Als ge Google Maps, Waze en Booking.com van het voorblad van uw gsm haalt,
als ge op zondag poetst en midden in het leggen van een proper tafelkleed aan iets anders begint. En een half uur later ziet ge dat kleed zo half rechtgetrokken en ge weet niet meer waarvoor ge die handeling nu eigenlijk onderbroken hebt,
als ge later de plakband in de koelkast vindt, tweede schap, tussen de mayonnaise en – oeps - de nagelknipper,
als álle bloemblaadjes van uw tulpen vallen en ge ze nog even prachtig vindt,
als de uitgebloeiden nog een volle week mogen pronken op uw tafel en gij (wie anders) blíjft ze mooi vinden. Ge denkt zelfs over een verhaal met als titel De uitgebloeiden,
als ge de verkeerde kookplaat aanzet onder de aspergeslierten en vervolgens een lege pan drie uur laat droogbakken,
als ge uw boodschappen twee dagen lang in uw fietstas vergeet- maar ik hád toch boter gekocht?
als ge gaat wandelen en wel drie verhalen tegenkomt, waarvan één met een hondje,
als ge uw hoofdtelefoon opzet en Bart zomaar ineens zingt dat de hemel zonder liefde niet kan bestaan en
als ge denkt: de wereld ook niet en uw wandeling eindigt met een duif die op uw kop schijt,
als ge een kaartje in uw brievenbus vindt en u verslikt in uw geluk,
als ge net voor het slapen gaan toch nog een koffie maakt en vergeet een cupje in uw machine te doen. Als ge vervolgens uw bakkes brandt aan dat heet schotelwater en uw kop laat vallen en in uw eentje begint te lachen, want scherven brengen geluk, waarna ge de halve nacht wakker blijft om te checken wie er wanneer online was en dus zeker niet is doodgegaan,
als er heel veel nachten na elkaar niemand is gestorven van wie gij houdt en ge nu met zekerheid wéét dat het klopt, van die scherven, en ge zet alweer koffie, mét cupje. Ristretto, de strafste die er is, want zo dadelijk moet ge werken, online teamen,
als ge de raad van Tine opvolgt. Embrechts. Teamen zonder broek,
als ge beseft dat het heel egocentrisch lijkt wat gij gedacht hebt, wat ge denkt – alle mensen van wie ik hou zijn veilig– Nu. Nog. Maar. Ge gunt het iedereen. Precies hetzelfde. Echt. Daar wilt ge uw hele servies voor kapot gooien. Ge maakt maar weer een ristretto. Rijmt op regretto,
en- guess what? Ge verkloot het alweer. Door er dubbel suiker in te doen. Het is middag en gíj hebt uw kamerjas nog aan. In uw zak vindt ge een vork.
Dan zijn het Vreemde Tijden.