Annemagenta

Gebruikersnaam Annemagenta

Poëzie Column Liedteksten Kort verhaal Cursiefje

Over Annemagenta

Docent, moeder, dochter, partner, vriendin en in mijn schaarse vrije tijd dichter, dromer, denker.

Ik schrijf omdat spelen met woorden en taal, gecombineerd met beelden en/of muziek mijn grootste passie is.

Teksten

Nachtwake

Ik ben dood en ik lig in een kist. Dat wil zeggen: mijn lijk ligt daar. Botweg gezegd. Mijn geest, aanwezigheid zo je wil, het ego zelf dus, is er ook maar ziet het tafereel van buiten mijn lichaam. Het is een bijzondere ervaring om van achter een tafel met bloemen en kaarsen naar jezelf te kijken trouwens. Ik kan niet anders zeggen: voor een dooie zie ik er nog verdomd goed uit. Mijn handen die normaal onhandige en ongecontroleerde bewegingen maken, liggen in serene rust in elkaar gevouwen op mijn borst. Wie had ooit gedacht dat ik zo stil kon zijn! Echt niemand. Tot mijn opluchting zie ik dat mijn nagels keurig gevijld en gelakt zijn in mijn favoriete kleur. Ik zei bij leven altijd al: je handen zijn je visitekaartje. Blijkbaar vonden mijn dierbaren dat ook voor als je naar de hemel gaat. Denkt te gaan. Hoopt te gaan. We gaan het zien. Ik ga het zien. Mijn haren die normaal eigenzinnig alle kanten op springen, krullen nu engelachtig als een aureool om mijn hoofd. Mijn gelaatsuitdrukking herken ik niet helemaal. Zo lief, rustig en zacht voorkomen heb ik nooit bij leven gehad. Het klopt dus blijkbaar wat ze zeggen, dat je geest je lichaam verlaat. En zie hier: ik aanschouw het nu ook. Ik lijk trouwens nog groter dan ik al ben maar dat komt omdat ik zo helemaal recht lig. Ik vind het maar een onnatuurlijke houding. Ik ben altijd gewend geweest om in foetushouding te liggen en nu zie ik dat ik straks stijf als een plank uitgestrekt de grond in ga. Of de oven. Ik heb werkelijk geen idee wat ze met me van plan zijn maar daar kom ik gauw genoeg achter ben ik bang. Wat ik niet snap is mijn kleding. Ik heb mijn lievelingsshirt aan, dat snap ik natuurlijk nog wel. Maar daaronder draag ik een spijkerbroek. Zoiets verzin je toch niet? Spijkerstof vergaat voor geen meter en de verbranding gaat volgens mij ook niet zo snel. Ik kan me vaag herinneren dat ik ooit iets gezegd heb over een spijkerbroek, maar wist ik veel dat ze het serieus zouden nemen? Oh wacht, er komen mensen binnen. Mijn moeder. Ach, ze huilt. De lieverd. Mijn vader kijkt ernstig en heeft zijn arm om haar heen geslagen. Daarachter Wim, mijn lievelingsneef en Bob, zijn broer. Mijn beste vriendinnetje Emma. En daarachter...wat! Nee, dat