De vroege ochtend brengt een stilte, waar enkel de jonge hond een ode aan brengt. Strompelend komt hij naar me toe, de kat langs zijde de kast op jagend. Buiten is het nog nacht. Althans het moment waarop de dag begint aan het gevecht om het bestaan. Vooralsnog wint de maan het pleit. De zon oogt nog te moe om de doorbraak te vervolledigen.
Onder het rode deken leg ik me nog even in de zetel. De kat springt bovenop me, de hond neemt zijn kauwstok en werpt zijn poten naar achteren op het tapijtje vol stof. Onder de zetel kraakt het parket door de centrale verwarming. Pijpleidingen worden in beweging gezet door de warme luchtstromen. Als jeugdige takken van platanen in een lichte lentestorm slaan ze om zich heen.
Naarmate de ochtend zich inzet, verdwijnt de stilte onder het steeds luidere kauwen van de hond. De maan verliest meer terrein, de sterren zijn al niet meer te zien. Ook de wolken kiezen nu de kant van de zon. Lichtstralen vermenigvuldigen zich in de mist van regendruppeltjes. Minuscule collaborateurs die de nacht liever zien verdwijnen.
En plots is ze daar, de logge zon. Paarden staan al te grazen, goedkeurend naar de zon toegedraaid. Wat een lafbek, het licht. Hoe de drukte van de dag de vrede van de nacht verstoord.