In het kleine het grote vinden. 2023 ziet er zo uit.
Doen we het niet allemaal? In 2023 was het continu vervagen en dan daarover vertellen. Tegen de stroom in vindt men iets dat al dood is. Ik wilde weer Dries genoemd worden. Zonder jou is het stil waar de stilte voordien nog leek te ontbreken. Niet iedere zin in het gedicht hoeft tot iets te komen. Soms is het ook de opbouw naar iets. En soms laat je het na, meer te weten te komen. Ik wil alles behalve dat er niets van af hangt.
In het kleine begint het grote. Hoe spreekt het gedicht tot je? Met welke stilte is het?
Ik begon verandering in de status quo te zien. Niet bepaald een vrolijk zicht.
We moeten al het saaie opnieuw beoordelen, het voordeel van de twijfel geven.
Toch mis ik je.
Zonder jou is het even waanzinnig als met. Dat is het punt net.
Het is niet omdat zonder kan, dat je zonder moet. Dat blijf ik mezelf zeggen.
Dit jaar is grotesk, op zijn zachtst uitgedrukt.
Een rampenjaar, zoals alle andere jaren. Ik hoef dat niet te verantwoorden, en jij kan daarmee verder.
Soms, wil ik meer dan enkel weemoed van een kunstwerk. Gelukkig maar.
Soms wil ik dat alles samenhangend is. Alles, buiten het gedicht.
Als ik naar buiten kijk, word ik treurig. Ik zie dat de buurt in mij zit verweven.
Ik kan niet kijken zonder daarna mezelf in te beelden.
Willen we dat de omstandigheden zelfstandiger worden of afhankelijker? Het heeft beiden z'n voordelen. Nochtans spreek je niet zonder trilling in je stem meer.
Je twijfelt. Want wil je vergeten, nog voor het gezegd is?