meen je toch niet? What the hell doet hij hier? Bart. Een oude bekende van mijn ouders. Bart. Of beter: baard. Baardmans. Hij, die donders goed weet dat ik altijd panisch voor hem was toen ik nog leefde en hem altijd meed, staat hier in mijn rouwkamer. Zielig te doen. Alsof het hem kan schelen dat ik er niet meer ben. Met die afgrijselijke, lelijke, onverzorgde, jeukende kriebelbaard van hem waarmee hij mij vroeger bewust een knuffel in mijn nek gaf terwijl ik gillend aangaf dat ik dat niet wilde. Jakkes! Als ik niet beter wist zou ik nu nog misselijk worden, maar ja, dat kan ik uiteraard niet meer. Met de kennis van tegenwoordig had ik hem destijds van aanranding beticht, maar ja, dat is achteraf. Wist ik veel dat ik hem nog tegen zou komen en nog wel postuum ook! Wat, wat doet hij? Ik zie dat hij mijn lijk benadert. Het zal toch niet zo zijn dat hij... Ik wil vanachter de tafel rennen om hem weg te duwen bij mijn kist maar op de een of andere manier ben ik niet vooruit te branden. Ik kijk naar beneden en zie dat ik geen benen heb dus er valt ook niks te rennen. Ondertussen staat Baardmans al bij de kist. Hij leunt voorover en wil mij, mijn lichaam, mijn lieve, serene gezicht met die afschuwelijke baard een laatste kus geven. Over my dead body!!Aangezien ik niet kan rennen zet ik het op een schreeuwen: Mama, mama, maaamaaaa hou Baaaaaart tegen, maar er komt geen enkel geluid uit mijn keel. Ik blijf schreeuwen: maamaa, maamaa, Bart wil, Bart wil, Bart wil..... ‘Ma-de-lon! Ma-de-lon! Ma-de-lon!Vervormde stemmen roepen mijn naam. Wat is dit nou voor onzin? Waarom roepen ze mij? Langzaamaan zie ik het steeds lichter worden. Vier gezichten hangen boven me. Ik herken ze. Mijn man en drie kinderen zitten me met grote ogen aan te staren. Ik ben drijfnat. Maar ook dolgelukkig, want ik ben blijkbaar niet dood maar lig in bed. Weliswaar inmiddels in een waterbed met het hele huis in rep en roer maar so what, Ik ben veilig. Helemaal goed. De oudste vraagt waarom ik om mijn moeder roep want ‘oma is al 5 jaar dood.’ Ik zeg hem dat ik oma zag in mijn droom, maar dat alles nu weer goed is en dat ze nu weer fijn kunnen gaan slapen. Als ik weer rustig heerlijk lepeltje lepeltje lig met mijn man in het donker hoor ik: ‘Wie is Bart?’ ‘Oh, eh, iemand van vroeger, niks bijzonders. Hoezo?’ ‘Nou, het leek alsof je kwaad op hem was. Bang haast. Dat ie iets deed wat jij niet wilde.’ ‘Klopt. Maar schat ik wil nu slapen. Ben dood en doodmoe.’ ‘Dat is goed, maar morgen wil ik het over hem hebben.’ ‘Dat is goed schatje. Ik ook. Me too. Me too.’

