Lezen

La prière au grand manitou / ...

Ce beau matin, moi, un grand guerrier de la tribue de la calculatrice,implorait au grand manitou de m’adviser sur les dettes que mon sqaw avait incuré et qu’elle avais promis de me rembourser. le grand manitou a allumé son calumet de la paix aux herbes médicinale et a appéllé une grande réunion en petit cercle avec les quatre éléments (si présente); La poussière c’est accumulé dans les coins.La condensation c’est écoulé de la paroi de douche.Le sèche linge a séché la linge très vigoreusement.Et le courant d’air matinale a traversé la piece plusieurs fois. Ensuite, dans sa grande sagesse, le grand manitou c’est tourné vers moi et m’a informé: Ton sqaw ce balade dans les plaines, accompagné de chiens, chats, plantes d’intérieur, mini-sqaw et poisson.Et que ferra t’elle? Nous prévoyons qu’elle continuera de ce balader dans les plaines, accompagné de chiens, chats, plantes d’intérieur, mini-sqaw et poisson. Et ou est ce qu’elle finira de ce balader? Peut-être qu’elle ce baladera ensuite dans les forets, accompagné de chiens, chats, plantes d’intérieur, mini-sqaw et poisson. Et comment est ce qu’elle me remboursera ces dettes? Peut-être elle pourrait te payer par domiciliation, si elle aimes tant de ce balader?Erm… merci grand manitou pour ton conseil sage.____________________________Toi, Wallonne emmerdé (Biscoff)Moi, flamand ench… enfoiré (Speculoos) Toi, gaminne, 2 chiens, deux chats et un poisson doréMoi, 2 poules (pour les oeufs) Toi, aimer faire des pâtes fraiche, Moi, était plongeur à l’école hôtelière Toi, Maman non-anticipéMoi, ‘pas papa’ Toi, gazelle aimant éviter problèmesMoi, sanglier bruyant, têtu. Toi, trés intilligente mais, parfois moins sageMoi, Bouddha con, simplement con Toi, aimer voyagerMoi? mon estomac aussi aimer voyager Tu pouvoir me repayer?Moi avoir inclus termes dans le contracte de pret Moi vouloir aider, mais (en longue terme) moi, pas avoir envie de payer les dettes de ton ex

Lightlives

0 0

Slappe lach

Ik heb vaak de slappe lach. Ik voel het meestal komen. Het begint met een luchtbel ergens tussen je slokdarm en je ademhalingspijp. Die wordt steeds groter. Het lijkt wel of niet alleen je borstkas gaat uiteen spatten, maar ook alsof je armen en benen opzwellen en je daardoor als een ballon de lucht in zal gaan. Soms kan je de luchtbal weer inhappen, dan blijft je lijf een opgeladen lichaam en durf je nergens meer aankomen of naar kijken uit schrik dat de elektriciteit het geviseerde object gaat opbranden. Maar meestal ontploft de luchtbel vrijwel onmiddellijk, als een zeepbel waarbij kleine spatjes overal rondvliegen en dan liggen te blinken in de zon. Die spatjes lijken iets magisch te hebben. De tinteling is de hele ruimte te voelen. En elk klein spatje kan een nieuwe golf veroorzaken. Die komt dan pas vele tijd later, als een terugslag, een weerkaatsing. Soms minuten na de ontploffing. Als alles alweer in rust is of in rust lijkt. Zoals bij een tsunami die aan het rollen ging, eerst onzichtbaar om dan alles en iedereen te overvallen. Iedereen staart je aan niet wetend wat er gebeurd. Het voorval die alles veroorzaakte is al vergeten of werd door sommigen niet geregistreerd, er is geen link meer tussen de eerste slappe lach en de tweede. Maar voor jou wel. In jouw hoofd heeft alles zich vertraagd en in een loop opnieuw afgespeeld en er werden nog elementen aan toegevoegd. Er werd wat geknipt, geplakt. De timing, de muziek, alles werd nog beter gemonteerd dan hoe het zich echt had voorgedaan. Waardoor de tweede slappe lach veel heviger is dan de eerste en je uiteindelijk met zuurstofgebrek als in een roes zweeft te midden van jouw starende medemensen. Gisteren las ik een boek waarin de slappe lach door één van de hoofpersonages op eenzelfde manier werd beschreven als hoe ik het ervaar. Fantastisch vond ik dat. De schrijver kende het dus ook. De scène was ook gewoon hilarisch. Op de hoed van een vervelende leerkracht stond in krijt “schiet me neer” geschreven. Het hoofdpersonage, een leerling in die klas, kon maar niet meer opletten. Telkens opnieuw zag hij die woorden. Zijn hoofd duizelde en hij voelde de luchtbel. En dan plots zette een medeleerling zijn vinger in schietstand, richtte naar de meester en zei “pief, poef, paf”. Daar was ze dan: de ontploffing. Ik zag het, ik voelde het. Ik lag zelf dubbel. Zonder verdere context is de slappe lach wellicht onverstaanbaar. Maar ik had de context, tussen alle lijnen door, in de hoofden van de personages, genoeg materiaal om van een flauw mopje een hilarische toestand te maken. Vandaag veroorzaakte mijn flauw mopje de slappe lach bij mijn partner. We stonden aan de voetbal. De eerste wedstrijd van onze zoon. We hebben allebei niks met voetbal, dus hebben we dit 6 jaar uitgesteld. Maar als een kind 6 jaar lang volhoudt dat dit het liefste is wat hij wil doen dan plooi je. Je gaat twee keer per week trainen en offert zaterdagen en zondagen op om naar de wedstrijd te gaan kijken. Al meteen zie je er de fun van in. Anderhalf uur lang naar mensen kijken is eigenlijk het fijnste tijdverdrijf die je maar kan bedenken. Het is niet voor niets dat je antropoloog wou worden. Eén van de jongens komt constant klagen bij zijn vader. Vader wordt steeds bozer dat de trainer gelijk heeft, dat hij niet snel genoeg is, dat ze niet samen spelen, dat hij teveel klaagt. Ik vraag me af of de jongen voetbal eigenlijk wel fijn vindt. Zijn gezicht vertoont geen enkel plezier en zijn lijf verplaatsen lijkt een zware last vol overtuiging van de teleurstelling die erop gaat volgen. Naast mij staan twee vrouwen met chique namen te gooien alsof hun zoon de uitverkorene is. Elk uitgesproken woord heeft de intentie de ander te overbluffen. Eéntje doet een poging om mij bij het gesprek te betrekken. Ik antwoord beleefd en probeer dan zoveel mogelijk de andere kant op te kijken en mijn oren te verzegelen zodat mijn humeur niet bezoedeld geraakt. Je focust je terug op je zoon. Dat vrolijk ventje voor wie voetbal puur genieten is. Hij maakt om de haverklap een grappige beweging alsof hij even gehurkt op het grasterrein gaat zitten relaxen. De trainer ziet het ook en schreeuwt dat hij moet rechtop blijven. Hij gehoorzaamt, niet goed wetend wat eigenlijk het probleem is. Je ziet zijn mager lijfje op de juiste momenten van de ene kant van het veld naar de andere vliegen. Om even later weer te relaxen. Zijn reflexen zijn gigantisch snel. Dat weet je al van toen hij peuter was en vliegen en wespen kon neermeppen nog voor jij ze had gezien. Hij frutselt aan zijn tshirt zoals hij ook aan je lange haren frutselde. Af en toe werpt hij jou een glimlach. Je geniet omdat hij geniet. Hij weet dat hij kan scoren. Ook al lijkt hij soms de grasmat te aaien of de vogels uit de lucht te kijken. Zijn focus en niet-focus wisselen razendsnel. De trainer weet dat nog niet, jij wel. De ploeg van je zoon is een allegaartje beginners, de tegenploeg is een ander allegaartje voor 80% met allochtone achtergrond. Ze zijn allemaal een kop groter en in de breedte kan je zoon er twee keer in. Je partner vraagt hoe dat kan, U12 is toch allemaal van het geboortejaar 2013? Je reageert droogjes dat ze in de tegenploeg misschien niet helemaal zeker waren van het geboortejaar. Waarop je partner dubbel ligt. Durf jij dat nog luidop zeggen, vraagt hij als hij is bijgekomen. Waarop jij begint over je eerste werkplek, waar 80% van je collega's Afrikaanse, Turkse of Italiaanse roots hadden. Adil zijn mopjes waren de beste. Hoe zwaar die job ook was, de slappe lach heeft ons de miserie laten vergeten. Je zoon heeft dat ook begrepen. Zoals Adil zijn bruine huid relativeerde, relativeert je zoon zijn scheel oog. Hij ziet 360 graden lacht hij. Hij leest tussen de lijnen door in de hoofden van de personages en over alle terreinen heen. Hij heeft de hele context. En dat zorgt voor dubbel plezier, ook in het spel. Het mag, de slappe lach, we schieten niemand neer. Schieten doen we alleen in de goal.

