Ik was erbij. Ik kan het weten. Echt. Geloof me vrij.
Ik was erbij. Ik heb geproefd. Ik at samen met hen. Gewoon wat kool nog voor ze stierven.
Er was geen tijd. De kool kon niet eens gisten in het bad en de bokalen bleven leeg.
Ik was erbij toen eerst nog alles blonk. Hun glimlach. Valse tanden.
Ginds is niets of weinig van goedkoop plastiek.
Geloof me vrij. Het leven is soms mooi en waardevol. Zolang geen man je zoekt.
Wij zaten daar verscholen in die grachten. Sliepen er in holen.
Ik was erbij. Een dronkene hij zei zelfs dat het jaar van goud had kunnen zijn.
Dat was het ook. Ik hem een heuptasje. Echt boordevol.
NU
Dit is een jaar dat lijdend volgt. Het zal weer zijn van goud.
Daarvoor heb ik een sterke tang. Ik trek ze dapper uit wanneer het kan.
Wanneer het lot hun leven vindt.
Wanneer een bom hen plots de ziel ontneemt.
Ze zijn zo dood als het maar kan, mevrouw, meneer
Pas dan trek ik die tanden uit. Geloof me vrij. Ik ben erbij.
Het is mijn hand, mijn tang, die gouden jaren vult.
Echt. Alles. Zit hier in die tas. Een gouden eeuw of twee en het gebit van rijke tijden.
Ik heb thuis niet lang gewacht. Ik ging er zelf op af.
Ik hoorde van die rijken. Echt. De welvaart moet je zoeken.
Dat heb ik gedaan. Doch al die zielen smeken mij nu luid.
Help mij snel nog in dat bad. Ik ben zo vuil.
Ik stink naar mensheid die mij rotten doet.
Zo kan ik niet verschijnen ginds ver weg.
Ik was ze nu echt allemaal. Voorzichtigweg. Zeer langzaam. Één voor één.
Daarna schenk ik dat goud met liefde aan een zinloos doel dat zonder tanden langs de straat te blêten ligt.
Ik schiet mezelf schoon door de kop. Ik ben erbij. Ik ga eraan. Mag met hen mee.
uit de reeks 'Over eelt en zurkelteelt'