In Athene staat de pot met kleurrijke chrysanten, wit met geel, te pronken op het balkon. Het is vrijdag drie november 2023. De vrolijke bloemenzee stelt de winter nog even uit. In t-shirt en short in de zon denk ik aan jou. Ik voel me niet triest, eerder blij, opgewekt. Ik zie voor me hoe we samen op de dijk wandelen in Heist-aan-Zee. Een warme herinnering.
Enkele dagen later plaats ik een pot chrysanten op jouw graf in Leuven. In datzelfde geel en wit. Er staat een koude noorderwind. De lucht is grijs. Het regent net niet. Zo Belgisch. Ik draag mijn warmste winterjas. Een sjaal, muts, handschoenen. Ik voel me onnoemelijk droef, zou de hele dag dikke tranen kunnen huilen. Er is niets dan gemis en eenzaamheid. In mijn binnenste is het kil.
Nooit was het contrast groter. Het lijkt alsof het weer mijn gevoel met opzet wil versterken. Alsof verdriet erger is als de zon niet schijnt.