Fien SB

21 2

Tuin

Ik wandel Oma’s koertje af de straat op en duw het poortje zonder omkijken achter me dicht. Het sluit nu al even niet goed meer. Ik zet mijn helm op, klik het slotje vast en trek de spanriempjes extra stevig om mijn kaken heen. Dan begin ik te rijden. De eerste trappen verlopen wat wankel. Het laatste glaasje jenever was er zoals gewoonlijk te veel aan en de tranen van vijf minuten geleden maken mijn zicht een beetje troebel. Ik trek hard op richting het kruispunt. Aan mijn rechterzijde passeer ik mijn oude, lagere school, de Esdoorn. Achter de ijzeren poort zie ik de boom waar de school naar genoemd is nog steeds prijken in het midden van de speelplaats. Zou het werkelijk diezelfde boom zijn die er drie decennia heeft gestaan, of zou hij heimelijk ‘s nachts al eens vervangen zijn? De eerste jaren kwam Oma ons, mijn zusje en ik, ‘s middags aan de poort afhalen. We wandelden vijftig meter van school tot aan het poortje en via de binnenkoer naar de achterdeur. Daar liep je zo de keuken in. Het eten was tegen dan vaak al netjes klaar, enkel het vlees moest nog gebakken worden terwijl mijn zus en ik onze kom soep alvast naar binnen speelden. Ondertussen keken we Blokken, met de immer kleine en goed gezinde Ben Crabbé. Naar het eind van de kwis hadden we een stijve nek door het achterom kijken van de eettafel. Als we snel genoeg gegeten hadden konden we de finale in de zetel volgen. Terwijl we het zesletterwoord probeerden te raden ging Oma ons dessertje halen, een potje yoghurt met een ferme kwak suiker erop. Nadien keken we naar het journaal. Nadien keerden we terug naar school tot het eind van de schooldag, waarna we weer naar Oma gingen, waar we aan ons huiswerk werkten tot we opgehaald werden door een van onze ouders. Naarmate we ouder werden bleven we tijdens de middag liever op school om met onze kameraadjes te spelen, en hetzelfde gold voor de periode tussen het eindsignaal en de nabewaking. Zo verminderde de tijd die we bij haar doorbrachten gestaag. De middelbare school lag een dorp verderop, wat zowat het einde betekende van mijn dagelijkse passages bij Oma. Ik kom aan het kruispunt en sla rechtsaf, richting de spoorweg. Aan de bareels sla ik opnieuw rechtsaf, en rijd parallel met de sporen langs de grote vijver met zijn zeilclub. Tot een paar jaar geleden had Oma een gigantische tuin, die ze tot voor kort zelf nog onderhield. Als je de keuken links liet liggen en het koertje verder afliep, kwam je het eerste gazonnetje opgelopen, dat een tiental meter lang was. Dit is wat ik de Voortuin noemde. Het werd omgeven door taxushagen die ongelooflijk konden prikken als je daar je bal in kwijt speelde en die moest gaan zoeken, als de struiken hem überhaupt al niet fataal waren geworden. Aan het eind van de Voortuin had je de keuze wat het vervolg van je weg betrof. Ofwel koos je links, een eng gangpad tussen struiken en de haag, minder aan te raden vanwege de spinnenwebben. Bovendien was je bestemming mits een kleine omweg uiteindelijk toch dezelfde als die van het andere pad, rechtdoor. Daar lag het begin van het tweede grote deel, de Middentuin. Hier had je de moestuin, verbouwde ze rabarber (waar ze deksels goede confituur van draaide), prei, aardappelen, wortelen. Verderop links lag het tuinhuis met gereedschap en grasmachine, niet ver daarvandaan de BBQ met tafel en banken. Als je doorliep richting de serre (met tomaten en waar het altijd vijf graden warmer was dan buiten) passeerde je het kippenhok, waar werd gekakeld om het graan dat ik vaak bracht. Als je de Middentuin helemaal was doorgelopen, het tuinhok en kippenhok links latend en de serre rechts, stevende je af op een dikke, dwarsliggende haag. In het midden zat een gat dat je zo naar Narnia had kunnen brengen. Maar wat je daar vond was de Achtertuin. Het meest onherbergzame deel van Oma’s tuin, met gras dat steevast hoger stond en struiken en bomen die wilder waren dan in de eerdere delen. Hier heersten de ganzen. Vanuit hun ren bliezen ze je dreigend aan. Alles tezamen betrad ik de Achtertuin enkel in mijn meest avontuurlijke buien, wanneer Oma misschien wat te veel suiker op mijn yoghurt had gegoten. Een keer per jaar kwam de familie samen voor de grote lentesnoei. Ik herinner me grote harige, blote mannentorso’s die bandana’s hadden gemaakt van hun T-shirt, die gezamenlijk takken knipten en hagen schoren, terwijl anderen met kruiwagens op en af liepen richting een remork die later naar het containerpark moest. Ondertussen waren Mama, de tantes en Oma in de weer met voorbereidingen voor de traditionele aansluitende barbecue die tot laat zou duren. In de middentuin onder de hoge eiken klonk er na uren schransen en enkele flessen wijn de zangstonde met liedjes van vroeger uit de jeugdbeweging. De oudste nonkel sprak dubbele negatie. “Dat is immers ni waar ni.” Zou hij daarover gezegd hebben. Alle buren mochten horen waarom niemand van de familie nog welkom was in het kerkkoor. Een paar jaar geleden kreeg Oma te horen dat het gebied tussen haar woonst en de grote sportvijver verkaveld zou worden. De stad Mechelen had nood aan uitbreiding van haar woongebied. Oma verkocht de Binnen- en Achtertuin, die ondertussen knap lastig waren geworden om alleen te onderhouden, mede omdat de snoeibeurten minder regelmatig werden. De eikenbomen die Opa ooit bij de aanleg van de tuin had geplant waren ondertussen uitgegroeid tot joekels die hoog uittoornden boven de Binnentuin en ook vanop de speeltuin van het schooltje zichtbaar waren. Oma had bij de onderhandelingen met Stad Mechelen afgedwongen dat de drie grootste niet zouden worden gerooid. Fuck Yeah, Grandma. Ik steven recht op de dijk af die langs de Zenne, loodrecht onder de spoorweg doorloopt. Er is een heel steile grindweg die je met een aanloop kan nemen zodat hij je ineens helemaal naar boven brengt. Op de dijk fietsend kijk ik naar rechts, over de vijver heen. Daar waar vroeger Oma’s tuin uitgaf op een natuurgebied dat reikte tot aan het water, heeft dat allemaal plaats geruimd voor een woonwijk, met appartementen en huizen die allemaal op elkaar lijken, alsof ze van dezelfde gigantische lopende band gerold zijn. “Nu is mijn huid weer te droog” zei ze daarnet aan tafel. “Crème smeren he Oma”. “Dat zei de dokter ook, en dat ik meer water moet drinken.” Ze ging aan tafel zitten en we dronken beide van ons glaasje jenever. “Ik ben er klaar mee, het is mooi geweest” zei ze met een grote glimlach. Ik keek haar aan. “Dat is raar om zoiets te zeggen, hoor.” zei ze met pret in haar ogen. “Het is ook raar om te horen,” probeerde ik even laconiek te antwoorden. Stilaan verdwijnt ook de nieuwbouwwijk uit zicht en versnel ik de tred. De Zenne volg ik tot in Vilvoorde, waar ik negentig graden draai en de weg richting Brussel langs het kanaal voortzet. Even vliegt een vogeltje naast me, houdt exact dezelfde snelheid aan, wat me een beetje van slag brengt. Ik twijfel erover om mijn GSM te nemen om het te filmen, maar het vliegt alweer weg.

