In een gesprek over veiligheid, vraagt dochterlief waarom ik thuis camera’s wil gebruiken. Ik antwoord: ‘nou gewoon.’
Mijn zestienjarige puber ontploft haast en geeft me de volle laag á la Martien eh... hoe heet hij ook alweer?
‘Ja hoor, daar heb je m’n moeder! Zegt “nou gewoon.” Typisch jij, zo’n stomme ouder. Nee, nou moet je eens heel goed luisteren, mama.’
Ik denk: die woorden, waar heb ik die meer gehoord?
‘Jij hebt het altijd erover dat je je mening moet onderbouwen, dat je moet motiveren met argumenten. En nou vraag ik om je redenen en dan geef je ze zelf niet. Zeurmens. Zo vreselijk irritant!’
Heb ík haar dat geleerd? Echt? Wat goed!!! Of ja, eigenlijk stom. Nu wordt het tegen me gebruikt. En dan die toon. Waar ken ik die toch van? Hoe heet die vent nou?
‘En wat doe je zelf?’ briest ze verder. Ik dacht dat ik genoeg op mijn kop had gehad maar ze is nog niet klaar.
‘Nee hoor, jij komt aan met “omdat ik dat vind” of “nou gewoon”. Echt iets voor jou. Wat een gezeik ook altijd!’
Oh ja, nou hoor ik het. That sounds familiar. Martien Meiland. Wat errugggg!
Ik kijk naar het woeste gezicht van mijn puberdochter. Wat is ze eigenlijk mooi als ze boos is! De vlammen schieten nog net niet uit haar ogen. Dat zou ook een ‘catastrophe’ zijn. Ik schiet ook vol. Geen vlammen, maar tranen.
Trots! Jazeker. Vanavond neem ik er een op haar, op mijn prachtige wijze dame in wording. Dat wordt wijnen. Wijnen!