Annemagenta
5 0

In verbinding

JijJij hebt nog niets gedaanen toch lijkt ons vuurop den duurIn liefde over te gaan Ikgeef me over aan de grillenvan jouw zeeJe neemt me meeom mij naar ongekende hoogte te tillen   Wijvloeien saamvan aarde naar watervan het nu naar het laterin geest en lichaam        

Annemagenta
2 0

De reddingsboei

Voorbij glijden de uren ik rijg de minuten aan de draad van mijn leven dat nu in de knoop zit   maar ook verstrengeld is met jou zoals een foetus en zijn moeder losgemaakt maar verbonden voor het leven aan elkaar verknocht   Ik leef bij het moment rek de laatste beetjes, pluk de dag op goed geluk voorzichtig van mijn mantel omringd met jouw liefde   en klamp mij vast aan jouw omarming die mij draagt, mij duldt, verhult maar glip weg in de laatste seconden die verdrinken in zeeën van tijd

Annemagenta
10 0

De Grand Finale van het Eurovisiesongfestival

Op de hotelkamer van de zanger van Mâneskin: ‘Wat is dat toch steeds met jou?’ vroeg God de man met Italiaans accent na afloop. ‘Ach, u kent me nu al Ten Years. Ik ben El Diablo. Avontuur geeft me Adrenalina. Maakt me Loco Loco.’ God zucht. Ik wist wel dat het weer een gekkenhuis zou worden met jou. Jij maakt er meteen weer The Wrong Place van. Ahoy transformeerde in een Discothèque en die lieflijke Chantal leek haast wel op een Fallen Angel.’ ‘Voilá, mijn God, u weet toch. Karma is een bitch.’ Ja zal wel, maar je zult je Dark Side moeten indammen. Dat was je Last Dance. Word volwassen.’ ‘Mijn God, Growing up is getting old. Ik voel dat ik verander, ik ben bezig met mijn Birth of a new age.’ ‘Als jij het zegt. En wie was trouwens die vrouw aan je zijde?’ ‘Oh gewoon, een Russian Woman van die delegatie. Hoezo?’ ‘Nou, die had wel iets weg van Mata Hari vond ik.’ ‘Ik kan u zeggen God, in Tout l’universe is er geen zachtaardiger wezen als zij. Zij is zo zoet als Sugar.’ ‘Wat is die Shum buiten? En al die Voices?’ ‘Ik ben bang dat het de politie is, God.’ ‘De politie? Je me casse. Waarom?’ ‘Ik ben bang dat ik van drugsgebruik word verdacht.’ ‘Wat? Hoezo? Ik ga niet weer die Embers uit het vuur halen voor jou. Vlucht, als je kunt. Of los het op.’ ‘Zitti e buoni. Voy a quedarme.’ ‘Waarom? Waarom zeggen mensen dat van jou?’ ‘God, ik heb geen idee maar Love is on my side. I don’t feel hate. We hebben gewonnen. Dat feit set me free. Ik zie u volgend jaar in Italië.’

Annemagenta
9 0

Knipperlichtrelatie

De laatste tijd zie ik je nog zelden Een mystieke mist hangt als een rookgordijn tussen ons in In de doodse stilte bonst mijn hart met een brandende vraag Wanneer zie ik je weer? Ooit?   Jij lijkt je steeds verder terug te trekken Elke poging tot toenadering strandt ik blijf op afstand hoe meer seintjes ik geef, hoe groter de kloof tussen ons wordt   Dichterbij geraak ik nooit.

Annemagenta
0 0

Flarden van vroeger

Ik draai de sleutel in het slot van de deur naar het verleden Als ik terug wil, oh mijn god even vluchten voor het heden Ik sluit mijn ogen, overzie alles wat mij tot hier bracht Hunker soms naar nostalgie in het diepste van de nacht   Ik sla de foto-albums open blik naar hoe het vroeger was En laat soms mijn tranen lopen voor dat meisje in de klas   Ik zie haar zitten, ken die blik een glimlach, heel verlegen Een schuchter meisje, dat was ik ik kom haar nu nog zelden tegen   Haar teruggetrokkenheid ontgroeid is zij die fase lang voorbij Dankzij  de liefde opgebloeid maar nog altijd verankerd in mij

Annemagenta
11 1

Liefde op z'n laatst

Je handen trillen, hoe verfijnd, bliezen zij vroeger mijn zorgen weg als een storm  in een glas   water,   valt om, druppels doordrenken het droog papier van je laatste wil, niet wat je wil.   Het blijft kwetsbaar, om te zien, hoe jij je laatste loodjes  langzaam loslaat, het leven ziet als op eieren   lopen,   Je schuifelt meer, je kuiert, kleine meters nog, tot in lengte  van dagen en je mijlenver  bij mij vandaan,   voor altijd bij mij weg zult gaan.