Pieter-Jan Miseur

12 2

Output

Ik ben er allesbehalve trots op, op het feit dat ik me bij vervelende verrassingen of tijdens stresssituaties bezondig aan het onwelvoeglijk gebruik van termen als ‘kak’ of de Engelse variant ‘shit’. Ik zou er in feite telkens een uitroepteken achter moeten schrijven, of een uitpoepteken, met wat slechte wil. Ik ben een man van gewoonten. Elke ochtend, zo rond half negen, als ik het busje van de postbode zie of hoor passeren, ga ik met lood in de schoenen de lijdensweg naar de brievenbus. Onderweg vraag ik me af welke rekeningen ik nog te verwachten heb. Vind ik zo’n rekening even later daadwerkelijk in ons postzuiltje terug, overvalt me een dubbel gevoel. Enerzijds is er berusting. Wat onafwendbaar is, is inevitabel (schitterend woord vind ik dat) en wat komen moet dat komt, denk ik dan kreunend, deels door de fysieke inspanning, want ons zuiltje leegmaken vereist een ’s ochtends niet zo voor de hand liggende vooroverbuiging. Vreemd genoeg ervaar ik het ook als positief. Alsof ik helemaal op de hoogte ben en m’n zaakjes op orde heb. Een bevestiging van mijn organisatietalent, zoiets. Een lege brievenbus zorgt op de terugweg tegenwoordig weleens voor een klein vreugdesprongetje van mijnentwege. Het doet me ineens denken aan mijn vader. ‘Geen nieuws is goed nieuws!’ riep hij vroeger altijd toen ik als nieuwsgierig kind ging checken of er iets in de brievenbus zat en het toen nog heel teleurstellend vond als ik een grote leegte aantrof. Ondertussen begrijp ik hem maar al te goed. Het allerergste zijn rekeningen waar je geen rekening mee gehouden hebt. Dacht ik. Tot twee jaar geleden. Toen gebeurde het voor het eerst, vandaag voor de tweede keer. Ik herkende hem niet meteen, en ik moet toegeven dat hij bij het oprapen echt wel aangenaam aanvoelde, als een dik, luchtig en bobbelig pretpakket. Tot je leest en beseft dat het om de ‘gratis stoelgangtest om dikkedarmkanker vroegtijdig op te sporen’ gaat. Nee, beste lezer, het is al een tijdje niet meer de belastingsbrief die me de daver op het lijf jaagt, maar wel de ONTlastingsbrief. Het kakzakje, de keiharde confrontatie met je kalenderleeftijd. Het patent van het oude peeke, dat om de twee jaar opgestuurd wordt, vanaf je vijftigste verjaardag. Je bent tweeënvijftig, Danny, want je krijgt ‘m nu al voor de tweede keer, ook al is je gevoelsleeftijd drieëntwintig, én je bent daarenboven onderhevig aan ernstige ziektes. Onderhevig, onderhevig … Dat is een stijf aandoend synoniem van ‘blootgesteld’. Ik daarentegen, als kerngezonde en uiterst viriele drieëntwintigjarige ben, in een aangename setting en in het juiste gezelschap weliswaar, vooral van onder hevig en stijf als ik blootgesteld word. Vandaag neem ik dus een staal van mijn stoelgang, zoals dat heet, van mijn uitwerpselen. Een kwestie van vijf minuten inspanning en uiterste concentratie. Stoelgang? Wat voor een verouderd woord is dat feitelijk? Wie gaat er nu nog ten stoele? Tja, beter dan het kinderlijke ‘kaka’ en het schaamteloze ‘schijt’. Maar uitwerpselen? Is werpen niet gooien? Veronderstelt dit geen tussenkomst van de handen? Vandaag kan ik niet anders, maar in normale omstandigheden blijf ik met mijn tengels ver weg van alles wat via mijn darmen het licht ziet. Wordt het niet eens tijd dat we de waaier aan keuzemogelijkheden verbreden met woorden als ‘uitstotingen’, waarbij afvalstoffen daadwerkelijk verbannen worden uit het lichaam, duidelijk zonder manuele interventies? Of het weliswaar uit het Engels overgenomen ‘output’, lekker resultaatgericht, ietwat onbepaald (wat in dit geval best wenselijk is) en toch trendy? Om over na te denken. Hoe het ook zij, ik ga mijn uitwerpselen opvangen. Klinkt als een inspannend partijtje honkbal. Mijn aangeboren onhandigheid in aanmerking genomen wordt het wellicht even vermoeiend.

Danny Vandenberk

59 2

Hoe "The Karate Kid 2" visionair werd

Eigenlijk ben ik een cynicus van vaste relaties. Wanneer mensen relatieadvies aan me vragen, dan kom ik niet verder dan: “Zoudt ge niet gelukkiger zijn zonder lief?” Ik meen dat ook. Zelfs wanneer ik koppels zie die hun eenheid nog niet in twijfel trekken, is het vooral medelijden dat mij overvalt, bij heel dat complexe rekening houden met elkaar. En ja, bij nieuw gevormde koppels kan ik de bijgedachte niet onderdrukken dat het allemaal gaat eindigen in rampspoed en ellende. Kortstondige verbintenissen, daar geloof ik nog in. Maar als ik zie hoe mensen zichzelf wijsmaken dat ze de ware hebben gevonden, dan heb ik de bijna onbedwingbare neiging om hen op het hart te drukken dat het allemaal net zo snel kan overwaaien als het gekomen is. Kwestie van reeds relatieadvies te geven voor het probleem zich stelt. Je kan maar voorbereid zijn. Hoe is dat zo gekomen? Nou, voor een deel is het realisme. Levenservaring en weten dat mensen veranderen. Of dat de tijd zorgt dat je dingen aan je partner ontdekt die je steeds meer tegen de borst beginnen te stuiten. Ook het besef dat verliefdheid niet eeuwig is en bij minstens één van de twee van object kan veranderen. Dat is de rationele kant van de zaak. Dat ik emotioneel geen nood heb aan een relatie, zou dat komen door een paar keer gekwetst te zijn? Het zou zomaar kunnen. De keren dat iemand het uitmaakte met mij, dat zal Kirsten geweest zijn in de prille jeugd en Nephastie zoveel jaren later, dat hakte er toen toch in. Dus ja, misschien zit er mezelf indekken tegen mogelijk verlies in. Langs de andere kant voelt het niet zo, het komt op mij meer over alsof ik geen tijd heb én geen behoefte om me te binden aan iemand, en al helemaal niet om dat exclusief met één persoon te doen. Ik ervaar het gemis gewoon niet. ’t Is raar: ik zou zelfs kunnen meedoen aan datingtoestanden, voor het spannende en het leren kennen van nieuw volk en wie weet voor een onverwachte scharrel. Maar tegelijk zou ik daarbij altijd de angst hebben dat er een bleef plakken, die echt iets wil met mij en die ik dan moet kwetsen wanneer ik uitleg dat ik liever lekker op mijn eentje blijf. Soit, ik kwam op heel die redenering door recent Karate Kid 2 te hebben teruggezien. De eerste keer dat zal decennia geleden geweest zijn in de cinema, in kader van het filmforum, ergens halfweg de middelbare school. Waar ik toen nog in geloofde (ja, nog nooit een lief gehad), was in het vinden van de ware en dat was dan voor altijd. Daardoor voelde ik mij indertijd eerst verrast en daarna bekocht door te zien dat Daniel in de tijd tussen de twee films reeds zijn liefje had omgeruild voor een andere. Nu draaien films toch altijd om het krijgen van het meisje. Zij was het object van zijn dromen. Samen doorzwommen ze verschillende stormen. Aan het eind koos zij voor hem en hij voor haar. Hij won het ultieme gevecht, met de kraanvogel kick. Iedereen pakte elkaar vast en was gelukkig, en die relatie was voor eeuwig!! En dan, één film verder en niet eens een jaar ouder geworden, heeft die gewoon een nieuw lief en wordt er over die vorige niet meer gesproken. Hoe kon dat nu gebeuren?!! It wasn’t supposed to be that way! Het computerde niet in mijn brein. Enfin, ik geloof dat het er bij deze film gewoon aan lag dat de actrice uit de vorige niet meer door de casting was geraakt, en dus rap een ander liefje ten tonele moest worden gevoerd. Anders was onze Daniel er gewoon bij gebleven. Maar kijk, het doorbrak mijn illusies en mijn verwachtingen over de orde in de kosmos, over rechtvaardigheid, mijn geloof in het filmisch universum. En nu, al die decennia gepasseerd, stel ik vast dat de vluchtigheid en veranderlijkheid van liefde, waarin ik toen niet kon geloven, veel beter aansluit bij het beeld dat ik er vandaag van heb. Weinigen zouden The Karate Kid 2 een visionaire film noemen, maar ongewild is hij dat voor mij geweest.

