Deze zomer alweer niets gebruind. Leo bekeek zijn naakte, bleke lichaam in de grote badkamerspiegel. Het haar rondom zijn navel woekerde. Dat is een heel slechte suivez-moi mompelde hij. Onwillekeurig dacht hij aan die keer dat hij een rabarber in zijn hol duwde om het allemaal wat spannender te maken...dat was een heel slecht idee. Momenteel had hij geen rabarber liggen. Wel rabarberconfituur. Maar dat zou een plakboel worden wilde hij die oefening thans herhalen.
Dat hij niets gebruind was, was deze zomer geen moeite geweest. Amper een paar dagen zon, verder regen ...alsof hij in Groot Brittannië leefde.
Hij stelde hem dat voor wanneer hij op zijn fiets voor de zoveelste keer door de regen naar zijn werk reed. Omdat hij volstrekt alleen was kon hij zijn vakantie niet echt kiezen.... collega's met een gezin en kinderen kregen voorrang. Hij en zijn collega Stien, veel te dik geworden van de pralines, dagelijks verstouwde ze wel een kwartje kilo van dat goedje, moesten zich getroosten met wat er overbleef. Eenzaamheidsvet noemde Leo het.
Hij vroeg zich af of er in Engeland rabarber was, hij wist het niet. Marmelade was er wel, dat wist hij zeker.