwd werden. Bij wie een Vrije Geest bezit, heeft dat geen enkel effect, zo zei hij. Dergelijke boeken zijn slechts aantrekkelijk voor zielen die lelijk genormeerd werden door joodse, christelijke of kleinburgerlijke gedachten. De motivatie van schrijvers om dergelijke flauwe schunnigheden op papier te zetten, is van povere oorsprong. De ontzetting die gezocht wordt bij een lezer, die dan verondersteld wordt preuts te zijn, is even banaal als de leefwereld die men probeert te ergeren. Igance vatte dit samen met de woorden: Het zou ridicuul zijn mocht een Vrije Geest dat steekspel met te vergeten middeleeuwse normen nog enigszins als verlichtend ervaren. Neem nu Mieke Maaike's obscene jeugd van Louis Paul Boon of Lolita van Vladimir Nabokov. Geen haar dat eraan dacht om dat te lezen. Voor Ignace was het uitgesloten dat een wezen met enige filosofische maturiteit daar tijd aan zou besteden. Het is slechts shockeren om te schockeren in een era dat al te preuts en benepen was. De gedachte dat zij noodgedwongen deel uitmaakten van een bekrompen gemeenschap, getuigde enkel van infantiele onmacht. De idee dat geesten die zich gevangen voelden dat betuttelende gedoe niet zomaar konden overstijgen, de noodzaak die zij voelden om zich daar tegen af te zetten, getuigden enkel van even grote bekrompenheid. Dixit Ignace, die in De Instelling danig mijn geestesbroeder werd dat ik hem citeren kan alsof hij in mijn hart kwam leven. uit de reeks 'Roeland Wittebolle'