Jolien Cerpentier

Gebruikersnaam Jolien Cerpentier

Teksten

In mijn herinneringen blijf je drijven

‘Waarom beweegt het water?’ vroeg je me de eerste keer dat je het openbaar zwembad betrad. Je was een beetje bang voor dat doorzichtige wild. We stonden met ons tweeën aan de oevers van een overwinning. Je wreef met je grote teen als een schaatsenrijder over het oppervlak en keek verwonderd naar de cirkels die in het bad verschenen, je rilde, waarna je me overtuigd aankeek en als een druppel het water in sprong. Je armen vochten zich een weg, sloegen het water klap longs in stukken. Samen bleven we naar adem snakken onder het gegiechel van een snorkel. Opgewarmd maar uitgeput bleef je in mijn armen drijven.                

Jolien Cerpentier
6 0

Onderwaterberg

Je bekijkt me nog even voordat je terug duikt.  Onder je abrikoos oranje duikbril blazen je wangen zich al op. Armen en vingers gespannen zoals een pijl en boog vuur je je af. Je schiet een holte in de berg, verdeelt de luchtbelletjes over het water. Ik kan de weerspiegeling van de golven voelen dansen op mijn huid,  bleke lichtkreukels op mijn koraalrode lichaam. We glibberen over elkaar. Garnaalslag, je haakt je voeten in een schelp.  Op een ondiepe rots zie ik je over de zee lopen, tot je terug ‘plons’.  

Jolien Cerpentier
8 0

Vergiet

Mijn buurvrouw haar voortuin is een woestijn van kiezels en grind,  kruimeltjes zand vallen uit de hand van haar kind. Het meisje bukt zich voorover en wrijft het verstopte onkruid bloot. De vochtige haartjes op het blad zuigen aan haar vingertoppen. ‘Geen zorgen’ zegt het meisje ‘Je wringt je er wel doorheen’.  Ze geeft het onkruid een beetje speeksel uit haar mond. Haar lippen in twee lussen  zoals een visje dat voor het eerst zijn hoofd boven water steekt.  Voorzichtig krult het onkruid omhoog, in de hoop onopvallend bewonderd te kunnen worden.  

Jolien Cerpentier
9 0

Je duwt me terug in de tijd

Je duwt me terug in de tijd, tegen een kleien lichaam, een boom, die haar geur  over ons strooit. Gistkorrels en maanzaad plakken in je rieten hand.  Op een eerste lentedag zoals deze moeten we wel buiten  in en uitademen, weven, naast elkaar gevouwen tussen wortels. Ik zoek naar iets dat ik in je hand wil leggen, een ronde steen, mijn vingers, de zon. Je schuift een witte paardenbloem achter je oor en fluistert ‘ruik’.  Een haar dwarrelt. Ik vibreer rond je oorschelp, net alsof ik  een wens wil doen, blaas ik je luid. Ik wens dat ik een klein kevertje ben,  zodat ik misschien een beetje dichterbij kan komen nog een beetje, zodat ik op je warme huid kan landen, lopen, neerliggen en alles zien.  

Jolien Cerpentier
12 0