Ik loop. Ergens verloren. Omsloten door golven roestbruin zand.
Een leemte, leeg.
Levenloos.
Mijn hoofd is een smeltende klomp ijs en ik wacht tot er niets meer van overschiet. Enkel nog een verdwaald lichaam, ergens op een eindeloos veldweggetje in Spanje, en een plasje water vol gedachten.
Als ik de juiste pijl had gevolgd was ik nu al op mijn bestemming.
Aan het slapen met verkoelde voeten.
Misschien was ik wel
de liefde van mijn leven aan het ontmoeten.
Dat zou ik kunnen denken. Maar dat doe ik niet.
Want hier weiger ik me te wentelen
in zelfmedelijden
in verdriet.
Nee, hier ben ik de laatste mens op Aarde.
Onaantastbaar.
Ongezien.
En voor het eerst in jaren,
Onbevreesd.
Mensen zijn bange wezens. Van spinnen tot bliksem en donder tot de dood, we hebben allemaal iets waardoor onze nekharen overeind komen te staan. En dat is niet vreemd. Angst staat namelijk in ons DNA gegrift. Het is een overlevingsmechanisme, zonder waren we hier niet eens.
Angst is ook een raadgever. Een duiveltje op onze schouder, meesterlijk bespeeld door politiek en media.
Het is een schuilplaats.
Een parasiet. Het neemt en neemt. Tot er niets meer van overschiet.
Angst is het donker.
En ik heb nooit leren fluiten.
Misschien ben ik gewoon laf.
Als ik niet buitenkom, kan er me niets overkomen. Als ik het niet weet, kan ik er ook niet over piekeren.
Als ik mijn hart niet blootgeef, kan niemand het kwetsen.
Het is een gemakkelijk leven, weg van alles en iedereen.
Het is ook een vreselijk leven. Nee, geen leven. Een bestaan. Saai en eenzaam. Gevangen achter een glazen wand, terwijl iedereen buiten aan het spelen is.
Maar glas kan breken.
En fluiten kan je leren.
Want diep in ons schuilt het antwoord en wij moeten luisteren. Want het woelt en woedt, voedt de oorlog in ons. Het vecht, weigert te vluchten. En voor een keer is dat niet slecht.
Het klopt vol verlangen. Doet ons de wijde wereld intrekken. Het doet ons struikelen en vallen, huilen en kwaad zijn. Het doet ons voelen.
En hoeveel pijn dat soms mag doen, we zouden het niet anders willen.
Dus ik kies ervoor om de weg kwijt te raken
met een lege thermosfles en geen bereik.
Want hier, op deze onverbloemde plek speelt de wereld zich af.
Hier ben ik de eerste mens op Aarde,
bang
maar met een hart
dat overloopt
van leven.