Opletten moet je blazen, zei Bob.
Zullen we het daarmee moeten doen vandaag, hier in frituur De Bosbrand?
Wij zitten aan ons tafeltje.
Dit klinkt als het Laatste Avondmaal, maar dan echt.
Bescheiden. Dicht bij mekaar. Gewoon rondom, zoals dat de norm is.
Niet op één rij, allen in het niets starend.
Ignace is een smeerlap. Hij kan mijn gedachten lezen en Alfred zoekt een verse pot.
Ingewijden weten dat het andalosersaus betreft.
Zijn wij dan drie apostelen?
Roeland is er immers ook. Helemaal. In levende lijve. Schoon stil vanbuiten. Dat lijkt bij hem de norm.
Alfred is geen apostel. Hij is immers een dwerg.
Kabouters kunnen onmogelijk boven een menigte uittornen en dan beweren dat ze waarheid te verkondigen hebben.
Dat is absurd. Dat is in se voorbij het realisme.
Alvast vijf doden door vuur op de heuvels van Hollywood.
Biden heeft de streek uitgeroepen tot rampgebied.
Oude mannen weten of vergeten.
Het is altijd een rampgebied geweest.
Hollywood is een ware onheilplaats voor de cinematografie.
Het is eerder een oord voor mainstream entertainment.
Ignace vindt mij een ijdele uil wanneer ik Engelse termen gebruik.
Amerikaanse, is mijn repliek.
Oké dan.
Hoofdstroom ontspanning die mijn hoofd nooit ontspant en mijn ziel nooit onder stroom zet.
Wij weten dat.
Hollywood is eerder een modeoord, anders te formuleren als een plaats waar een wisselende, door malloten opgelegde standaard gedwee te volgen is.
Nog een geluk dat David Lynch daar nooit gelyncht werd.
Zullen we het daarmee moeten doen vandaag, hier in frituur De Bosbrand?
Ignace is een smeerlap. Hij steelt die krant uit de brievenbus van zijn imaginaire buurman.
Hij woont immers nergens en die buurman is een freak, bezeten door de standaard.
Hij heeft tegelijk een online abonnement op De Standaard als ook een abonnement op de papieren versie.
Frieten mogen niet in krantenpapier verpakt worden.
Roeland kan daadwerkelijk spreken. Dit was het bewijs.
Ignace is extreem. Hij weigert pertinent de norm, gewoontes te volgen.
Andalosersaus zonder frieten en een rietje graag.
Alfred doet nooit moeilijk. Hier is immers ons paradijs.
Wij zitten aan ons tafeltje zonder dat er straks iemand gekruisigd moet worden.
Alfred brengt hetgeen Ignace bestelde.
Hij zegt dat hij sowieso geluk heeft.
Kabouters worden nooit gekruisigd. Nagels te groot, handjes, voetjes miniscuul.
Kleine kruisjes zijn enkel de standaard tussen twee mooie borsten.
Bovendien. Wanneer men kleine kruisjes in de grond zou steken om kabouters te verheffen tot een martelaar, dan zou dat laag bij de grond zijn. Katten en ratten zouden de dwerg verslinden.
Wij zullen het daarmee moeten doen vandaag, hier in frituur De Bosbrand.
Intussen kwam zij opdagen, naast ons zitten.
Zij is een woordenreeks:
modeoord droomode moordode rood+moed rodeo+dom roem+dood
Roeland neemt het blad en vouwt alvast een eerste vliegtuig.
Soms wil hij gewoon weg.
bron: De Standaard
uit de reeks 'Alfred Frietkabouter'