Bij aankomst van de tram vraag je me:
'Flandre?'.
Ik weet het niet. Ik weet steeds minder, 's ochtends het minst.
Je ogen projecteren onuitgesproken verwachting en ik ben verstijfd.
Wat als ik u de weg wijs? Het fout heb? U stapt godweetwaar, godweetwanneer af en u neemt het mij kwalijk en uw knoop in de maag worstelt naar vergelding en u vervloekt me in de avond?
Ik ben soms fout, steeds vaker, 's ochtends het meest. Dromen vloedden na en mijn bewustzijn is zoek. Mijn GPS wijst zelden Noordwaarts, mijn Frans is ondermaats,
ik...
'Flandre?'.
De tram opent haar poort, ik zeg ja, u stapt op, ik verstop me achterin, vizier op de aankondiging, ik hoop en hoop en hoop. Gaat u naar een sollicitatie? Heeft u een dringend ziekenhuisverzoek? Een blij/ triest/ angstig weerzien?
Schuldgevoel is me onbekend, tenzij voor onschuldigheden. Echte schuld is te groot om te dragen en schuldig geacht worden aan wegverraad is een kleine ballast. Indien ik dit overleef ben ik een moediger persoon. Volgende keer trek ik me iets groters aan, beloofd.
'Comte de Flandre'.
Uw vergelding is niet voor vanavond. Ik was genoeg. Ik zie u niet uitstappen maar verbeeld me dat ik iets goed deed, onbedoeld, maar goed.