Annemagenta
27 1

Het plein

Het uitgestorven plein, als het treurig gelaat van een verlaten vrouw, eenzaam triest aangezicht.   Zij hunkert naar warmte, schreeuwt steels om wat aandacht, haar roep blijft hangen in de hangmat van echo.   Over kinderkopjes, loopt steevast niemand meer, over hoofden van mensen, the sky blijft the limit.   Slechts de wind komt nog langs, streelt haar stenen hart zacht, ziet blaadjes vervellen, ongenode gasten.   Korrels zand kriebelen, schuren aan rouwrandjes, scrubt de laatste lente van haar betraande huid

Annemagenta
11 0

Schatbewaarster

Jij zoekt het ruime sop, en blaast bellen met je handen, ze stijgen langzaam op, maar ze spatten voor ze landen.   In onze bruisende zee, dommel ik tevreden, Ik speel je spel wel mee, en blaas ze zachtjes naar beneden.   In ons warme bad, spatten bellen uit elkaar, maar onze eigen bubbel, schat is die ik koester en bewaar.

Annemagenta
8 0

Testuitslag

U bent positief,zei ze, klopt, zei ik, zo sta ik in het leven.

Annemagenta
25 1

Quarantaine

Thuis is het decor, waar niemand de regie heeft, als een mise-en-scène.

Annemagenta
19 0

Valse noten (in senryu)

Concert van kogels, straatsymfonie van schoten, Wenens’ requiem.

Annemagenta
14 0

Achter namen gaan zielen schuil

Achter namen gaan de zielen schuilvan mensen die ik liefhadvan mensen die ik aanbaden van mensen waarvan ik niet weetof ze nog weten hoe of ik heet Achter namen gaan de dagen schuilvan nachten waarop er schervenvan geluk en van stervenvan blijdschap en van pijnin mijn ziel gegrift zijn Achter namen gaan de plaatsen schuilvan steden en van landendie mijn hart wisten te ontbrandenen waar ik in mijn dromenaltijd thuis ben teruggekomen

Annemagenta
37 0

Uitgaansverbod

Geen festivals, dan heb je alleen de poppen nog aan het dansen.

Annemagenta
14 2

Bouquet van liefde

Zelfs als je gaat, blijf jij hier heerlijk hangen, verrukkelijk vluchtig vervlogen vriend hemels honingzoete herinnering   Ik snuif je, in de huiselijke holtes in mijn hoofd, herberg ik jou verleid je mij slechts stof zijt gij   Zelfs als je blijft, ga jij zacht zwierend zwerven, liefdevol omlijst je langs mijn lichaam zoet de scherpte van mijn zoute zijn   Ik verstuif je, In de gretig gulzige gaten in mijn hart, verberg ik jou verleid jij weer Zie hoe ik tot stof wederkeer

Annemagenta
20 0

Bestekset

Ontspannen en tevreden, liggen ze elke ochtend getweeën, lepeltje lepeltje naast elkaar. Zalig, nog even nagenieten in de heerlijke warmte van elkaars nabijheid. Ze denkt aan het moment dat ze het heerlijke zoute vocht voelde, toen ze zachtjes tegen de ander stootte, voorzichtig tegen hem aanwreef, ondertussen innig genietend van de masserende strelingen en trillende bewegingen. Nu, na dat uurtje speelse verwennerij en weer heerlijk opgedroogd, kunnen ze beiden opnieuw fris aan de slag. ‘Waar moet jij zo naartoe?’, vraagt hij haar. ‘Oh, naar de vrouw des huizes denk ik. Die geeft de kleine man altijd pap op dit uur. Jij?’ ‘Mazzelaar, melk. Lekker. Ik kan nog even blijven liggen maar mijn middag loopt geheel in de soep.’ ‘Waarom zo’n vies gezicht?’ ‘Het is meneer. Hij heeft de nare gewoonte om mij steeds tien keer af te likken. En hij stinkt zo uit zijn mond, dat wil je niet weten. Het is donderdag en dan staat tomatensoep op het menu. Daar zitten ik weet niet hoeveel tenen knoflook in. Bah! De combinatie van knoflook en brandend maagzuur is echt killing.’ ‘Nou sterkte dan hé, schatje, vandaag. Vanavond zien we elkaar weer. Fijn! Ik kan niet wachten op de volgende beurt.’ ‘Nee, ik ook niet. Tot vanavond dan, dag lieverd!’

