Hij had de angst in mijn ogen gezien en vroeg: "Twijfelde je?" Ik keek hem aan en zei niets, maar hij merkte mijn twijfel op en vroeg: "Is er een reden om te twijfelen?" Zijn ogen waren gevuld met angst en wanhoop. "Nee!" schreeuwde hij. "Het zijn die vervloekte pillen!" Hij werd duidelijk onzeker. Ik wist dat als hij nu de deur uit zou gaan, hij niet meer terug zou komen. Hij zou beginnen aan zijn zwerftocht en zich opgesloten voelen in de meeste ruimtes. De enige uitweg zou zijn om te lopen, urenlang door de straten te dwalen, op zoek naar rust en een oplossing voor zijn dagelijkse angsten. Maar vandaag wist ik dat hij weer in die neerwaartse spiraal terecht zou komen. Hoe vaak had ik dit al meegemaakt? Eerst was er onzekerheid en paniek, op zoek naar een oplossing om te ontsnappen aan de druk en de angst. Hij voelde zich opgesloten en kreeg geen lucht meer. Dan was er die ene pint, waarmee hij even kon ontsnappen. Maar al snel werden het er meer en voegde hij andere middelen toe aan zijn zoektocht naar ontsnapping. Het einde van de spiraal was altijd een drama. Hij ontwaakte uit zijn roes en zag de puinhoop om zich heen, om daarna voor een tijd te stoppen met alles. Vandaag zou hij weer beginnen aan die spiraal. Ik wist niet of ik hem nog terug zou zien. Alles was onzeker. Hij ging de deur uit...
uiteindelijk pleegde mijn beste vriend zelfmoord in de vergeetputen in merksplas. Met geen dank aan louis tobback en de diehards bij de socialisten in belgië.
Pas tijdens de regering van Michel, toen de socialisten buiten werden gekieperd, werden de vergeetputten afgeschaft.
De geestelijke gezondheidszorg in dit land trekt op geen KlOoTeN. Veel beton veel handboeien veel kettingen veel bewakers zomaar van de straat geraapt zonder opleiding. geen therapeuten geen dokters.
RESULTAAT IS TE ZIEN AAN DE AGRESSIE IN DE STRATEN.
foto VERF ED 1995 cafe d'anvers antwerpen
FOTO GALLERY verf ed