eigen vuil
mijn eigen vuil zette ik vandaag buiten beu was ik het om dragen het vuil beet me te fel in de kuiten verneukte mijn nachten reet me uiteen stonk als pest liever ongewassen bleef het niet mee in die trommel wilde het voor dat teveel aan eigen kleur flets noemde ik het het ontsierde mijn frisse tint ontnam mijn vrolijke blik
ik sleurde het mee want het wou nooit van me los een teveel aan preken verder diep nachtelijk overleg enige liefdesbrieven en vele amens later wist ik de grove middelen benodigde ik ik schopte en verried terwijl mijn slechte bedoelingen onmogelijk was mijn uitleg die over de wekelijkse ophaalronde me wat te lief zoet
ik wou het een beetje gewillig mijn gesleur kon het lichte bevatten dat schuldgevoel wat minderen mijn wees gegroet en zeker die onze vader mocht ik misschien hebben overgeslagen maar het werkte het werd begrepen mijn vuil liet me los ging zelf aan mijn voordeur wachten sloop en verschanste zich vlotjes in die zak
ik schrok toen ik de zak optilde dat ik dit gewicht lang droeg verdroeg erna gaf ik zak en al een noemenswaardige plaats zo goed als niet twijfelde ik ik deponeerde graag in de goot stond eigen vuil een ietwat beeldiger dan op de schots en scheve stoep kort keek ik omhoog uit dank voor sterk werk en gebeden en liet los
ik keek erna maar één keer om