Pvw

7 0

2557

Lieste liefde Dit is niets van nu alleen Wat al die jaren enkel een schaduw worp heeft nu een lichaam. Mijn lieve kanibalentanden ik scheur het vlees omdat het me bang maakt ik wil je bloed zoveel namen geven, maar het blijft jouw DNA Je handen zijn de zachtste, nog steeds

Chloe synkineses

11 0

EDOCH ALLES WAT IK VERTELDE LIGT TUSSEN LEIE & SCHELDE

Koen Vlerick

10 0

ARM.

Een paar jaar geleden was er een radio nieuws uitzending waar een socialistische hoogwaardigheids bekleder uit Brugge zei: in Deurne staat een propvol vliegtuig met zaken mensen die naar het eiland MAN vliegt. Op het eiland MAN is er niks te zien aleen VEEL, HEEL VEEL BANKEN. Een andere socialistische hoogwaardiger uit leuven zorgde er voor dat iedere politie ambtenaar zocht naar iedereen, die een joint prefererder, in de plaats van de godendrank alcohol. Die toevalig in zijn universiteits dorp werd gebrouwen. Waar het dorp zeer veel geld bij opstrijkt. Het radio gesprek van de sosialist uit Brugge werd des avonds niet meer herhaald. Censuur. De witte boord criminelen kusten hun poletjes. De resultaten van de sosialist uit leuven was dat de gevangenissen vol zitten met armen, bruin, en alternatievelingen. Die een joint liever haden dan alcohol. Het bloed van Christus en het pensioen van de socialistische hoogwaardige uit leuven. ************************************************************************* Een deel van de marxisten van de jaren 60tig werd mede aandeelhouder van papa's firma, een ander deel werd zeer goed betaald hogere ambtenaar. In beide gevallen kon armoede hen geen bal meer schelen. Religieuze organisaties lijken weer meer en meer in de voorhoede te staan bij de aandacht en het bestrijden van armoede. De anti kapitalisten slagen erin om in China een kapitalistische dictatuur te vestigen. Wie gelooft die gasten nog? *************************************************************************** Ik ben arm. ik ben altijd arm geweest. Mijn ouders waren arm mijn grootouders waren arm. Mijn omgeving was arm. Het enige verschil met andere armen ik schrijf er over, ik heb mijzelf nooit arm gevoeld. Nu weet ik dat ik in mijn jeugd enorm veel geluk heb gehad. Ik ben opgegroeid op de grens tussen twee dorpen. Iedereen was even arm. Al de buren haden samen de tweede wereldoorlog door geploegd. Er was een gemeenschappelijk gevoel. De deuren gingen nooit op slot. Het was de tijd voor de sosiale media zelfs voor de televisie, niemant wist hoe het er uit zag binnen de muren van andere huizen. Tegenwoordig is dat niet meer waar. Mijn marokaanse vrienden in marroko denken dat in Europa iedereen in een chique huis woont want dat zien ze op de sosiale media. RECLAMEFOLDER EUROPA. Tijdens mijn jeugd In de jaren 50tig, 60tig kenden we alleen ons eigen huis. Tussen de grenzen van twee dorpen was ieder huis, wat we nu armoedig zouden noemen. Maar dat wisten we niet. Een rij arbeidershuizen omringd door boeren. In de zomer werkten we bij de boer, erwten plukken was onze vakantie. Anders dan de kinderen die in het centrum van dat dorp woonden, die gingen op reis naar de zee. Als kind speelden we op straat, bij de boeren stiekem in het hooi. We bouwden bij de boer op de hooizolder kamers zodanig dat de boer die de kamers ontdekte dat hij toch niet zoveel hooi had als hij wel dacht. Zijn ergernis werd onder het hooi bedolven. De voertuigen in de straat waren meestal de boer die door de straat schokte met zijn paard en kar. De enige die een zeldzame auto hadden waren sommige landbouwers en de dokter. Toen ik de wijde wereld introk was dat met een gevoel van vertrouwen in de mens. Dat vertrouwen heb ik nog altijd. Dat is naïef, ik weet het en velen heben die naïviteit misbruikt in hun voordeel. Ik heb ervaren hoe vlaams nationalistische ouders met steun van de kerk hun kinderen vlot hogere studies konden laten doen. Ik heb gezien hoe die vlaams nationalisten gesubsidieerd, met beurzen van ons belasting geld, de eeuwige student uithangen. Tussendoor een bruin jongen vermoorden. Onder leiding van, en bescherming van de vlaams-nationalistische minister-president. Toen ze dan na jaren belasting steun, toch aan het werk gingen,trokken ze met hun winsten naar het buitenland. Vroeger zaten ze met hun zwart geld in luxemburg daarna op het eiland MAN tegenwoordig zitten de zoontje van corrupte slagers in Zuid-Afrika. Iedereen weet het maar niemand doet er iets aan. Al die belastingen gaan toch naar de ongelovige walen zeggen ze. Die gepamperden beschuldigen arme mensen dat ze gepampeerd worden. Ge moet het maar doen. 45% stemt er voor. De triomf van reclame. Toen ik dat op facebook postte vloog ik er uit, haatteksten was de reden. Hi hi. Ik heb ervaren hoe een ambtenaar zijn broer zodanig ophitste dat hij mij in café PALLIETER probeerde in elkaar te slaan. Werkend als ambtenaar.Met een pluchen hond rijk en beroemd worden alles betaald met onze belastingen. Ik heb nooit een pluchen hond gekregen maar ik heb wel die pluchen hond mee betaald. Ik heb gezien hoe Vlaams-nationalisten zonder schroom de Belgische staatskas plunderen. Zonder veel problemen lijkt mij. Met medewerking van velen. De gewone mens die betaald. Enigszins verbijsterend masochistisch. De gewone mens stemt voor diegene die hem plunderen. Zorgen voor de laagste pensioenen, dure ziekenhuisrekeningen, en lage uitkeringen. En een leven van werken, van de geboorte tot de dood. Zoals in ARBEIT MACHT FREI. Het protestants ideaal. In het zweet uwer aanschijn zult ge, voor uw meesters, uw brood verdienen. Vlaams-nationalisten zijn ondertussen eerste klasse Huisjesmelkers geworden. Sosiaal woningen in Vlaanderen 4% Nederland 20%. Alhoewel dat alles ben ik nog steeds de eeuwige optimist. Ik heb mij soms afgevraagd waar komt dat optimisme vandaan. Wel mischien is het wel een vorm van zelf verdediging geweest tegen al de diefstallen die op mij gepleed zijn. Er is, meen ik, nog een reden. Ik lees veel ik kon al lezen voordat ik als kind moet leren lezen op school. Mijn grootvader zet mij op zijn knieën en toond mijn met zijn vinger de tekstbalon van een stripverhaal. HET KAPOENTJE, ZONDER HANDEN, ZONDER TANDEN. Ik vond dat zo boeiend dat ik alles probeerde te lezen wat ik in mijn handen kreeg. Het drama was ik mocht niet lezen kinderen van arbeiders hoorden niet te lezen. Nadat ik de vrije wereld was ingetrokken heb ik mij leesdrift ingehaald. Een van de redenen van mijn optimisme, denk ik, in de meeste boeken die ik lees komt het altijd goed. Ieder boek is een andere wereld, een ander leven, en het komt meestal goed. Dat doet iets men een mens. Als het eens over armageddon gaat. Wel het is maar een boek. Niettegenstaande mijn armoede heb ik een boeiend leven gehad / heb. DANK U. Er wordt ook veel ingezet op sporten. Want van sporten wordt men 'gezond'. Gezonde mensen kunnen veel werken. Die brengen veel op voor de aandeelhouders. Een ploeg artsen verwittigen voor een epidemie van artrose, artritis, reuma. Bij de leuze gezonde geest in een gezond lichaam wordt meestal het lichaam gezond gehouden een gezonde geest brengt alleen problemen mee. Zeker niet te veel nadenken want dat leid af van het denken over god. Het is al zover: een knieoperatie wordt al niet meer uitgevoerd wanneer men boven de 65 jaar is, er zijn er te veel. De vele langdurige gehandicapten fysiek en geestelijk door sporten het lijkt wel collateral damage ter eer en glorie van de aandeelhouders De manier waarop de groene op een sociaal-darwinistische wijze de arme misbruiken om hun doelstellingen te behalen is ronduit schandalige. De L.E.Z. wordt misbruikt om de arme mens een onbetaalbaar nieuw vervoerstoestel aan te praten. De aandeelhouders met hun 4x4 diegene die iedere jaar een city trip doen en een maand door Europa reizen met de elektrische auto worden niks in de weg gelegd. Diegene die het meest vervuilen wordt in de watte gelegd. Want iedereen moet aan de elektriek. De schandalige manier waar zeldzame metalen worden gedolven kan hun niks schelen. Het lijkt wel terug het meest schandalige koloniaal avontuur. Het is een ver van hun bed show. Wanneer na de bloeddiamanten de bloedbaterij? Het geromantiseerd van de plukboerderijen waar massaal stedelingen gemotoriseerd een zakje patatten halen met wat tomaatjes wordt ecologische voorgesteld, naar het schijnt smaken die patatjes en tomaatjes beter. Volgens mij zit dat tussen de oren. Het meest schandalige de supermarkt om de hoek wordt net geen vergif genoemd. Spijtig voor die arme die daar zijn inkopen moet doen. De geestelijke gezondheidszorg bij armen trekt op niets. Aandeelhouders hebben hun eigen privé geestelijke gezondheidszorg, aftrekbaar bij de belastingen. Ouders die de ellende van hun kinderen zien, openen hun medicijnkastje voor hun kinderen. Ter glorie van de aandeelhouders in de farma-industrie. Het is toch ongelofelijk dat nu in deze tijd waarbij voornamelijk onze hersenen schade oplopen. De geestelijke gezondheidszorg zo primitief is. In de industriële cultuur wordt onze fysieke problemen zo goed als mogelijk genezen. Het is een absolute schande, voor de politieke verantwoordelijken, dat velen met geestelijke problemen op straat te vinden zijn. Het is een absolute schande dat er geen vooruitzien is. Het was makelijk te voorspellen. Maar waneer enige tijd geleden een sosialist, een krokodil van de industriële cultuur, het volgende zei: internet zal voorbij gaan en ik weet niet wat email betekent. De man wordt nog altijd toegejuicht. Zou het kunnen dat veel maatschappelijke onrust wordt veroorzaakt door een falende geestelijke gezondheidszorg. Dat de slachtoffers en hun omgeving geen enkele begrip meer heben voor de falende overheid. Die niet in de plaats is gekomen van diegenen die in het verleden de opvang deden. Armen die klein behuisd zijn, die hun joint op straat oproken, worden lachend door aandeelhouders, met hun joint, door het venster van hun villa bekeken wanneer ze richting vergeetputten worden gestuurd.. In Oostende rijden, zeer welkom, 4x4 stinkende aandeelhouders monsters ongehinderd door de straten maar o wee wanneer een onverlaat een sigarettenpeuk op de grond gooit: 350 gas boete. De natte droom van de Vlaams-nationalisten is een Monaco aan de Noordzee, we hebben geen prinsen op overschot maar wel veel politiekers en ambtenaren. Volgens een studie gepubliceerd in de morgen en de tijd werken 18% van de Belgen rechtstreeks of onrechtstreeks voor de overheid. Ik las in een tijdschrift, die niet bekend staat om zijn onwaarheden, het bijna onwaarschijnlijke verhaal dat er families zijn op deze aardkloot die zoveel kapitaal en waardes heben dat moest ze hun kapitaal schenken aan de mensheid iedere mens op deze aardkloot een paar miljoen zou ontvangen. Dat betekent dat dit kapitaal niet beschikbaar is voor de mens. Dat dit kapitaal vernietigd is. Dat alles ter verdediging van de protestantse ARBEIT MACHT FREI levenswijze. Die als een monsterlijke vreet en graafmachine onze gehele planeet aan het vernietigen is. P.S. Let wel, ik heb niks tegen rijke mensen, ze kopen mijn werk. Maar ik ben tegen mensen in armoede laten. De laagste pensioenen, in Nederland 1000 euro, Frankrijk 400 euro, Duitsland 300 euro meer dan in In het rijke maar o zo corrupte vlonderen. De gevolgen van het mattheuseffect verminderen, wordt in de vuilbak gegooid. Het mattheuseffect is de sociologische vakterm voor het rijker worden van de rijken en het armer worden van de armen. Hij is gebaseerd op een vers in de parabel van de talenten in het evangelie volgens Matteüs, 25:29.[1] ********************************************************************** Tekeningen die ik maakte na 1 maand verblijf in het Penitentiair complex van Brugge. De reden vindt u in het verhaal JEF. Veel leesgenot. https://www.2dehands.be/seller/view/m2091030173