Annemagenta
10 0

Kringloop van het water

Zelfs de zee is bang merkt aan het getijde allang beter trekt hij zich terug en vertrekt hij weer vlug Zonder enig blaam vroeg voor de landing ver uit de branding van haar warme lichaam   Dan als was in haar hand aan te spoelen op haar land met zich te laten spelen door haar vederzacht te strelen   Zodra hij haar teder kust weet hij dat hij zal stranden hij eeuwig zal verzanden heeft in zijn lot berust   Hij gaat vol op aldaar doordat hij passioneel zowaar zich volledig laat verwarmen zich hartstochtelijk laat omarmen   Eenmaal stevig vastgeklampt zal hij zijn laatste beetje klateren haar liefkozend voor het laatst bewateren voordat hij voor altijd verdampt

Annemagenta
7 0

In het crematorium

De pyromaan mag nog één keer vlammen voordat hij in rook opgaat.

Annemagenta
13 0

Haagse Herfst

Haagse Herfst In het bos ziet het zwart van de mensen blind voor de kleurenpracht,   in het oude normaal nooit een seizoenskaart voor woudlopers overwogen   Influencers betogen, bomen over die eikels daar in Den Haag,   nemen geen blad voor hun mond beseffen niet dat hoge bomen de meeste wind vangen,   dat zij voor ons kastanjes uit het vuur halen, en ze voor ons poffen complotdenkers schieten hier als paddestoelen uit de grond   als ratten uit holen, de bakermat van ziekmakers uit een te vroeg geboren winter   beseffen niet dat bakerpraatjes sneller waaien   dan dat herfstblaadjes de grond bezaaien   wat je zaait, zul je oogsten.

Annemagenta
9 0

Oog om oog

Ik hijgde, alsof mijn leven ervan af hing, jouw leven híng ervan af, drenkeling op het droge.   Net op tijd uit het water gevist, en dat door een Hengelose, het was niet in de haak, dat zag ik meteen.   Je snakte naar adem, je benam mij de adem, en met volle teugen nam je wat ik je gaf: leven

Annemagenta
17 1

Chateau you know

In een gesprek over veiligheid, vraagt dochterlief waarom ik thuis camera’s wil gebruiken. Ik antwoord: ‘nou gewoon.’ Mijn zestienjarige puber ontploft haast en geeft me de volle laag á la Martien eh... hoe heet hij ook alweer? ‘Ja hoor, daar heb je m’n moeder! Zegt “nou gewoon.” Typisch jij, zo’n stomme ouder. Nee, nou moet je eens heel goed luisteren, mama.’ Ik denk: die woorden, waar heb ik die meer gehoord? ‘Jij hebt het altijd erover dat je je mening moet onderbouwen, dat je moet motiveren met argumenten. En nou vraag ik om je redenen en dan geef je ze zelf niet. Zeurmens. Zo vreselijk irritant!’ Heb ík haar dat geleerd? Echt? Wat goed!!! Of ja, eigenlijk stom. Nu wordt het tegen me gebruikt. En dan die toon. Waar ken ik die toch van? Hoe heet die vent nou? ‘En wat doe je zelf?’ briest ze verder. Ik dacht dat ik genoeg op mijn kop had gehad maar ze is nog niet klaar. ‘Nee hoor, jij komt aan met “omdat ik dat vind” of “nou gewoon”. Echt iets voor jou. Wat een gezeik ook altijd!’ Oh ja, nou hoor ik het. That sounds familiar. Martien Meiland. Wat errugggg! Ik kijk naar het woeste gezicht van mijn puberdochter. Wat is ze eigenlijk mooi als ze boos is! De vlammen schieten nog net niet uit haar ogen. Dat zou ook een ‘catastrophe’ zijn. Ik schiet ook vol. Geen vlammen, maar tranen. Trots! Jazeker. Vanavond neem ik er een op haar, op mijn prachtige wijze dame in wording. Dat wordt wijnen. Wijnen!

