Gedurende zijn epische "Wereldreis", de, van half juni tot half september durende, bus- en treintocht door Thailand, Cambodja en Maleisië, netjes volgens de regels van de Lonely Planet, Tripadvisor en de aanmoedigingen van mede-backpackers die, zeer origineel, precies op dezelfde tijdstippen langs dezelfde route opdoken, had hij niets meegekregen van de wonderen die TV-reisprogramma's beloofden.
Uit angst te worden afgezet, met een omweg op een bestemming aan te komen of juist daarvan te vertrekken, in de maling genomen te worden door gidsen, lokale reisbureaus, taxichauffeurs, baliemedewerkers van hostels en alle overige ingezetenen ("locals", in reizigersjargon) die matig Engels spraken, tuimelde hij schichtig langs de voorgeschreven route, zijn onzekerheid verbergend achter een botte arrogantie die bij de lokale veroorzakers van zijn angst zo'n instantane antipathie opwekte, dat juist zijn gedrag al zijn angsten tot werkelijkheid materialiseerde.
Je zou kunnen zeggen dat het "Reis" deel van de wereldreis zoveel planning, organisatie en inspanning kostte, dat hij bij terugkomst besefte dat hij vrijwel geen blik op het "Wereld" deel had geworpen. Dat hij geen rijst lustte, hielp hier niet bij, gelukkig werd de universele taal van pizza, pasta en banana-pancake zelfs in de kleinste dorpjes langs de touristtrail gesproken.
Zijn opsnuiven van nieuwe culturen beperkte zich tot de geur van oude sokken en zijn van zweetbacteriën doorweekte ondergoed, dat zijn moeder, bij het meesnuiven tijdens het uitpakken van de rugzak, bezorgd deed uitroepen dat hij de volgende keer wat beter aan zijn lichamelijke hygiëne moest denken.
Nou, er kwam geen volgende keer. De vakantiedagen werden zo dicht mogelijk bij huis doorgerbracht.
Het woord "reizen" zou de rest van zijn leven een onrustig, verdrietig sentiment oproepen alsof hij zijn enige, ware geliefde door onhandigheid misgelopen was en waarna dat eeuwig geluk aan de andere kant van een muur stond.
Wuivend door een potdicht raam en bemind door anderen.