Oorlog
‘Het protoplasma is maar een schijn van de waarheid,’ beieren de klokken van de oude kerktoren.
Geconstipeerde obussen gieren door de ether, bekladden de leugen met scharlaken stroop. Op de zomerse zoden waart de stank van ontbinding, vaderlandse liefde ritselt naargeestig door ’t omringend lover en ondermaanse vezels luist’ren als lammetjes naar ‘t snerpend gekrijs van de huilende dood. –
Vlaamse nachten rillen in ’t slijk. Dampen, grauw en grijs, stelen de lijkengeur, vlieden langs de geulen, over de velden vol met prikkeldraad en rottend vlees – een buffet van gelatine en bietensap geserveerd op de brakke grond: de maden hebben goed te doen. ‘Mijn hemel, elke dag ga ik honderdmaal dood! Knal na knal word ik versplinterd, als ’t eenmaal gedaan is, deze connerie, lig ik verspreid als de scherven van een granaat!’
Eindeloze paukendrum schellend door de voren; rekruten trillend in hun sleuf. De mortieren braken schroothagel, malen de ijzerrijke humus. Mosterdnevels roetsjen over ‘t land van eenzame klaprozen. Al dat jong vlees, vol met dromen, door geelzucht geslachtofferd in ’t krijgsvergiet. –
Als de klompen terug aan ’t boeren gaan, staan hun letsels te lezen als braille. Een treurlied voor de schijn, voor de gore, stinkende schijn!
De rozenkrans ontvlamt tussen de gloeiende kolen: pardon voor de willekeur.