Op een zonnige zondag verzamelen we ons aan de Batteliek in Battel bij Mechelen voor een gezellige natuurwandeling van 12 kilometer. Een koppel vrienden heeft hun hond meegebracht, een vrolijke viervoeter die vol energie rondhuppelt en overal aan snuffelt. Nog geen vijf minuten na vertrek zet de hond zijn eerste grote boodschap neer. Netjes, zoals het hoort, wordt alles in een plastic zakje gedaan, zodat we het later kunnen weggooien.
We zijn goedgemutst en hebben er zin in, maar niemand voelt zich geroepen om het zakje de hele tocht mee te slepen. Terwijl we door het landschap trekken, houden we onze ogen open voor een vuilnisbak. Na een tijdje spot ik in de verte een groen bakje. "Kijk! Daar, een hondenpoepafvalbak!" roep ik enthousiast, opgelucht dat we het zakje eindelijk kunnen achterlaten.
Vol overtuiging lopen we erheen, en zonder aarzelen deponeren we het zakje in de "afvalbak." Tevreden over onze snelle oplossing wandelen we verder. Maar nog geen tien meter verder stopt Vera ineens en kijkt peinzend achterom. Ze fronst en zegt: "Wacht even... dat was helemaal geen hondenpoepafvalbak. Dat was... een groene brievenbus!"
We blijven als aan de grond genageld staan. Een brievenbus? Snel draaien we ons om en lopen terug naar de plek des onheils. En jawel: de groene "afvalbak" blijkt inderdaad een keurige brievenbus te zijn, glimmend met een sleuf en alles erop en eraan. De realisatie bezinkt, en we schieten allemaal in de lach. De situatie proberen recht te zetten, blijkt onmogelijk – het zakje zit stevig klem, en het eruit vissen lukt echt niet.
Met rode gezichten en tranen van het lachen in onze ogen zetten we onze wandeling voort, ondertussen grapjes makend over de "speciale post" die de bewoners de volgende ochtend zullen vinden. Wie weet wat voor gezicht ze trekken als ze hun brievenbus openen... Hopelijk hebben ze gevoel voor humor!