Ik droeg mijn hoofdpersonage te grave.
Niet deftig aan het einde van het verhaal, zoals het hoort maar ergens in de helft.
Ik droeg mijn hoofdpersonage te grave.
Niet de heldendood die hij verdiende maar ik schonk hem enkele bange, pijnlijke uren.
Ik droeg mijn hoofdpersonage te grave.
Geen gedoe.
Geen jankende violen.
Met fonkelende sterren als getuige.
Hij stierf in de armen van zijn minnaar, om half drie in de nacht. In alle stilte. Hun verdriet, mijn hartzeer.
Ik droeg mijn hoofdpersonage te grave, al was dat helemaal niet het plan.
Het kan al eens verkeren.
Ik ben in rouw.
De andere personages ook.
Ik droeg mijn hoofdpersonage te grave omdat het moest.
Verd*mme, is zijn laatste gedachte...
En terecht.