Lezen

Herfstmaan

vroeg uit de veren - de voordeur openend oog in oog met de maan

Margaretha Juta

4 0

noïmosiné

de slavernij leek me veel te lang te duren ook al was de gedachte er aan me zo machtig nog niet geweest bleef er vanwege hun lege lusteloze blikken weinig veel meer over dan de conclusie van een blonde vijftienjarige in verval die gecamoufleerd door zijn eigen achterban in zak en as werd gezet na verjaagd te zijn geweest uit een kelder vol oude tandeloze aan theelichtjes verslaafde orchideeën

Eliot

Glinsteringen

Ik heb sinds kort een nieuwe hobby : bomen lezen. Gelukkig hebben de meeste bladeren, en die sla ik dan ook regelmatig om. Daarna is het vooral een kwestie van ontdekken. Kan ik me verbinden met diegene die hier sporen heeft achtergelaten? Mag ik mee op je wortels staan en de aarde gaan verkennen ? En hoe recht liep je pad omhoog ? Hoe breed durfde je reiken ? Of welke symfonie mag de wind door jou heen veroorzaken ? En hoeveel glinsteringen van het licht geef je aan die ene attente voorbijganger? Hoeveel nieuwe adem heb je nog voor ons allen ?

Inge VdV

Laatste herfst

‘laten we samen het glas heffen en klinken!’ water in zijn glas zachter het geluid - de bloedige horrorfilm wiegt hem in slaap ook je oogballen uitdoen, zei de pestkop van een verpleger als ‘n oude laptop - opa moet de hele dag aan de oplader oorlogsgetuigen niet één is er nog over - wartaal uit zijn mond zijn imitatie van de held uit de western was geen hartaanval toet toet toet toet doet de ambulance de nacht doodstil elke dag zijn kleingeld natellend als kleinkinderen haar warmte nog in de kastanje die ze aan hem geeft met de dag vallen er meer appels uit de boom - appelmoes toetje elke herfst zegt hij dat het zijn laatste is - gouden bladeren ‘zo dichtbij’ met twee vingers toont hij de naderende dood zijn stok prikt in het herfstblad bij zonsopgang ———————— deze weg niemand neemt hem meer nu de herfst eindigt (Bashō, twee weken voor zijn dood in 1694)

Margaretha Juta

Meneer de Raaf aan de Schelde

Meneer de Raaf kwam mij tegen Hij pronkte hij stapte snel zo fier en met zoveel spel Waarheen leiden zijn wegen? Toen was hij weg die zwarte veer vloog tegen de wind daar was hij weer Hij had een boot in ’t oogwat een gemak daar op dat dak zo was het dat hij niet zelf vloog Niet meer te voet noch te vlieg als u dit leest, meneer de Raaf vertel me van uw reis alstublieft ! AMK

Anemos

9 1

Zorro-degen

Wij hadden houten zwaarden zelf getimmerd. Op de kermis won ik een zwarte plastic Zorro-degen met een krijtje op de punt. Ik daagde trots mijn broertjes voor de kling. Bij de allereerste uithaal brak mijn lemmet af. Ik beukte met mijn vuisten op hun ruggen in. Mama rende op ons af, greep de kling en trok striemen op mijn dij. Ik belandde in de strafhoek, tussen schoorsteenmantel en buffet. Mijn vinger gleed in grijze voegen en lijnde vuurrode bakstenen af, terwijl ik diepe spijt betoonde. 'En ga je 't nooit meer doen? Denk erom: het zweepje zal blijven liggen bovenop de keukenkast.' Jaren later heeft mijn moeder opgebiecht: 'Ik heb onhoorbaar hard gehuild.'

Robert de Roek

hazel

vannacht wordt je wildweg uit het water geplukt en geborgen in een plastic winkeltas, je vewrongen glimlach nog min of meer bewaard, je dagboek heel atypisch uit zijn context gerukt door een bruidegom die er nooit is in geslaagd de wonde in je bloedende stem te stelpen op het ritme van klappertandend eikenhout uit het zicht van de kinderen die hij nooit heeft meegebracht begint hij tafels en stoelen te verzetten en telt hij het aantal keren dat je deed alsof hij je diep in het wijnglas had willen laten kijken om zijnentwil met tegenzin opgeslagen in flitsende videobeelden die zich nu dwars door de muren lijken te zullen boren voor deze ene en gene allerlaatste keer

Eliot

3 0

kwestie?

Kwestie van tijd zegt hij mij, ik weet niet wat kwestie betekend, maar neem aan dat hij gelijk heeft. Hij heeft altijd gelijk. Zijn gelijkheid staart mij recht tussen de wenkbrauwen aan. De tegels zijn koud en ik had pantoffels mee moeten nemen. Mijn sokken glijden en van de trap zal ik vallen. Kwestie van tijd zegt hij. Voor ik op een dag mijn hoofd verlies. Steeds onwetend over wat kwestie betekend, neem ik aan dat hij gelijk heeft. Zijn gelijkheid is de plakband rond mijn nek. Een koud huis wordt verwarmd door de afgunst naar pretparken. Want van suikerspin zal ik scheel kijken. En van achtbanen mijn hoofd verliezen. Kwestie van vertrouwen, en ik neem aan dat hij gelijk heeft. Gelijk als de plakker die mijn unibrow zal epileren. Gelijk als de wereld met vertakte bomen. Gelijk als een beer in de lente.

