Soms ben ik hoogzwanger.
Meestal op oneven dagen.
Maar hoe ik ook pers, het blijft mij achtervolgen.
Mooi zo denk ik.
Mijn eerste stappen als maanlander.
Vloeken helpt niet.
Wenen nog minder.
Dus tel ik af, dat maakt mij kalm.
De nacht lang lees ik cijfers op het plafond.
En vergeet op te houden.
Hoe groter het getal, hoe jonger ik mij voel.
Op kerstavond wordt het moeilijk.
Dan hebben de buren een ploffeest gepland.
Dat mag niet en daarom is het zo spannend.
Zij vragen of ik mijn klep wil houden.
En kopen mij om met een fles cava.
Ik word al ziek als ik het etiket zie.
Goedkoop en ideaal voor de dag nadien.
Zelfs geen kater en barre herinneringen.
Ik maak er een groot feest van op mijn eentje.
Zonder gebraad en Colruyt-gezelligheid.
Wel met een rukhand en volle maan.
Zodat ik veel plaats heb om te landen.
Ik houd mijn buik vast.