We liggen zwijgend in zijn donkere bed -
schipbreukelingen in een zee van knuffels.
‘Mama, ik ben trots op jou.’
Mijn strakke masker versplintert als een laagje vrieskou.
Een fijn kneepje in zijn hand, meer kan er niet af.
Moeiteloos haalt hij de loden last van mijn ene schouder,
nestelt zijn hoofd er tegenaan.
‘En als ik zes word, wil ik graag een grote set van Lego Ninjago.’
Dan zakt zijn lijfje weg in een zorgeloze loomte.
Kon iedereen maar dingen aanvoelen zoals hij dat kan.