verf ed: Contemporary ArtTIST

128 0

flamenco

Mijn eerste kennismaking met de buitenwereld vond plaats in de jaren '60, in een Vlaams huis. Tegenwoordig wordt het huis geregeerd door een nogal obscure groep, maar destijds ontdekte ik er de zware bluesmuziek uit het zwarte Amerika en ook muziek uit vele andere culturen, waaronder de flamenco. Flamenco: een melodie bouwt zich op en wanneer deze zijn hoogtepunt bereikt, net als het gevoel zijn volheid bereikt, stopt de melodie. Dit proces herhaalt zich steeds opnieuw. Ik werd er gek van. Het raakte mijn puberale gevoelens en bracht ze in beroering. In die uithoek van Vlaanderen werd ik gegrepen door de muziek uit het zuiden van Spanje. Later bleek de enige flamencokenner en -speler in Antwerpen te wonen. De stad waar boten en hun vele culturen aanmeerden in het centrum van de stad en hun verschillende culturen voor een paar dagen of weken uitspreidden. Het was een tocht vanuit mijn afgelegen dorp waar ik woonde naar de grote stad. Het was niet niks, maar mijn jeugdige hormonen dreven me ernaartoe. De zanger-schrijver-dichter woonde destijds in een rijtjeshuis in een zijstraat van de Gitschotellei. Oeroude Vlaamse instrumenten hingen aan de witte muren van zijn huis. Na een hartelijke ontvangst kreeg ik mijn eerste teleurstelling te verwerken. De enige speler in de buurt van deze hartstochtelijke melodieën vertelde me dat hij ze niet meer speelde. Een Spanjaard had hem erop gewezen dat hij de muziek veel te koel speelde. Hij stuurde me naar Leuven, waar een Vlaamse flamencospeler niet alleen de melodieën speelde, maar ook leefde. Op dat moment kon ik er niet veel mee, omdat ik de volgende dag verwacht werd in de fabriek waar ik destijds werkte, in dat kleine dorp. Een paar jaar later, toen ik de wijde wereld introk, werd de weg erdoor bepaald. Leuven werd vijf jaar lang mijn thuis. Later, toen de ratio in mijn leven groter werd, vroeg ik me vaak af waarom deze verre muziek mij zo had geraakt. Een antwoord zou kunnen zijn dat de strenge rooms-katholieke cultuur en de armoede in dat verre Andalusië, en dezelfde armoede en rooms-katholieke cultuur hier en daar aanwezig waren. Een van de verhalen over de oorsprong van de naam bracht meer duidelijkheid. Een Spaanse rooms-katholieke koning hoorde de zigeunermuziek en zei: "De passie die de muziek uitstraalt, vind ik terug bij mijn Vlaamse lijfwachten, mijn flamenco's." De zanger-schrijver-dichter die ik toen ontmoette schreef deze regels die al jaren in mijn geest rond dwalen en mijn leven verblijden: "ik wil deze nacht in de straten verdwalen, de klank van de stad maakt me zeer amoureus" Wannes van de Velde De dag van de begrafenis van wannes werd deze telst gepubliceerd in de krant DE MORGEN. .......................................................................................................................................... foto gallery VERF ED https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed: Contemporary ArtTIST

6 0

Cannabis heeft mijn leven gered.

