‘Loslaten!!!’ tier ik. Een bulderende schaterlach ontsnapt van tussen mijn glimlachende lippen. ‘Het kan me allemaal niet schelen.’
Op dit moment wordt alles overstemd. Ik geniet gewoon. Loom laat ik mijn armen mee wapperen tegen de sterke allesoverheersende zeewind in. Net zoals een kokmeeuw hoog in de wolken scheert, mee op de warme zeebries, laat ik mezelf en mijn zorgen mee drijven op diezelfde verrukkelijke wind.
Vanop mijn klif zie ik een groep dolfijnen opspringen uit de kolkende donkerblauwe verte. Ze verdwijnen even snel als ik ze zag. Of ik word gek, of deze indrukwekkende kracht slurpt alles razendsnel op, misschien ook mijn realiteitszin. Toch laat ik me niet kennen, zeker van mijn stuk, geef ik die zes ‘dolfijnen’ in, op iObs.
Zo is het goed.
Ik ben op vakantie.
Niemand weet waar ik ben.
Vlug neem ik een foto voor later, hét bewijs dat ik hier wél degelijk was.