Een zonnige namiddag in de herfstvakantie op de Meir, dé perfecte setting voor een onmogelijke missie: wandelen in tegengestelde richting. Want laten we eerlijk zijn, de Meir is niet zomaar een winkelstraat. Het is een menselijke rivier die zich als een langzame file richting de etalages beweegt. Mensen gaan elke winkel in en uit, weer door naar de volgende, zonder pauze.
In zo’n stroom proberen tegen de richting in te lopen? Dat voelt al snel alsof je een eenzame zalm bent die vecht door eindeloze scholen andere vissen – vissen zonder besef van persoonlijke ruimte en die de volledige straat innemen.
Eerst is er nog die hoop dat mensen je zullen doorlaten, het idealistische idee dat Antwerpse shoppers wel begripvol zullen zijn. Maar al snel blijkt dat ijdele hoop. Dit wordt een overlevingstocht; een slalom tussen gehaaste gezinnen, giechelende pubers en ambitieuze kinderwagens die de ruimte innemen van een SUV.
Elke poging om langs te glippen voelt als een tactische zigzag. Met elke stap kom je dichter bij een botsing; hakken, shoppers, en vooral mensen die strategisch tot stilstand komen om te appen. Je vreest niet alleen voor je tenen, maar ook voor je leven.
Dan, plots, na wat voelt als een expeditie van maanden, bereik je het einde van de Meir. Je kijkt terug naar de massa. Daar staan ze allemaal, netjes in één richting. Maar jij? Jij hebt het aangedurfd.
Mephis (aka) Evelyn Mérida