Terwijl ik op iedere straathoek geconfronteerd wordt met een drugshol waar het gevaarlijke en zeer verslaafde product alcohol wordt geserveerd. Moet ik langs binnenwegen sluipen omdat ik vanaf mijn 33e levensjaar alcohol heb afgezworen en mij heb toegelegd op cannabis. Nu ben ik 70 en ben 10 jaar clean. Cannabis heeft mijn leven gered. Toen ik op 33 jarige leeftijd mij een maand opsloot op mijn zeer goedkoop dakappartement in een zijstraat die uitkwam op het Sint Jansplein. Samen met mijn muziek, boeken, tv, en een grote zak cannabis. Pafte ik mij te pletter. Na een maand waren mijn fysieke afkickverschijnselen van de alcohol verdwenen. Verder mocht ik niet meer naar mijn toenmalige stamcafé DE KAT in de Wolstraat in Antwerpen, kwestie de kat niet bij de melk te zetten. Toen ik tien jaar later toch nog eens DE KAT bezocht, bleek 1/3 in de psychiatrie te zitten, 1/3 was dood en 1/3 hing nog altijd aan de toog. Ik ben in mijn 70ste life and kicking. Cannabis heeft mijn leven gered. Cannabis, de zachte zoete, hilarische zonde. Mijn geliefde broer, 7 jaar jonger, dronk geen alcohol, rookte geen tabak. Koos voor burgerdienst in plaats van de verplichte legerdienst. Dat was niet naar het genoegen van de generaals. Daarom werd mijn broer, samen met de andere ongeregelden, twee jaar lang opgesloten in een hangaar. En moesten niks doen. Stel u voor bronstige 18 jarigen. Daar leerde hij kaarten en alcohol drinken en sigaretten roken. Hij kwam met een alcoholverslaving uit zijn burgerdienst. Wat nog niet zo erg was want iedereen liep in die tijd zat rond, zelfs koning boudewijn was te zien met een glas whisky. Mijn lieve broer stak soms een joint op, wat ik niet zo erg vond. Maar op een dag vertelde hij dat hij wilde experimenteren met heroïne. Mijn hart sloeg over iedereen in mijn buurt aan heroïne, was na een jaar een wrak. WAT WAS ER GEBEURD.In de media was er regelmatig een trotse ongezond uitziende burgemeester en politie commissaris te zien voor een tafel met grote zaken cannabis, want cannabis is groot in volume en het stinkt dus zeer goed opspoorbaar. En zo werd de ondergrondse cannabismarkt regelmatig vernietigd. In de plaats werd de markt overgenomen door heroïne. Onverlaten slaakte de kreet dat cannabis gevolgd werd door heroïne. De stepping stone theorie. Mijn liefste broertje wilde experimenteren met heroïne, daar stak ik een stokje voor. Ik nodigde mijn broer uit om samen met hem café CRISTOPERSTREET te organiseren in het centrum van Antwerpen. Voor mijn moeder en het West-Vlaams dorp was ik de duivel. Mijn broer is twee jaar van heroïne afgebleven. Na twee jaar had mijn liefste broertjes het wat moeilijk en toen zag mijn lieve moeder een mogelijkheid. Als mijn broer terug naar het geboorte dorp kwam wonen zorgen mijn moeder en de moeder van de vroegere vriendin van mijn broer voor een ingericht huurhuis, een nieuwe auto en 300.000 frank. Onwetende dat die vroegere vriendin, waarmee mijn broer moest trouwen, het experimenteren met heroïne al lang voorbij was. Ze was verslaafd. Het geld was na enkele maanden op en toen de verslaving aan het licht kwam was ik de duivel want ik had mijn broer naar de grote stad gelokt waar, volgens de plattelanders, iedereen verslaafd rondloopt. Dat er op het platteland meer verslaafden rondliepen dan in de steden was pas jaren, later maar, duidelijk. Mijn geliefde broer is van 1982 tot 1999 zwaar verslaafd in een plattelandsdorp rondgelopen. Dan is hij in Oostende gestorven. Enkele marginale vrienden van hem zijn veroordeeld. Zijn jarenlange drugsgebruik, zonder hulp, is nooit ter sprake gekomen. Iedereen waste zijn handen in onschuld. Ik ben er zeker van dat: had men cannabis jaren geleden gelegaliseerd, dan waren mijn broer en nog vele anderen nog in leven. Dan hadden velen het bij cannabis gelaten en zich niet op andere, veel verslavende drugs gericht. In mijn ervaring bij cannabisgebruikers is dat voldoende. Ik ben zelfs van mening dat vele Syrië bezoekers thuis zouden gebleven zijn. Ze zouden misschien lui in de zetel op het eerste moment niet beschikbaar zijn geweest voor de arbeidsmarkt maar dat zou tijdelijk geweest zijn. De harde repressie heeft hen naar Syrië gedreven. De burgerbewegingen, zwarte bevrijdingsbewegingen, lgbtqia+. De biblebelt die doodsangsten onderging dat hun waanbeelden zouden vervangen worden door niet door hen gecontroleerde waanbeelden. De oplossing van conservatief Amerika. DE WAR ON DRUGS. Dat sijpelde langzaam maar zeker België binnen, de perfecte oplossing vonden sommigen, voor de armen, de bruine, en alternatievelingen.Vele politieambtenaren waren niet zo goed op de hoogte zodanig dat menig Italiaanse kruiden bij reizigers soms werden geconfisqueerd. Want niet volkseigen. In die tijd totaal onbekend. In den beginne van de war on drugs werd zowat iedereen die met een joint betrapt werd, gecriminaliseerd. Totdat de kleinburger opeens tot de constatering kwam dat hun eigen zonen en dochters in hechtenis werden genomen in middeleeuwse krotten. Dat was niet naar de zin van die bevolkingsgroepen zodanig dat men opeens van de gebruikers bestraffend naar de dealer werd bestraft. Zodanig dat de kleinburger, in hun vilas, ongehinderd hun joint kon nuttigen. De arme, de bruin, en de alternatieveling, meestal leven met meerderen in 1 kamer, die op straat hun joint nutigden werden in de overvole vergeetputen opgesloten. WORDT VERVOLGD ......... ****************************************************************************************** foto GALLERY https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/ *************************************************************************************

verf ed: Contemporary ArtTIST

89 0

Vlaanderen het corruptste, geen land maar, taalgebied in Europa.

