Ik drink en denk: die duiven zijn brutaal. Ze durven op de tafel komen bij mij.
Ze zullen aangemoedigd zijn door mensen of niet gestraft worden voor hun brutaliteit.
De grijze stenen verbergen kleine hapjes voor hun die gevallen zijn.
Toch zijn ze nooit tevreden, net als wij, willen ze altijd meer.
Waarom zouden ze stoppen als er altijd meer kans is dat nog iets zal vallen.
Waarom niet dichtbij gaan als mensen kunnen schrikken en iets laten vallen.
Er is geen gevaar. Zie hoe schattig we zijn.
Ik vraag me af of ze nog zo schattig zullen zijn als je iets terug wilt nemen van hun
of dat je vingers zullen bloeden van hun scherpe bek.
Alles is een gok.
Waarom zou ik niet meedoen als ik kan winnen. Ik ben toch niet gek?