De opeenvolging van de woorden

Weet je nog wat de opeenvolging van de woorden van jou als lezer verwacht?
De harde realiteit onder ogen willen zien.
Het doet vermoeden dat er iets wezenlijks verteld zal kunnen worden zonder dat er daarbij ingeboet wordt aan oprechtheid, en dat is niet altijd even vanzelfsprekend.
Soms wil de tekst nu eenmaal dat de schrijver eraan ten onder gaat,
maar tussen willen en zullen vind men kunnen.
Ik zou eens kunnen sterven.
Een schrijver is per definitie altijd naakt.
Een goede lezer weet dit.
Het lusteloze gevoel ergens je plaats in te vinden, heeft niets te maken met jouw smaak.
Ik draag deze betekenis over van drager naar drager, want dat is verwarrend,
en komt mijn tekst ten goede.
Een tekst die een tekst wil blijven, schrijft moeilijk.
Als ik me voel leeglopen, houdt het ook op voor de lezer.
Mee-sterven met de tekst.
Ik verlang naar begrip - samen iets doorzien is verantwoorder.
Als een verstilling wil ik beantwoord worden.
Tot dusver heb ik me traagjes binnengewerkt in de tekst.
Waar oefen ik druk op uit: jou of mezelf?
Niemand begint zomaar poëtische trekjes te vertonen!
Wat voor doelstellingen zijn realistischer?
Bloggen is tijdloos en ultra realistisch.
Het kost je moeite om het overzicht te behouden.
Onder de tekst voel je weerstand.
De woorden liggen nogal dik op mijn naakte lichaam.
Jullie maken me beter, lezers.
Het blijft het doel om jullie stelselmatig, telkens weer een stap voor te zijn,
om hier dan tijdig mee op te houden, tot we samen de eindmeet bereiken.