Haar priemende ogen maken een röntgenfoto van mijn ziel, zo voelt de blik. En de foto valt niet in de smaak.
Ze schudt haar hoofd, kijkt nog een keer met toegeknepen ogen en drinkt haar glas leeg. ‘Ik had links moeten swipen, op de een of andere manier had ik medelijden.’ Achteloos pakt ze haar pinpas. ‘De biertjes zijn my treat. Wat je eet is voor jouw rekening.’ Ze schuift haar stoel naar achteren en staat rustig op.
Dit doe ik nooit meer, vanaf een bepaalde leeftijd moet men zoiets niet eens proberen. Volgende keer scoor ik wel tijdens de ochtendgymnastiek of van mijn part tijdens het vlotbruggen.
Ze is met haar rollator verrassend snel bij het buffet, betaalt bij Mathilda die vandaag avonddienst heeft en wijst naar mijn tafel. Hoofdschuddend verdwijnt ze richting de F vleugel. Kamer 14, "met uitzicht op de vijver," zei ze, "en lekker dicht bij de kapper". Dit was het meest enerverende deel van onze korte conversatie.
Leuk initiatief van dat jongvolk uit de activiteitencommissie: het “detun”, ofzo, maar niet geschikt voor ons. Om acht uur start de bingo, het kan vanavond nog wat worden.