Annemagenta
28 0

Textielgoed, erfgoed

 Honderd jaar geleden floreerde de textielindustrie in Nederland tierig. Die industrie is allang opgedoekt, maar tegenwoordig is het vocabulaire uit die sector eveneens vrijwel van kant gemaakt. Bijvoorbeeld: Wie kent nog de linnenkast? Bijna niemand. We spreken van garderobekast, kledingkast of inloopkast maar linnenkast? Nee.Ik wil niemand van katoen geven, maar wie van onze kreukvrije generatie draagt er linnen? Verder wil ik iets anders uit de doeken doen. We kennen de theedoek, toch? Wat heeft die met thee te maken? Vast iets, maar ik droog sinds mensenheugenis mijn vaat met de theedoek. Is dat de bedoeling eigenlijk, vraag ik me af. Want met mijn vaatdoek doe ik dus niet de vaat, maar poets ik het aanrecht. Er is, klaarblijkelijk, wat mis met onze taal óf met mijn gedrag, maar ik zie anderen hetzelfde doen dus doe’k het ook.Een zakdoek. Nog zoiets. Nagenoeg niemand heeft er eentje op zak en droogt er z’n zak mee af. Althans vrouwen niet. Die duurzame zakdoek is allang ingeruild voor de papieren tissue. Idee van onze wegwerpgeneratie en passend bij veelvuldig snikkende vrouwen, snuitende mannen en snotterende kinderen.  Dan de handdoek! Dat je daarmee weliswaar je handen droogt beschouw ik als een doekje voor het bloeden want je droogt  eveneens de rest van je lichaam ermee, dus ook dát woord is een wassen neus. Het grappige is dat we het doekje waar we wél alleen handen mee drogen vervolgens gastendoekje noemen! Gast, dat is toch bizar? Voor zover we handen überhaupt wassen. Ik kan me voorstellen dat rappers bij het woord ‘doek’ eerder aan witwassen dan aan handen wassen denken. Maar dat terzijde. De commercie heeft geprobeerd om de handdoek qua reputatie op te lappen door deze qua formaat te vergroten en douche- of badlaken te noemen. Alsof ze alleen in douche of bad bruikbaar zijn. Los daarvan, het zijn geen lakens want die twee kunnen zich niet meten aan de witte lappen die we wél als beddengoed  gebruiken. Die delen in bed nog altijd de lakens uit.  Al met al hoeven we er geen doekjes om te winden: het is schering en inslag als het gaat om verkeerd samengestelde woorden op textielgebied. We moeten onze verstofte taal uit de mottenballen en door de mangel halen. Vooral niet meteen de handdoek in de ring willen werpen. Een gastendoekje volstaat voor ‘Prince’ Verhoeven en ‘Bad Boy’ Hari. 

Annemagenta
3 0

Für Elise (een Senryu)

De pianist brengt, met fingerspitzengefühl, haar tot een climax.

Annemagenta
7 0

Bijzonder verlof

  Trees en Margot, twee werkende moeders in de tropenjaren, zitten aan de koffie. Margot vertelt over haar liposuctie. ‘Mijn buikvet zit nu in mijn kont. Geen centje pijn, alles ging retegoed. Slechts één nadeel. Henk en ik mogen vijf weken niet van bil.’ Trees ziet ineens kansen: ‘oh, wat heerlijk, vijf weken vakantie!’

