(hoe het begon in 2010)
Jouw ogen keken smekend
de mijne vol verdriet.
Want wat er nu zou gaan gebeuren,
wisten wij geen van beiden niet.
Ik keek meewarig, droef naar buiten
naar de bergen die mijn aandacht trokken.
De toppen waren kaal en wit,
een leegte in mij had zich voltrokken.
Ik voelde hoe je mijn hand vast nam,
je leek zo tenger, zo ontzettend bang.
Ik had met jou zo’n medelij,
want je was ziek, al heel erg lang.
Je mompelde iets wat mij niet bereikte,
maar ik wist wel wat je had gezegd.
Je fluisterde stilletjes en zacht vaarwel,
maar deze keer was het voor echt.