Vandaag ben ik bijna vijftig. Maar het kan ook veel meer of zelfs minder zijn. Het is maar hoe ik me voel bij het opstaan. Soms heeft zelfs het slapengaan invloed op het wakker worden. Als ik de wereld in mijn hart draag kan het te zwaar wegen. Dan moet ik soms even pauzeren en alles naast me neer leggen. Moet ik die momenten dan meetellen of juist niet. Vraag me daarom liever niet naar mijn leeftijd. Ik ben er zelf nog niet uit.
Ik ben bijna vijftig jaar. Dat denk ik toch. Het kan ook eenenvijftig zijn. Echt weten doe ik het niet. Toen ik geboren was heeft niemand dit opgeschreven. Ze wachtten even af, of het kindje bleef leven. Wie weet ben ik daarom soms nog maar in de dertig. De leeftijd waarop ik denk dat ik mezelf leerde kennen. Vraag mijn leeftijd dus liever niet. Omdat ik niet weet of ik nu klein ben of groot, zeg ik het liever niet.
Weet je, soms groeide ik helemaal niet. Bleef langer dralen bij de dingen. Probeerde alles te begrijpen. De tijd stond dan heel lang stil. Andere keren holde ik achter alles aan. Had zelfs geen tijd om van het leven te proeven. Wist niet wat eerst te doen. Of het hart had dan weer eens pijn. Bloedde voor van alles en nog wat. Huilde en had verdriet. Ik vergat te leven. Dacht niet meer na. Wist niet meer hoe oud ik was. Dus vraag me maar liever niet hoe oud ik ben.
Nerkiz