Tussen adem en lijn #novembervers
Hun spieren spreken,lijnen schrijvend onder de huid,een sidderend staccatodat mijn handen nog niet kennen.
Mijn handpalm hapt naar lucht vóór hij hen raakt,zo dun de grens,zo zwaar het verlangenom hun lijn te volgen,om hun adem te voelenlangs een rand die net ontsnapt.
Vacht veert terug als een bliksemschicht in de zon,mijn vingers hakenin elke omgekeerde bochtdie hun lichaam kiest.
Trekkend, glijdendvolg ik ritmes die zich aan mijn greep onttrekken.
Hier, in het raak-richel-ritsel,valt de tijd stil:hun vluchtkracht vouwt zich,mijn zachtkracht ontvouwt zich,en ergens daartussenademt een nieuw evenwicht,delicaat als een fluisteringdie mijn huid beroert.
Geen harde grens, maar een glijdende overgang:ik leer voelen met wat ik niet ben,in hun adem die mijn grenzen streelt.Zij lezen mij met wat ik nooit word,en ik observeer — en adem.
Mephis (aka) Evelyn Mérida
