Ik schop mijn kinderen af op school en rijd de landkaart haast in twee om te laat te komen op het werk aan de andere kant van de ijzermonding. Het regent weken boetes. Tijdens een opleiding over software waar ik nooit mee zal werken denk ik aan het haar op mijn lippen waarin hij moet verdwaald geweest zijn om mij te plezieren op zeventig centimeter van mijn hoofd waar ik op zoek ging naar een vakantiebestemming waar ik zou kunnen dromen over onzichtbaar roken op rotsen van zuurstofrijke stranden, terwijl mijn kinderen zouden spelen in mijn eigenste zicht op de wereld en mijn voeten zouden begraven in het witte zand.
Na het werk stuurt hij dat hij droomt over iemand zoals ik maar zonder kinderen. Ik stuur hem dat hij naar Zevekote moet gaan om zich in de Bahamas te wanen.
In het weekend bestudeer ik mijn ramen langs binnen en ook langs buiten wanneer ik met toevallige bezoekers buiten zit. Ik negeer mijn reflectie in het glas want ze zetten mij aan tot flauwste vormen van escapisme, zoals kettingroken en dan zalfjes maken van honing en avocado om de tijd op mijn gezicht te doen stoppen.
In mijn bed besef ik waarom ik onzichtbaar wil zijn, wanneer ik in het donker met mijn ogen toe helder mijn ontslagbrief schrijf en alle ongelezen berichten beantwoord met een selfie vanuit het mooiste stukje van mijn tuin.