We hebben een logee. De huiskat van onze jongste blijft slapen. Terwijl wij voor de buis zitten, speelt hij verstoppertje. Het liefst doet hij dat in of onder kasten, want er valt hier veel te ontdekken. Ook aan de boekenkast kan hij niet weerstaan. Het is een allerbest dier.
Bij de jeugdboeken ziet hij een gaatje. Even trippelen, springen en daar zit hij. Net naast het exemplaar van Alice in Wonderland.
"Ben je op zoek naar Dina?", zeg ik tegen de kat. "Of naar de kat van de hertogin?"
Mijn vrouw kijkt me aan alsof ik net tien kilo boeken op mijn hoofd heb gekregen.
"Gaat het?", vraagt ze.
"In Alice in Wonderland wemelt het van de maffe dieren", zeg ik. "Ook een paar katten. Dina is de kat van Alice, maar er is ook de kat van de hertogin. Op een gegeven ontstaat er een wonderlijk gesprek tussen die kat en Alice. Bijna filosofisch. Zal ik het voorlezen?"
Geen antwoord. De kat snuffelt aan het boek. Het fragment is snel gevonden. Ik zal het maar voorlezen.
"Zou je me alsjeblieft kunnen vertellen welke kant ik nu op moet?"
"Dat hangt er voor een groot deel vanaf waar je naartoe wilt", zei de kat.
"Het kan me niet zoveel schelen", zei Alice.
“Dan doet het er niet toe welke kant je opgaat", zei de kat.
"Als ik maar ergens uitkom", voegde Alice er ter verduidelijking aan toe.
"O, je komt beslist ergens uit", zei de kat, "als je maar lang genoeg doorloopt."
Ik sluit het boek. "Geweldig toch", zeg ik. "Als je maar lang genoeg doorloopt of werkt, kom je vanzelf op het pad dat voor jou is bestemd."
De kat kijkt me aan en springt uit de boekenkast.
"Waar ga je naartoe?", zeg ik. "Niet te ver weg hè."