Mijn broer is in 1999 gestorven uitgeput door jarenlang drugsgebruik asociale socialisten WERELDVREEMDE sadisten onder leiding van louis toebak en een bende achterlijke vlomingen. Enkele marginale vrienden van mijn broer zijn voor zijn dood veroordeeld. In oostende konden ze een drugs dode missen als kiespijn. Louis Tobback en de socialisten wassen hun handen in onschuld. Decennia lang zorgden de socialisten onder invloed van de industriële cultuur en louis tobback dat alle ogen van de ordehandhaving gericht was op iedereen die een joint prefererde in tegenstelling tot de alcohol verslaafden. Het bloed van Christus. Die door de evp geen drugs mag genoemd worden. Louis Tobback offerde zelfs zijn kiespubliek op. Armen, bruin, en alternatievelingen die een joint verkiezen boven alcohol worden richting vergeetputten gedreven. Men kan zich de vraag stelde hoe socialistisch het is om zieke mensen iedere zorg te ontnemen en ze in gevangenissen op te sluiten. Decennia de politiek van louis tobback. Nadat eindelijk hij zijn mond hield hadden de socialisten onder tobback nog 9% van de stemmen. Het genie van (de karpaten) Leuven. De bevolking word doodsbang gemaakt bewoners sluiten zich op des nachts zijn de straten leeg. Om 'energie' reden worden op vele plaatsen zelfs des nachts de straatlantaarns gedoofd. Overal word een drugsverslaving of een misdadige bruine of zwarte vreemdeling vermoed. Er is geen volk genoeg om achter witte boord criminelen te gaan. Iedere politieambtenaar is druk bezig om iedere joint gebruiker te klissen. In Brussel, te zien op tv Brussel Zuid, wordt iedere bruin die met maar een paar grammetjes hasjiesj geterroriseerd. De bruin in Brussel wordt al decennialang geterroriseerd. Rechts probeert al decennia de Brusselse bruin bevolking uit hun kot te lokken zodanig dat er agressieve reacties ontstaan. Spijtig voor rechts met weinig resultaat. De bruine blijken veel te braaf, ze laten al decennia vernedering over zich heen gaan. In hun landen van herkomst zijn ze erger gewoon. Ondertussen worden door Vlaams-nationalistische partijen miljarden zwart geld op buitenlandse rekeningen gezet. Hun oorlogskas. Vlaams-nationalisten vroeger waren dat vieze mannen met taliban baarden. Terwijl de vlaans-nationalistische partijen, door op de nagel van drugs en vreemdelingen te drukken, meer en meer macht verwerven en zelfs regeringen domineren. Werd louis tobback een nationalistische sosialist. Een nationaal-sosialist. Flinks in de taal van de media. Het grootkapitaal is hem zeer dankbaar. Ondertussen voeren de Vlaams-nationalisten verder de politiek van Louis Tobback, de nationalistische socialist verder uit. Alhoewel hij in het boek van Jan Lippens verklaarde dat hij cannabis wil legaliseren. De honderden van zijn kiespubliek die hij in de ellende joeg ten spijt. Ondertussen zijn de gevangenissen zo vol dat er geen witte boord crimineel meer in past. En de vrienden van de socialisten, zie foto, hoeren en boeren als nooit tevoren. Komt er nog bij dat de laagste geschoolde, verloonde, gepensioneerden die van hun 14 jaar in vuile fabrieken werkten maar 7 dagen na elkaar hun huis mogen verlaten de straf hun klein pensioen zien verminderen. Ook mogen ze pas naar het buitenland reizen na een kafkiaanse burokratische ronde. Terwijl de marxisten, de anti-kapitalisten zich ingegraven heben in de, in west Europa, best betaalde ambtenaren pensioen regionen, krijgen de arbeiders, in zweet en bloed gewrocht, de laagste pensioenen van West-Europa. Een mens vraagt zich af: waar waren de vakbonden? Wilden sommigen in de vakbond iedereen ambtenaar laten worden? Het is pas tijdens de Regering-Michel, toen de socialisten uit de regering waren gekieperd, dat de belgische schande DE VERGEETPUTTEN werden opgedoekt. Al decennialang trekt de geestelijke gezondheidszorg in België op geen kloten blijkbaar door de socialisten. Een mens stelt zich de vraag: waarom en voor wie zijn de socialisten nodig? de war on drugs / oorlog tegen medicijnen. “Waanzin is steeds opnieuw hetzelfde doen, en dan verschillende uitkomsten verwachten” Albert Einstein (1879-1955) ooit zal iemand zich daar ooit voor moeten excuseren. ************************************ De bretellen man. De jaren 60 tig. "BEKEN", brulde een man mij toe. "Wat bedoelt u?" vroeg ik bedeesd."Uw druggebruik", verduidelijkte de man. Hij leek weggelopen uit een Frans detective verhaal. Dikke pens, bretellen en zweet op het voorhoofd. De gezondheidsbrigade? De man had mijn zweem van glimlach bemerkt en reageerde alsof hij persoonlijk beledigd werd. "Verf, lang zul je niet meer lachen", siste hij vol opgekropte woede. "Breng ze binnen."Voor mij werd een vriendin binnengesleept waarmee ik enige jaren te voor een kortstondige maar hartstochtelijke relatie had gehad. Ze zag er afschuwelijk uit. Ondertussen las de bretel een verklaring af. "U hebt samen met deze persoon op die dag op dat uur in die omstandigheden drugs gebruikt."Ik had nooit met die persoon op geen enkele dag of datum ooit drugs gebruikt. Want de liefelijke vriendin was de dochter van een kleinburger, en die groep van kinderen van die kleinburgerij had mij altijd ver van hun drugs experimenten gehouden. Meer nog Ik zat trouwens op dat moment als dienstplichtige in het leger. Ik stamelde: "wat hebt u gezegd, je weet toch dat het niet waar is." In mijn onvaste stem, en haar betraande ogen, lag nog een glimp van puberliefde. "Ik heb het niet gewild", sprak ze me toe; de lichte zweem van hysterie in haar stem verraadde dat ze uitgeput was. Met de laatste restjes kracht zei ze: "ik trek mijn verklaring in." Blijkbaar was de bretellen man niet verbaasd. Zo stond ik een tijdje later terug onder de vrije namiddagzon op de keien. Alle zogenaamde deelnemers aan dat druggebruik werden ontlast. Ze hadden men mijn vriendin zo onder druk gezet dat ze iedere naam die ze kende op had gegeven: in totaal dertig personen werden beschuldigd voor iets, wat ze niet hadden gedaan. 30 jaar later kreeg ik van die vriendin een kaartje waarop stond sorry.Ze had dus 30 jaar lang met een enorm schuldgevoel geleefd.Jaren later kreeg ik een bericht dat ze overleden was.De laatste 10 jaar van haar leven was ze ziek.Anorexia. Ze had die schuldgevoelens op haarzelf geprojecteerd.De gruwelijke WAR ON DRUGS. ****************************************************************************************** foto GALLERY https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/ ************************************************************************************* foto VERF ED: HOME https://www.2dehands.be/seller/view/m2119154164 *********************************************************************************** Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig. http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary ArtTIST

0 0

persoonlijke revolutie

euforie is vingerdik, en mijn meest gekozen vorm van revolutiehet is mijn persoonlijke revolutie, of kan dat wordentussen ons gezegd is dat vaak maar even genoeg:het kan zo worden teniet gedaan door een zwaarmoedig buikgevoelmet dat buikgevoel moet je het dan doendus doe je het ermeeen we leven al wat langer dan zonet wiens verdienste ben ik?ben jij het, omstaander?want de buitenwereld klinkt hol en echoot iedere dag de oren inals een mens weerklinken wil, luistert hij eerstdat heet dan gelukkig zijnmijn impact op anderen was op zijn zachtst gezegd een daad van terreurin de ogen van die anderen kon ik mezelf blijvenmaar ik wil helemaal niet mezelf blijvenik wil mijn persoonlijke revolutie, hier en nunoem het revolte 1, want er is nog geen andere tot stand kunnen komennoem het beestje bij zijn naam nog het luidst van al weerklinkt het verleden, maar enkel vandaag, en ook daarna, en daarnazwaarmoedig overheerst zwaarmoedig, jammer genoeghelp, ik kan niet geheel vrijuit levenen nadat dat een feit isglij ik langzaam uit in de momentopname die jij nog bent

Dries Verhaegen

24 0

een sinaasappel

een sinaasappel pronkt in de lucht daag zomerdagen

Lazy Midday

14 2

thuis

HOME VERF ED #artoftheday #art #artist #artcollector #artcollective #artjournal #arte #artlife #artcontemporain #artoftheday #artgallery #artwork #artstudio #verfed ****************************************************************************************** foto GALLERY https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/ ************************************************************************************* foto VERF ED: HOME https://www.2dehands.be/seller/view/m2160146167 *********************************************************************************** Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig. http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary ArtTIST

0 0

VERF ED HOME 2

verf ed: Contemporary ArtTIST

0 0

HOME VERF ED

verf ed: Contemporary ArtTIST

5 0

De huidige profiteur.

