met zwarte vlekjes
en een pot vol schaamte
en ik die niet vinden kon.
Niet wilde ik gekneed.
Niet door hun lucht vergiftigd.
Ineens bulderden mijn benen
schuurden mijn enkels tot geloften.
Ik knarsetandde snoep uit wikkels
werd glas tussen nat zand.
Hoeveel gedaanten moest ik zijn?
Hoeveel vragen strompelde ik verder?
Mijn pot kreunde zich uit zicht.
Zwarte vlekken op kreukelkleren
doorwoelden mijn rillingen
beloofden niets vitaals te roven
van wie niet vinden kon.
Ineens ontdekte ik wat ik al kende
en botten bewogen, groeiden en welden op
als bedorven melk uit gebarsten pak.
Daar glom ik op de stoep
van een nieuwe deur in een nieuwe stad.
Gedaanten dwaalden
en vragen wilden niet beroofd.
Lucht sneed er als knarsende glas.
Ik waadde enkels en benen kniediep
tot kreukelkleren
tot zwarte vlekken.
Niet kon ik vinden.
Pot strompelde zich in zicht.
Hoeveel dan moest zijn?
Hoeveel rillingen nog?