Impressie van een moment
Hoe de bomen hun bladeren wiegen en in bloei staan, is de rust zelve. Een traag maar zeker ontwikkelen, zich niets aantrekkend van auto’s en mensen die om hen heen stuiven zonder om zich heen te kijken. Van alle kanten komend, steeds haastig op weg naar die ene belangrijke bestemming.
In beweging blijven en vooral niet stoppen, vooral niet…
Ik ben gezegend, en niet gezegend, om het laatste hoopje dagen thuis te mogen doorbrengen. Te zien hoe de bladeren zich vrolijk wentelend open krullen, zich naar de zon richten zoals ik. Wilde bijen huizen kennelijk in minuscule gaatjes in de hoeken van mijn vensters. Er staat een boompje pal voor de twee wijd opengeslagen deurramen van mijn appartement en ik ben er al gehecht aan geraakt. In amper datzelfde hoopje dagen spreidde het haar bladeren uit als een kind zijn vingertjes die om een snoepje vragen. Ik heb het bizarre gevoel ook al enkele mensen te kennen omdat er zich kleine patronen reveleren in het dagelijkse leven. Dat gebeurt altijd wanneer je ergens voor een langere tijd zit of terechtkomt en het is boeiend om ze telkens in het oog te krijgen.
Trefzeker de hand opsteken naar de buurman van recht tegenover me, de man die op mijn vader lijkt en met zijn bestelwagen allicht maaltijden rondbrengt en de zwarte dame die telkens de hele straat al bellend doorkruist. Toen ik vroeger, of moet ik zeggen precorona, dagelijks treinde naar het werk dan waren daar diezelfde mensen op mijn route. Het tijdstip van ontmoeten klokte soms griezelig gelijk met de dag ervoor en de dag daarvoor. Een randgedachte: dit gegeven vervulde me soms met een onbehaaglijk gevoel. Het gevoel in een soort van ‘loop’ te zitten. Je kent dat wel, niet?
Weet je, ofschoon er donkere wolken bedreigend kijken tijdens deze zonnige dagen, probeert alles zijn gangetje te gaan.
En alle kleine dingetjes. Ik zie ze nu, want ik hang erboven met een vergrootglas. Het subtiele roteren in de natuur en de dagelijkse wereld. In mezelf. Vertraagd, verdiept kijken naar binnen en buiten.
Eigenlijk is er niet meer nodig dan dat.
