Wanneer begon schrijven zo’n pijn te doen, eerlijk zijn tegen mezelf zo moeilijk?
Mijn woorden vloeiden in zonsondergangen, manen, zonsopgangen, schemeringen en dergelijke, maar wanneer werd het lichamelijk zo moeilijk, zo zwaar om eerlijk te zijn tegen mezelf?
Misschien was het toen ik besefte dat de alledaagsheid van het leven het graf van mijn ziel is, dat geld voor mezelf hebben niet zo geweldig was?
Misschien besefte ik toen dat kunst om de kunst alleen maar tot wanhoop leidt?
En toen besefte ik uit pure wanhoop tegen mezelf te liegen, het verhaal in stand te houden.
Ik was wanhopig alleen, wanhopig vechtend bang.
Wanneer realiseerde ik me dat ik een kikker op de bodem van een put was en mijn slachtoffermentaliteit misschien een verzinsel van de verbeelding?
Was alles wat er met me gebeurd was zo erg? Is er iets mis met me?
Ik was bijna overtuigd en toen voelde ik mijn hart echt versplinteren. Ik realiseerde me dat ik er eigenlijk niet toe deed.