Mama is weer stil
Een stilte die weegt
Dat maakt me verdrietig
Ik weet wat ze nodig heeft
Ze weet het zelf ook
Maar ze zit vast
Dat zei ze mij vorige week nog
Dat ze nooit beslist heeft
Gewoon gerold
Van het ene in het andere
En elke beslissing nu verlies betekent
Voor haar, voor ons.
Ik heb me toen boos gemaakt
Gezegd dat ze me teleurstelt
Dat ik weer die Jeanne d’arc wil zien
Zoals mijn opa haar zag
Dat ik haar zwijgen moe ben
Dat ik haar wil zien lachen
Want ik word blij van haar lach
Zoals zij van die van mij
Die middag ging ze terug de zee in
De zee spoelt altijd al haar zorgen weg
Maakt haar hoofd leeg
Geen verleden geen toekomst
Ze wil dat gevoel graag delen
Maar ik kan niet drijven
Ik ken alleen iets wat erop lijkt
Zij is de zeemeermin
De berggeit
Mijn mama
Alles inéén.
En als ze daar zo ligt
Op het wateroppervlak
In de hangmat
Op een alpenweide
Dan is ze thuis
Dan is ze stil
Een stilte die zweeft
En alles omringt met liefde.
Dat heeft mijn mama nodig
Gewichtloos zijn
Zweven
Niet gekooid
Niet geboeid
Leven.