'70 % verminderd in 48 jaar tijd,' zo luidt het.
Met haar ogen wijdgesperd open overvalt het haar: een enorm zwaar gevoel van droefheid.
Al is het niet een droefheid die haar verlamt tot haar lichaam enkel nog een modderpoel van onbeweegelijkheid en stroefheid vormt, het is nét het gevoel dat haar moed geeft.
'Fouten maken, het is als het ware onze tweede natuur,' zucht ze ongegeneerd luidop.
Plotsklaps bezit ze over een doorzettingsvermogen van jewelste. Ze zoekt van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat elk spoor op het internet af, dat haar ook maar enige uitleg kan verschaffen over hetgene waar zij juist naar op zoek is. Datgene dat wegen vrijmaakt en ogen opent.
Om 23u59 zendt ze dat wat ze heeft door en sluit haar mailbox net alsook haar laptop - tevreden - af.
De volgende morgen prijkt op de voorpagina van de krant:
"Bescherm!
Niet enkel jezelf en dierbaren
Of datgene wat je in jouw ziel koestert
Draag zorg van hetgene dat jou met ogen open doet verwonderen
Ook in tijden van crisis
Beschermen we niet enkel onze eigen natuur
We beschermen ook datgene dat we unaniem 'onze natuur' noemen."
Dan overval het haar, opnieuw, onder het gedicht - haar gedicht - prijkt misselijkmakend de verkeerde krantenkop...