Annemagenta
4 0

Banaan in m'n oor

De telefoon gaat. Mijn vriend gebaart nog dat ik niet moet opnemen hier, maar nieuwsgierig dat ik ben.... ‘Mevrouw, u spreekt met Michiel Jacobs van Energierijk Nederland. Bel ik gelegen?’  ‘Nou, ik ben eigenlijk in de dierentuin’, zeg ik naar waarheid.  ‘Dan heb ik een mooie aanbieding voor u.’ De logica ontgaat mij. 'Wanneer bent u voor het laatst overgestapt?'  ‘Meneer, ik ben toevallig vorige week nog overgestapt’, galm ik inmiddels, maar wel weer naar waarheid, door de nachtverblijven van de Bonobo Experience die, tussen haakjes, te bezichtigen zijn tot de echte bewoners komen in oktober. Mensen staren geërgerd naar mij en mijn dominante mobiele stoorzender. Mijn vriend heeft zich inmiddels van mij gedistantieerd door in de kooi ernaast te gaan staan alsof hij tot een andere primaat hoort. ‘Ik heb een goeie reden waarom u weer kunt overstappen.’, babbelt Michiel energiek verder. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is om wekelijks over te stappen. ‘Meneer, ik heb geen interesse én geen tijd’, maar aan de andere kant van de lijn kakelt Michiel onophoudelijk door. Wat ik zeg doet er niet toe. Brutale aap. Midden in zijn geratel hang ik plotseling op. Dat heb ik nooit eerder bij een telemarketeer gedaan, maar Michiel was mij teveel op dreef en ik voel me aardig door hem voor aap gezet. Ineens realiseer ik me dat, hoewel het bonoboverblijf nog niet officieel geopend en in gebruik is, de eerste in zijn soort blijkbaar al gearriveerd is.

Annemagenta
10 0

Het voorwaardelijk verbond

Zondagochtend 1992. Ik vertel oma dat ik verliefd ben op Jochem. Terloops vermeld ik dat hij gereformeerd is. Ze schrikt. ‘Schatje, jij bent atheïst. Dat kan niks worden!’ Ongelovig kijk ik haar aan en zeg: ‘vooruit, God mag hem zondags hebben, als hij de rest van de week maar van mij is.’

Annemagenta
7 0

Militair in oefening

  Zijn losse flodders schieten zo het doel voorbij, raken kant noch wal

Annemagenta
22 0

Hemelverschijnsel

In alle nederigheid voor haar kleurenpracht zie ik hoe zelfs de zon achter de wolken voor de regen boog

Annemagenta
9 2

De 27 club

Bij leven zong hij de sterren van de hemel nu is hij er één 

Annemagenta
18 0

Hatelijke opmerking

  Alleen een bitch zegt tegen de eendagsvlinder lachend tot morgen

Annemagenta
27 1

Wisseldag

Elke vrijdag zie ik ze weer staan Mijn zoon en mijn dochter Klaar om te gaan Niet naar Barcelona of Spa Maar gewoon naar hun pa Zij zijn vaker gescheiden dan welk stel of paar Altijd weer samen Maar nooit echt bij elkaar Hun pa en ik scheidden maar één keer Maar onze kinderen elke week weer

Annemagenta
20 0

Één teveel

Jij En ik Vormen één geheel Haar erbij is teveel Verhoudingsgewijs  

Annemagenta
17 0

Wat de nacht weet

Ik bewaar mijn tranen voor later Mijn hulpeloosheid voor de nacht Als mijn kussen zich vult met water En mijn bed de pijn verzacht   In eenzaam overgave Zal ik huilen als een kind In mijn deken diep begraven Tot de dag mij weer bemint

Annemagenta
17 1

Opleiding

Lerarenopleiding Maatschappijstudies 2e graads en Lerarenopleiding Spaans 2e graads

Publicaties

Verhaal 'De kleine samenleving' in de bundel 'Leren doe je zo' van SBB (Samenwerkingsorganisatie Beroepsonderwijs Bedrijfsleven) 2014.
Gedicht ‘In de hoofdrol’ in de bundel ‘Dichterbij’ van Alzheimer Liga Vlaanderen, sep 2020.
Gedicht ‘Eindig maar nooit voor altijd’ in de bundel ‘De grootste intimiteit is het zwijgen’ van Gopher Uitgeverij, okt 2020.

Prijzen

Poëziebattle 4 van Schrijverspunt gewonnen met het gedicht ‘Geen kind meer’, okt 2020.