Er is volk op straat, veel volk. Het lijkt wel alsof heel het land hier plots op straat is gekomen. Of ik nu
voor me kijk, of achter me, overal zie ik mensen. Mensen van allemaal origine. Terwijl ik zo rond me
kijk, zag ik je plots. Jij met je hoofddoek aan, die je straks gaat verbranden, jij tussen allemaal andere
vrouwen. Achter jou loopt een kind. Een kind van een jaar of tien. Het zou je dochter kunnen zijn.
Maar daarvoor ben je nog te jong. Zelfs bij een tienerzwangerschap zou het kind hoogstens een jaar
of 7 zijn. Het komt naar je toe, en vraagt je iets. Ik sta te ver van je, en er is te veel lawaai van al de
andere betogers, dat ik je niet kan horen.
‘Ow, excuseer.’ Terwijl ik naar jou zit te kijken, botst plots iemand tegen mij. Ik besef maar half dat ik
echt zit te staren naar jou, en dat iedereen verder gaat. Langzaamaan kom je dichterbij. Ik zit zo hard
naar jou te staren, dat het opvalt. Je ziet het, en wandelt naar mij. