Lezen

Xylo #novembervers2025

knokige twijgen wuiven naar het hoger hemelgewelf en tekenen het ruimaders in aarde pulseren eeuwig hun hartslagverworteld in duizend verhaleneiken bakermataanbiddingoorsprongkiembron #novembervers2025

Eden Oscar

3 1

bliksem

hier geen treffende bliksems; tenzij er effectief een dode valt, komt er geen drama aan te pas, verkoop ik het sentiment als was het het mijne. (zij was, geloof ik, vijftien jaar, en ik zat bij haar broer in de klas - gibberend in de regen renden de vriendinnen hand in hand naar het afdak dat zij nooit bereikte; hij trof niet eens haar, zo werd gezegd, en hoe oneerlijk; alsof fysica verkeerde wetten volgde.) en hier ook geen klaterende watervallen en al zeker geen geheime grot achter dat vallende water; zelfs geen 'tenzij'; geen duistere nevelen in de nacht, hoopvolle sterren, mysterieuze maan, er ligt een lege fles op het strand. wat ik zie is wat je krijgt: door dit keukenraam valt het daglicht naar binnen. In de tuin vliegt een roodborstje af en aan, en pimpelmezen, veel pimpelmezen dit jaar - en ja, ik denk vaak aan vroeger, maar dan nogal prozaïsch; (het ongeloof, en dan de pogingen om haar terug tot leven te wekken, ik was er niet bij, maar stel het me voor, het verkoolde binnenlichaam - de verbrande geur en het besef dat het te laat is, de furieuze vader, het verdriet en het verderleven, de stem waarmee ze niet meer spreekt.)

Hans Van Ham

0 0

Mijn kraam (prozagedicht)

Op de zolderkamer keek ik door het raam, zag de wolken en besefte: ik besta. Pupillen werden wijder, hart en longen warmer. Ben ik het wonder dat ik onderga? Dit lichaam is het stalletje van waaruit ik deze slierten zie. Het leek een dagdroom: nevels in een waas. Ik was mijn eigen uitstalkraam ontstegen. Een uniek bestaan, maar kon dit blijven duren? In mijn knuisten kneep ik. Mijn ogen knipperden. Misschien kon een mooi ontwerp me redden. Ik diepte potlood, liniaal en stuf op, en legde er een tekendriehoek bij. Ik staarde lang naar dit gerei en wist daarna, opgesloten in mijn kraam: ik ben nog veel te duf. Oefening zonder vaste grond is vruchteloos en baart geen kunst.

Robert de Roek

10 1

Op tafel kruipen #novembervers

Wanneer een stemhet licht floep! doet gaan,springen woorden op.Plof, plof, zacht!Zonne-licht,zo licht als snoepjesdie uit een zak ontsnappen… woehoe! Een voorlezerblaast ramen open,hopt door bladzijdes,alsof ze kieren zijndie giechelen, giechelen, giechelenwanneer je passeert… hihi! Ik leerde luisterenmet mijn hele lijf:zinnen die huppelen, huppelen, huppelenlettergrepen die wiebelen, wiebelen, wiebelenstiltes die stiekemop tafel kruipen… sssst… Verhalen wonen nietin boeken alleen, nee, nee, nee!Ze kloppen in ribben,kriebelen in stemmen,wachten om los te barsten,plof! boem!als een vrolijke verrassing! En ergens zit een kinddat voelt hoe woordenstoelen en tafels wordenin zijn hoofd,en denkt:hier… ja, hier…kan ik wonen! yay! Mephis (aka) Evelyn Mérida

Mephis

10 3

routine - #novembervers2025

Je strijkt een stok over de ochtend, plukt viooltjes uit je mond. Links een droom, rechts een dag.

Pieter Kesselaers

5 1

Ontcijfering - #novembervers2025

Ik hou me stokdoof in mijn behoefte aan stilte Ik haat de haat en het kwaad Ik worstel met de verteerbaarheid van mijn woorden Het zijn soms ontwrichtende wervelwinden Ik vlucht in mijn wankel wandelende schaduw Ik ga op in mezelf en raak vermist Als het huis voor het wakker wordt nog stil is kabbelen mijn zinnen rustig voort als jong of jong belegen constructies Mijn boekenkast is mijn geheugen Verstoft en ingepakt in verhuisdozen legt ze mijn vergeten verleden bloot Ik voel mezelf vertragen Ik spring vol vertrouwen in het water Mijn zitvlees wordt er wak en week Ik moet naar de rooie boei waar ik me buiten adem aanleg om mezelf te ontcijferen Bibberend van de kou zwem ik terug en vlug wikkel ik me in een letterdoek vooraleer ik weer aan het puzzelen ga Sprakeloos en geruisloos staak ik mijn beurt wacht ik tot de dag de nacht weer opeet De betekenis van mijn droom ligt nog op mijn maag

Geert Herregodts

4 1

Klein meisje

Ik zwijg, want nuance weegt zwaar in een wereld vol extremen. Ik gebruik mijn stilte als schild, niet omdat ik niets te zeggen heb, maar omdat schreeuwen niet luider klinkt dan stilte. Ik plooi, tussen werken, denken en streven. Alleen opgevoed door kracht leer ik dat breken niet mag, maar plooien is overleven. Ik verf, met cijfers en kleuren, logica en verwondering samen. Buiten de lijnen van de verwachtingen. Verder dan wat men verwacht van iemand die niet gelooft, en toch gelooft dat er iets meer is dan enkel dat wat wij kunnen bewijzen. Ik slijp, niet om te snijden, maar om te weten hoe ver ik kan gaan. Mijn woorden, mijn overtuigingen die veil ik tot ze helder zijn, omdat nuance zelden welkom is. Ik slijp, maar snij nooit. Ik slik, omdat niet elke strijd een eerlijke wedstrijd is. Ik absorbeer blikken, vermoedens en oordelen, want mijn stem klinkt sowieso te fel. Ik twijfel, vooral aan wie ik ben. Want complexiteit is wantrouwen en zekerheid wordt zomaar aangeboden. Ik weiger te geloven dat eenvoud het antwoord is, dus moet maar worstelen. Ik zwijg, plooi, verf, slijp, slik en twijfel. Want diep vanbinnen, daar waar ik nooit durfde te slijpen, leeft nog iets echts, een klein meisje dat ik niet mag verliezen. Ze fluistert: 'Zwijg, maar vergeet niet.’ Dus ik zwijg, en ik slik, want ik adem liever andermans lucht, dan die van haar te ontnemen. Ze kent de wolf, ze kent zijn honger, maar ze danst nog even zacht, koppig en onvermoeibaar. Want liever een vorm die niet past met ziel, dan één die past zonder dat kleine stukje dat mij nog echt maakt.

Nootje

0 0

Waar geen bloem kan groeien

Ik weet, denk en vergeet,want voelen, onthouden en durvenzijn dingen die ik liever observeer. Ik denk genoeg,veel te genoeg,alles om de echo’s te dempendie anders mijn hart zouden raken.Denken maakt je sterk,maakt je scherp,bouwt muren zodat niemand zietdat de wolf toch al binnen zat.Niemand zal zijn verblijfsduur durven vragen,ik ook niet. Ik ben slechts de toeschouwervan hoe mijn brein door hem verder wordt geduwdin een lus zonder einde. Ik was oudvoor ik jong mocht zijn,en de wereld toonde mij eerder schaduwendan vormen.Sindsdien zie ik scherper dan de meeste blikken kunnen dragen,en soms zie ik meerdan ikzelf kan verdragen.Ze zien het oppervlak van de zee,niet de diepte waar ik al jaren zwemzonder adem te halen,niet hoe ik word meegesleurddoor stromen waarin ik verdrink als ik stop met zwemmen,dus ik zwem. Mijn brein is mijn pronkstuk,het enige dat onaangetast lijktdoor het virus genaamd kennis.Het gloeit, zo feldat de glans op het schermde ruis op de achtergrond verbergt.Men noemt het talent,maar het voelt eerder als een handdie zacht maar zekerop mijn nek rust,een hand gevormd uit verwachtingen, eisenen honger naar perfectie,die mijn stembanden zo stevig vastgrijptdat zelfs ik mijn stem niet meer hoor. Mijn hoofd is een nachtelijk landschapwaar de sterren te veel vragen stellen,waar geen bloem kan groeien,alleen gedachten die zich vermenigvuldigen als insecten.De maan schijnt er genadeloos op,de zon wacht al maandenop een kans om toch te schijnen. Gevoelens zijn water,en ik heb nooit goed leren zwemmen,rationaliteit zijn mijn zwembandjes.Dus blijf ik denken,om niet te verdrinken,al weet ik zelf maar al te goeddat het denken mij onder water duwt. Maar misschien weet ik wel te veel.Ik weet hoe het weten mij wurgt,hoe denken vreet aan mijn denken,hoe wijsheid mij eigenwijs maakt.En ik weet dat het fluistert,aantrekkelijk maar dwingend,tot mijn gedachten niet meer de mijne zijnen ik liever mijn ogen sluitvoor het beeld dat ik te zien ga krijgen. Misschien moet ik eens stoppenmet al dat denken.Wat denk je?Ben ik alweer te ver aan het denken?

Nootje

0 0

Theekopje

de hals van een zwaan die zich schoonwast op het meer - mijn theekopje

Margaretha Juta

5 0

Verhalen van stof en schijn

Ik ben een trekpop, het bleke touw.Het klosje dat mijn trage pas bezit;het kostuum trekt zich aan, is goed van snit;mijn slanke lichaam buigt alleen voor rouw. Elk stoel of tafel ademt als mijn vriend;ik pak stof, een heerlijke dialoog,hou van het verdiende applaus, het betoog;mijn meester die mij avonden bedient. Ik voel mij weleens slap, sta moeizaam op,eet dan de bühne, het spel van het licht,en draai mij in zijn eindeloos verhaal. Achter het decor lacht het touw en strop;schminkt het ijzige masker, het gezichtvan de altijd zo smachtende zaal.

Wijnand

1 1

#novembervers2025 23Nov2025 - Begrenzing

Soms is er een tijd van afscheid nemen,dat hoort bij liefde.Maar om vrij te zijn van verdriet,moet je je richten naar binnenen afbakenenwat kwetsbaar is.Alleen door grenzen te stellen,komt wat belangrijk isin het licht te staan. 😢Daisy Gijbels💜

D@isyG

0 0

Wonderkind #novembervers2025

Redden we Een kind? Cellen in cellen op cellen Hoge woorden Tot weinig gevolg Offeren we Portretten van kansen? Affront van inzichten Nodigt uit tot kleinzijn Daar waar het kind klautert En wonderen telt op vingers Regenen de verwachtingen Schulden ze neer Zaligmakend is de hand In de ogen van de man Jegens het wonder Niet spelend in zijn portret #novembervers2025

Eden Oscar

4 0

Rietje

Pajottegem is één van de nieuwe namen van recente fusies van gemeenten in Vlaanderen. Een van de deelgemeenten is Gooik, een boerengat waar ik nog nooit van gehoord heb tot ik er op aandringen van vriend Luca voor het eerst kom. Hij troont mij mee naar Gooikoorts, het internationale folkfestival. Op de festivalweide kijk ik de ogen uit mijn kop en stel honderd vragen over de muziek en de groepen die er optreden. Luca verbleef in zijn jeugdjaren in Sardinië . ‘Ik heb een verrassing voor je in petto’, zegt hij. Ik ben razend benieuwd. Plots lopen we Luigi Lai en zijn neef Fabio Vargiolu tegen het lijf. Er volgt een hartelijke begroeting.‘Fabio was mijn beste jeugdkameraad op het eiland’, lacht Luca.Over mijn vriend Luca zegt Luigi: ‘è un ragazzo d’oro.’ Toon Hermans zou zeggen: ze schijnen mekaar te kennen. Dat is inderdaad het geval. Nu wordt duidelijk waarom ik mee moest. Lucas beste kameraden zijn muzikanten die hier voor het eerst buiten Sardinië zullen optreden. ‘Welke instrumenten spelen jullie?’ vraag ik en val van de ene verbazing in de andere als Fabio mij toevertrouwt:‘We musiceren ieder afzonderlijk of in harmonie op drie rietfluiten tegelijk.’Rietfluitspeler, een beroep waar ik tot op vandaag nog nooit van gehoord heb en weer denk ik aan wijlen Toon Hermans en zijn lieve echtgenote Rietje. Het wordt een wonderlijk samenspel. Gelukkig heb ik mijn camera mee en maak opnames van het overdonderend succes van de fluitspelers. Later neemt Luca bij zijn volgend bezoek aan Sardinië de VHS-cassette met mijn opname mee. Bij zijn terugkeer krijg ik vanwege de muzikanten niet enkel een CD met hun ‘gefluit’ cadeau maar ook een flesje Mirto, de overheerlijke Sardijnse likeur. Er hangt een boodschap van Luigi aan het flesje: Dit drink je uit een bicchierino * zonder rietje. * borrelglaasje

Vic de Bourg

8 1

Aap

De zwarte aap houdt niet van water. Hij hapt naar lucht, maar voelt zijn tepels in het sop. Hij drijft rechtop. Wat dagdroomt hij? Grijze vegen stijgen op. Hij snuift zijn neus, zelfs zonder snot. Massief is hij. Hij torent als een eiland uit. Dat ziet hij niet. Hij merkt alleen zijn schaduw en vlakke zwarte strepen buitengaats.

Robert de Roek

5 1

Ik wacht #novembervers2025

Wachten is niet prettig vooral niet tussen al die anderen die hier ook weg willen. Niet weten hoe lang het nog zal duren maakt het lastig. Het is een beetje als liften langs een drukke baan en niet weten of iemand je zal meenemen. Sta je daar nog een uur of sta je er nog dagen. Zie je er niet goed genoeg uit of vertrouwen ze het niet? In het begin is het nog spannend. Na verloop van tijd gaan je schouders er wat van hangen. Ik wacht. Trots blijven staan is het enige wat ik kan doen. Ik hoor,ik zie, ik zwijg en ik wacht. Die naast mij wachten ook. Ze kunnen wat meer, zijn eleganter of robuuster. Ik heb wel de tijd gehad om ze te bekijken. Naast hen zie ik er wat goedkoop uit. Wat niet wil zeggen dat ik geen goed werk lever. Er zijn er al veel voorbij gekomen. Als ze me meenemen zullen ze niet teleurgesteld zijn, ik ben betrouwbaar. Of ik onderhoudsvriendelijk ben en niet te veel verbruik hoor ik ze vragen. Ze willen ook nog mijn levensduur kennen en of er een garantie is. Twee jaar maar ? En als ze wat extra neertellen , vijf jaar! “Wat een onzin! “ Ik laat het over me heen gaan. Ik moet wel. Weten ze dan niet dat ik ben getest en goedgekeurd voor het werk? Ik moet er geen inspanning voor doen. Het gaat vanzelf als ik gevoed wordt. Als de elektriciteit door mijn lijf gaat ben ik niet te houden. Ach ja, zonder elektriciteit zou ik een nutteloos ding zijn waar niemand naar zou omkijken. Komaan neem me mee!Ik wil uit het rek! Ik wil de stroom door mijn lijf voelen gaan! Ik wil die mesjes voelen draaien door fruit of groenten, het maakt niet uit. Hakken kan ik goed. Ik beweer niet dat ik het beter kan dan hen. In snelheid kunnen ze me echter niet kloppen! Ik wacht in het rek tot iemand me er uit haalt. Waar wachten ze nog op om mij mee te nemen? De blender.

Alma lavado

0 0

Smeltwater (NovemberVers, opdracht 2)

Jij bent het deken over de holle tonhet vacuüm waar ik naar adem hap. Ik ben de fishstick in jouw magnetronje grilt me in m’n kiltevan ijsklomp tot warmwaterbron. Pieter Van der Schoot

Pieter Van der Schoot

5 1

Surfen

Het strand is je deurmat die me welkom heet M’n hart klopt maar weet dat het binnen mag Het zout in mij is je namelijk niet vreemd Je proeft het met je schuim dat m’n tenen gedag zegt Terwijl ik op mijn surfplank lig til je me moeiteloos omhoog langs die plek aan m’n buik waar enkel jij mag komen En je neemt me mee Je waterkrullen omhelzen me compleet en witte rook zegt me dat ik het antwoord eigenlijk al weet We dalen samen af en we surfen op die andere wij richting die andere mij en worden samen water

Emile Calebout

3 1

Modellen - #novembervers2025

Ik kijk lustig naar de kortgerokte benen Ze lijken schichtig maar onverschrokken Als spitse muizen struinen ze rond Ik capteer opgehitst hun toondrang Vleugjes parfum geuren nog na Het bruist in het levendig nachtleven Waar in een rotvaart wordt geleefd zie ik het momentane en het tijdloze Ik ruik trots en vang veerkracht voel steeds minder schaamte Het was een sluimerend gevoel een verdwenen knagend ongemak In een vrijhaven die ik nauwelijks ken los van alle stringente regels loer ik verder door de poort van het verscholen modehuis Ik ben geen ingedommelde observator Mijn woorden ketsen over de straat Het zijn de witregels tussen mijn zinnen die mijn geest vernevelen en uiteen rafelen De modellen vertellen hun verhalen met de naturelle stoffen van de ontwerper in kronkelende lijven en met wiegende heupen beuken ze de avond en mijn ogen verder open

Geert Herregodts

0 0

Eerste sneeuw

eerste sneeuw - op haar mobiel swipet ze de herfst terug

Margaretha Juta

3 0

It's for the better.

Dear, I could breathe you . Fresh mountain air, a hint of honey. Long blonde hair, Smell of perfume and tea. I touch your face, Think your thoughts. Study your maritime eyes And the pain that hides inside. Rock on your waves, battle through your storms What’s yours is ours And mine is all. I live against you. Moving with The current that blows The wind in your sails. It’s turning brown — What once was gold. You’re growing up, I’m getting old. Sense the transformation, As it settles in the bones. Maybe what once was alive, needs to die before you can let go. So lay me down, hold me in your heart. For I am yours I am her.

Arianne

0 0