** * * * * * * * * * * * * * *$ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ *$ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ * $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $$ *$ $ $ $ $$ $ $ $ $ $ $$ De arme profiteur Wordt vervangen Door de rijke profiteur De onrechtvaardigheid De rijke heeft nog veel De arme niets. ****************************************************************************************** foto GALLERY https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/ ************************************************************************************* foto VERF ED bank HIEREN https://www.2dehands.be/seller/view/m2107884542 *********************************************************************************** Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig. http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary ArtTIST

10 0

Een gezond sex leven.

Blijkbaar is de drang, bij sommigen, voor sex zo groot dat ze anderen gaan verkrachten. Dan denkt een mens hoe gaan we dat oplossen. Eigenaardig dat er zijn die denken dat op te lossen door minder sex toe te laten. Zoals in Frankrijk waar vrouwen die sex verkopen misdadigers zijn want prostitutie is er verboden. Weleens waar niet voor diegenen die bemiddeld zijn en het dus kunnen betalen. De arme man mens moet maar aleen aan zijn fluit treken. Het land die zich het land van de erotiek noemt. De hypocrisie. Daarom is de oplossing tegen verkrachtingen MEER BETAALBARE SEX. ****************************************************************************************** foto GALLERY https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/ ************************************************************************************* foto VERF ED bank HIEREN https://www.2dehands.be/seller/view/m2074763873 *********************************************************************************** Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig. http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary ArtTIST

15 0

Fêtes de Wallonie

En hop, we zijn weer terug van de Walen. Deze keer waren de Fêtes de Wallonie aan de beurt, in hoofdstad Namur. Naast een bevestiging van Namen als mijn favoriete Zuid-Belgische stad en een hernieuwde sympathie voor onze Waalse compatrioten, heb ik als enige souvenir dit mee: een lege, 2 kg verpakking van Fastgas. Naar het schijnt krijg je daar sinds kort statiegeld voor, al weet ik niet hoeveel. Ik zag de fles liggen toen ik doelloos de tijd verdreef aan Bruxelles Midi. Het was die zaterdag maar een lange overstap tussen mijn trein uit Gent en de vervolgtrein naar Namen. Eten kon ik niet doen, want dat had ik thuis nog maar net overdadig gefikst. Jammer eigenlijk, want aan de achterkant van het Zuidstation zitten een paar aantrekkelijke en zeer betaalbare eetgelegenheden. Het meest geïnteresseerd was ik in een keetje waar ze een Breakfast Buffet aanboden, elke dag tot twee uur ’s middags. Dat ontbijt kon evengoed als lunch dienen en viel nog net binnen het tijdsbestek, maar zoals gezegd, ik had niet genoeg honger om me aan een all-you-can-eat formule te wagen. In de plaats daarvan ging ik maar een straat verder en dronk wat pintjes in een Portugees café. Er waren best wat groezelige bars van verschillende nationaliteiten te vinden in het straatje en op de hoeken aan het kruispunt. Eén daarvan was heel inventief ‘Bar Corner’ genaamd. Andere vertegenwoordigers heetten ‘Real Madrid’, maar de poging om de glorie van de voetlbalploeg te doen afstralen op het inspiratieloze gokhol waren mislukt, ‘Café Douro’ en ‘Le Nkam’. Ik ging echter bij de grootste Portugees omdat de serveersters daar decolletés hadden die het dragen van kledij welhaast overbodig maakten en waar in bepaalde landen gevangenisstraf op staat. Het verklaarde alvast waarom het daar redelijk vol zat. Ik had drie kwartier te doden, maar teveel pinten ging ik nu ook niet hijsen, aangezien er nog vele zouden volgen op 't Waalse stadsfeest. Bij het buitengaan viel mijn oog opnieuw op de gasfles, zo een residu van het lachgas dat jongeren in deze barre tijden nodig hebben om ietwat tevreden te zijn met hun bestaan. Ik overwoog om ze mee te nemen voor het statiegeld, er was plek genoeg in mijn rugzak. Maar ja, dat onding drie dagen lang meesleuren op de Naamse Feesten, zoveel kon de compensatie niet waard zijn. Dat de Brusselaars maar zelf hun stad proper hielden! Ik trok opnieuw naar het station en bereikte na een enorme omweg via Leuven mijn hotel in Namen. Daar was het ultiem geestig, met als uitschieters zeker de absurde gezelligheid in Café du Centre en het zeer acceptabele La Colonne d’Or. Op maandag keerde ik terug naar Brussel, deze keer zonder omleiding. Ik had me voorgenomen om de ontbijtformule nu wel een kans te geven en had speciaal een moordende honger meegebracht. Het zaakje, Time Off, was open maar blijkbaar verdomd populair. Het zat er stampvol, ’t was net zeven over twaalf en alleman die in de buurt werkte, kwam daar blijkbaar lunchen. Nou moest ik weer tijd doden, tot er een tafeltje vrij was. Ergens anders gaan eten was ook een optie, maar een beetje lullig als je speciaal voor die ene zaak bent gekomen. Ik sloeg opnieuw de straat in richting Portugees, en wat ligt er daar op mij te wachten? Jawel, drie dagen later en nog steeds had niemand die capsule lachgas opgeruimd. Het was overduidelijk een teken, weliswaar voor twee interpretaties vatbaar. Ofwel: neem mee, ’t is gratis geld en heeft hier heel het weekend op u liggen wachten, ofwel: niet aanraken, de reden dat niemand anders dit opruimt is omdat er meermaals op is gepist. Met twijfelen is nog nooit iets gewonnen, dus ik zette mijn rugzak neer, maakte hem open, sloeg de fles wat af tegen een boom en stak ‘m erin. Het ding bleek immens zwaar, duidelijk veel meer dan twee kilo. En toen ik wat verder wandelde kreeg ik bevestiging van optie twee. Mijn handen roken duidelijk naar urine, niet van een hond maar van minstens één mens. Wat had ik eigenlijk verwacht, in een straatje vol marginale cafés? Ik wandelde de eerste de beste koffiebar binnen en stak direct door naar het toilet in de kelder, waar ik mijn handen waste. Daarna een koffietje gedronken en dan terug naar de Time Off, waar een tafel vooraan bij het raam was vrijgekomen. Ik at niet teveel, maar had toch mijn plezier in het buffet. Mission accomplie! Omdat mijn trein er zat aan te komen, ging ik maar niet meer langs het toilet en repte me naar Station Zuid. In feite had ik beter in die koffiebar eens geplast, als ik dan toch helemaal de trap naar beneden had genomen om mijn handen te wassen. Het werd ietwat nijpend en toen bleek nog dat die trein vertraging had ook. Zou er in het station een vlot toegankelijk toilet zijn? Dat kon haast niet anders, met al die daklozen die er volgens het onheilsnieuws binnen en buiten rondhingen, waar zouden die hun gevoeg doen? Maar ik vond het niet en ging dan maar naar het perron. ’t Was gewoon een kwestie van niet stil te blijven staan. Daarom kuierde ik wat rond en viel mijn oog op een paar van die ouderwetse wachthokjes waarin reizigers konden schuilen tegen de wind. Ik liep er even binnen om de sfeer op te snuiven. ’t Was echter meer dan sfeer wat ik opsnoof en meteen had ik het antwoord op mijn vraag over de daklozen. De WC in die koffiebar rook minder naar urine dan dit treinhokje. Snel weg daar! Ik nam de trein. Ik nam de tram. Ik zette de gasfles voorzichtig en met twee vingers in een hoek in mijn garage. Tijd om dit ietwat ontspoorde verhaal terug op de juiste rails te zetten. Waalse Feesten heel tof! Voor al wie ooit overweegt erheen te gaan, niet twijfelen maar doen.

Pvw

5 1

DRUGS

ZATLAPPEN zijn tegen DRUGS °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° FOTO GALLERY verf ed https://www.2dehands.be/my-account/sell/index.html *********************************************************************************************** FOTO: VERF ED dag na zuiverheid **************************************************************************************** Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig. http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary ArtTIST

5 0

Laad meer ...