Volgens mijn buurman ben ik een heks.
Ik geef hem gelijk, daarna sla ik hem dood met mijn bezem.
Ik veeg zijn stoffelijk overschot bijeen en giet de brokken in mijn grote zwarte ketel. Zijn twee vierpotige mormels gooi ik er ook bij, ze kunnen niet meer blaffen als ze stoofpot ingrediënten zijn.
Kakelend roer ik in de ketel en ik vervloek zijn ziel en nageslacht. Daarna slaap ik met de duivel en we leven nog lang en gelukkig in de hitte van ons hellevuur.
Romantisch diner met Teckelstoofpot voor twee, en de schoonheid van een blaf-loze avond. We dansen naakt rond een brandstapel en roosteren zijn hoofd op een spies. Ik voeder het aan onze kat die met gretige ogen het zwartgeblakerde gezicht aanschouwt.
Het is feest in het huis van de heks en het zal er altijd feest blijven, geen minuscule lul die dat veranderen kan en al wie het toch probeert zal eindigen in mijn soep.