tytgadt

Gebruikersnaam tytgadt

Proza Poëzie

Teksten

Moging

dat ontmoeten mogen is en deze hier en nu moest want anders niets geen ruimte, ik een vacuüm binnentrekken, imploderen in zichzelf opruimend veeg samen tot een leegte wat als we samen vegen? 

tytgadt
6 0

Handdruk

de ijskoude handdruk van de niet uitgestoken hand knijpt de scheuren in mijn vingers dicht, het naaien van de wond en het steken van die naald, de tinteling is welkom na dagen blijven wachten op iets anders dan het niets en nu het niets het nakwam, die belofte, dure eed van ik zal er zijn op zo'n momenten, niets is beter dan * een gebrek aan kun je vullen en indien leeg dan is er hoop en als het daarmee leven is, is leven nog steeds dat

tytgadt
8 0

Handgeschreven

ik ben een open boek handgeschreven, voorlezen doe ik niet, mijn schrift is veel te lelijk, on- leesbaar geef ik toe, toe doe maar, doe, probeer en laat me weten wat ik dacht, ik ben al lang vergeten, wel doet er niet zo toe  al die onbenulligheid die cirkels die ik lijnde al die zinnen waartussenhet wit urgenter was engeen punt noch letter past  klap me dicht, plaats onderaan doe geen moeite om te hurken 

tytgadt
9 2

Passage

in de straat van lange stiltes tussen voegen van het voetpad raap ik op jouw dure woorden daar waar je ze liet vallen  stekend, oogverblindend mij aanstarend in mijn oren langs kanaaltjes bovendrijven glijbaan langs mijn mond  geblutst van al dat schokken door passanten dag uit in doch ontsiert niet wat de vorm is van binnen buitenaf 

tytgadt
4 2

Bedding

als het jou hetzelfde is, trek ik bij je in in jouw innen en jouw uiten, in jouw zinnen en niet storen doe maar verder wat je doen moet, jouw erzijn bij een ander ik in ander welven, bedrijf al wat ik zijn moet zoals jijzelf mij leerde tijdens uren heel duur zwijgen wat opbracht plus voor jou, min voor mij en ook veel delen en alleentjes vooruit zakken, de bedding lichtjes raken  als het jou dan echt niet uitmaakt maakt het mij in zonder venster de deur wagenwijd open, maar de dorpel veel te hoog 

tytgadt
12 2

Lu-

misschien stapt de essentie van het mens zijn hier stil roepend de anonimiteit uit en is dit platform niet te vlakken verbindend rond

tytgadt
18 2

Zeep

ik schrijf de leegte in, zeepbelpats, terug zeepvoor die ooit bij jou kwam, voorje kleur zag, glanzend, cirkels het eindeloos bevrageneindigt zwevend opde muur

tytgadt
8 0

Kader

het is het zitten, is het wachten is het denken en het zwijgen en verwachten dat er iets of iemand dit doorbreekt  het is het staren door het venster en naar binnen, wat zit daar een stilte, luide chaos en niet meer weten waar  het centrum ergens ligt nu op de buiten, ginds misschien wie verplaatste, wie verstopte is die wie ooit echt gezien  door wie dan en die wie dan wie bevestigt al die wie met nagels aan de muren, klopt; vasthangen is verlies 

tytgadt
16 2

Cellofaan

ik volg sporen, zo diep gaat dat ik doe tijd, is spelen, nodig om te praten, om te zijn in jouw muren zo ver weg laat jou kruipen over mijne scherm wat af, hecht cellofaan  zo oppervlak pulserend zo langzaamaan pus zwerend bind aaneen van overblijven met woorden, komma’s, spaties en bovenal dat ademen door poriën in lucht hangend  in poriën door lucht hangend is waar we moeten zijn 

tytgadt
16 2