*****************************************
Adagio, Tomaso Albinoni door verf ed
***************************************************
Recuerdos de la Alhambra T.Tarrega
**********************************************
Het begin.
In den beginne was er de tekst en het ritme die aangeduid werd door een stok.
De gitaar kwam later veel later.
De spanning werd, eerst langzaam, opgevoerd tot een hoogtepunt. Wat doet denken aan Arabische feesten, huwelijksfeesten, waar het ritme langzaam wordt opgevoerd tot een hoogtepunt. En dan stopt het.
Bij Flamenco wordt dat ritme regelmatig opgevoerd. En stopt. Terug opgevoerd. En stopt.
Flamenco: een melodie bouwt zich op en wanneer deze zijn hoogtepunt bereikt, net als het gevoel zijn volheid bereikt, stopt de melodie. Dit proces herhaalt zich steeds opnieuw.
Ik werd er gek van. Het raakte mijn puberale gevoelens en bracht ze in beroering. In die uithoek van Vlaanderen werd ik gegrepen door de muziek uit het zuiden van Spanje. Later bleek de enige flamenco-kenner en -speler in Antwerpen te wonen. De stad waar boten, en hun vele culturen, aanmeerden in het centrum van de stad en hun verschillende culturen, voor een paar dagen of weken, uitspreiden. Er was een tocht vanuit mijn afgelegen dorp waar ik woonde naar de grote stad. Het was niet niks, maar mijn jeugdige hormonen dreven me ernaartoe.
De zanger-schrijver-dichter woonde destijds in een rijtjeshuis in een zijstraat van de Gitschotellei. Oeroude Vlaamse instrumenten hingen aan de witte muren in zijn huis. Na een hartelijke ontvangst kreeg ik mijn eerste teleurstelling te verwerken. De enige speler in de buurt van deze hartstochtelijke melodieën vertelde me dat hij ze niet meer speelde. Een Spanjaard had hem erop gewezen dat hij de muziek veel te koel speelde. Hij stuurde me naar Leuven, waar een Vlaamse flamenco speler niet alleen de melodieën speelde, maar ook leefde.
Op dat moment kon ik er niet veel mee, omdat ik de volgende dag verwacht werd in de fabriek, waar ik destijds werkte, in dat kleine dorp. Een paar jaar later, toen ik de wijde wereld introk, werd de weg erdoor bepaald. Leuven werd vijf jaar lang mijn thuis. Later, toen de ratio in mijn leven groter werd, vroeg ik me vaak af waarom deze verre muziek mij zo had geraakt. Een antwoord zou kunnen zijn dat de strenge rooms-katholieke cultuur en de armoede in dat verre Andalusië, en dezelfde armoede en rooms-katholieke cultuur hier en daar aanwezig waren.
Een van de verhalen over de oorsprong van de naam bracht meer duidelijkheid. Een Spaanse rooms-katholieke koning hoorde de zigeunermuziek en zei: "De passie die de muziek uitstraalt, vind ik terug bij mijn Vlaamse lijfwachten, mijn flamenco's."
De zanger-schrijver-dichter die ik toen ontmoette schreef deze regels die al jaren in mijn geest ronddwalen en mijn leven verblijden: "ik wil deze nacht in de straten verdwalen, de klank van de stad maakt me zeer amoureus" Wannes van de Velde
Op de dag van de begrafenis van Wannes werd deze tekst gepubliceerd in de krant DE MORGEN.