Tess12

10 0

Tussen deur en kachel

Er lagen donkerrode tegels. Daarop een groot en kleiner kleed. Ernaast op sokken baantje glijden - mama zou de gaten stoppen. Tussen eet- en woonkamer in lag een glimmend rode vlakte, speelplein van deur tot kolenkachel. Op schoorsteenblad een westminster, tegen schouw een crucifix in T, opa's terracotta Christus. Tegen tegels, muur, plafond of deur gooiden wij een super ball. Hij maakte capriolen. Wij sprongen voor de kachel op om hem te vangen. Harder gooien, hogere boog, hoger springen om te vangen. De bal trof toch het kruisbeeld: terracotta met een klap in gruzelementen op de vloer. Mama haalde blik en stoffer. Brokken vielen niet te helen, Jezus liet zich plots niet lijmen. Hoe zou papa reageren?

Robert de Roek

7 0

Zand en zeezout

Zand nog in mijn haar en zeezout op mijn lippen. Ik keek toen achterom. De golven rolden naar de achterruit van onze auto, die zijn neus naar huis toe wendde. Ik dacht: die tijd komt niet terug. 'Mijnheer, doe kalmpjes aan. Maar twee uur nog te gaan. Het weekend komt eraan.' Ik zei: 'Kom op, wees flink. Die tijd komt niet terug.' Mijn buurman ziet me opwarmen. Hij springt al op zijn fiets. 'Nieuwe werkdag, Peter?' 'Ja, een dag dichter bij 't pensioen!' Ik denk: die tijd komt niet terug.

Robert de Roek

4 1

Niemand is bang

in de winkel laadt een kind zijn speelgoed geweer en niemand is bang

Margaretha Juta

Tip

Verborgen verdriet

Een traan van verdriet. Alleen in het donker, waar niemand het ziet.

Chellkn

76 2

Niet Hier Noch Daar

Soms, heel laat,struikel, en strompel iknaar een bestemming,onbekend voor mij. Ik geeuw,kijkend om me heen.Ik weet nietwaar ik ben. Het is een plekje,een plaats.Ik kom er niet vaakalleen. Herinner datik niet hier noch daarme bevind,en keer weernaar huis.

Melancholie (Haiku Triptych)

ziekteis stomen zeker alshet niet zichtbaar ismentaal mentaalgraaf ikeen put waarinik mijn gedachten begraafmelancholie melancholieis clichémaar ik kanniet anders dan huilenbah

Verwondering

Uw verwondering verbaast mij niet,want het was ik, die u zo onwetend liet.Jazeker, een leugentje om bestwil, dat doe ik goed.U zult wel in staat zijn tot het drinken van mijn bloed. Ikzelf, ik heb geen spijt,maar u bent het vertrouwen in mij zeker kwijt?Ik heb u zeer zeker bedoten dat vond u, zo hoop ik, zeer bot. Wat ikzelf heb gezegd is niet waar, dat kan ik betamen,men zou niet moeten luisteren naar wat ik sta uit te kramen.Ik hoop dat u de mensen overtuigd van de waarheid,alvorens ik de volgende leugen verspreid.

4 0

Verloren in de Hooiberg

Met geen spijtvertel ik de waarheid.Want ik ben geen held,en al zekergeen slechterik.Ik ben zoals die speldverloren in de hooiberg.Niemand die mij vinden kan,omdat niemand weetdat de speld verloren is.want wat niemand mistkan niet gevonden worden.

Mist

We grijpen in het donkernaar mist die onvangbaar is.Deze keer gaan we ten ondernaar werelden veel meer bijzonder. Waar gewoon bestaan niet zwaar is,en niemand me vraagt hoe het is.Ze weten gewoon, voelen dat aanwaar in de wereld we nu staan. En vertellen me de dingendie ik moet horen, en in plaatsklaar staan met open oren. Is het te veel om te vragen?Ik denk van niet, maar ikmoet niet jagen door de mist.Door de woorden die mij helpenmijn wereld te verstoren,en die mijn redding zijn,Hemel op aarde.Wat is zo moeilijk aantwee dingen die waar zijn? Onmisbaar, ik wil het niet zijn.Maar kiezen voor anderen,daar trek ik de lijn.Besta ik nu, hier in mijn bed?Of ben ik enkel hier wanneeriemand op me let? De mist is onvangbaar,dat wisten we al, maarvangen doet pijn.Gezien worden ook.Maar wat is het leven waard,als ik leef als een spook?