Het verleden en de toekomst zijn slechts concepten, enkel het huidig moment bestaat in zijn tastbare vorm. Littekens en andere sporen kunnen enkel aan het bestaan van een verleden gelinkt worden als er een idee op geprojecteerd wordt. Alle dingen bestaan op zichzelf, zonder idee, weerstand of oordeel. Rustend in het ‘nu’. Alleen een mens projecteert een verhaal dat men verleden noemt.
Ik ben er lang vanuit gegaan dat het ‘nu’ iets is dat steeds in beweging in, als immer voorbij glijdend. Maar die veronderstelling kwam voort uit het aangeleerde idee dat tijd iets lineair is. De illustratie van tijd bestaat eerder uit een punt in plaats van een lijn. Een punt dat symbool staat voor het hier en nu dat ervaren wordt vanuit oneindig veel perspectieven. Deze spelen zich allemaal simultaan af, zonder ruimte in te nemen. Omdat tijd iets abstract is, een illusie zelfs, valt het niet samen te vatten in een vorm zoals een punt of een lijn.
Het projecteren van ideeën is een manier van creëren. Aan alle menselijke scheppingen zijn gedachten vooraf gegaan. Gedachten zijn in combinatie met wilskracht efficiënte tools die we als mens bezitten. Net als de verschillende perspectieven van waaruit het leven kan ervaren worden, zijn ook de scheppingsmogelijkheden oneindig. Het leven is onbegrensd.
Mijn bestaan, ik als unieke creatie, is één van de oneindige mogelijkheden. Het had ook anders gekund. Maar ik ben nu volledig gefocust op en doordrongen van deze mogelijkheid. Wetende dat alle andere mogelijkheden zich eveneens aan het afspelen zijn. Als parallelle universa. Er is geen mogelijkheid die de voorkeur geniet of beter zou zijn dan een andere. Voorkeuren en oordelen zijn geprojecteerde ideeën. Er worden geen mogelijkheden overgeslagen, werkelijk alles wordt uitgeprobeerd. Alles dat we mooi zou kunnen noemen. En evenzeer alles dat we verwerpelijk zouden kunnen vinden.
Geconditioneerd als we zijn, is het niet evident om zonder oordeel ergens naar te kijken. Onze opvoeding, cultuur en medemens heeft ons geleerd wat van waarde is en wat afgekeurd moet worden. Het is een kunst om buiten dat kader te kijken. Ik oefen mezelf daarin. Maar vraag me tegelijk af of het überhaupt mogelijk is. Als de perceptie van mijn omgeving mijn eigen creatie is en ik tevens een product ben van mijn omgeving, dan kan ik nooit loskomen van mijn individueel kader.
Maar wie zegt trouwens dat ik begrensd ben? Zulk idee is een creatie van eigen hand. Net zoals al de ‘rest’.