Mijn marrokaanse vrienden hebben helden. De helden zijn hun vaders. In de verhalen die ze hoorden kwamen hun vaders op blote voeten van hun geboortegrond naar de plaats waar ze geboren zijn en leven.
Ze horen mij altijd met ongeloof aan als ik hen uitbundig loof. Ze zijn wat anders gewend. Zo kwam het dat ik bij een robuuste douane ambtenaar, waar ik weer Marokko aan het loven was, de man kreeg tranen in zijn ogen en ik kreeg zowaar een knuffel. Ze worden meestal afgezeikt, maar een vriendelijk woord over hun land, het mooiste land ter wereld met de vriendelijkste mensen, en je wordt hun vriend. Wanneer men bevriend is met een Marokkaan, dan mag men alles vragen. Zij vragen ook alles terug.
Zo kwam het tijdens een gemeenschappelijke rondreis met allemaal Belgen, dat ik mijn portemonnee kwijtraakte. Ik vroeg aan de luchthave politie, 14 dagen later, in die prachtige luchthaven, Menara International Airport, of ze misschien iets gevonden hadden. Omdat ik die avond geld had gewisseld, kon ik het juiste uur en datum aanduiden. De politie was zeer vriendelijk. Toen ik aankwam, was mijn portemonnee gestolen. Na 14 dagen kwam ik informatie vragen. Men had 14 dagen daarvoor alles gefilmd en zo kwam men bij de dader terecht. Het bleek een Belgische landgenoot te zijn die met mij mee was. Ik kreeg mijn portemonnee terug met mijn geld, bankkaarten en alle documenten. Daarom ben ik zeer dankbaar voor de zeer vriendelijke plaatselijke politie.
foto gallery VERF ED
https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/
foto: mijn woonst in marroko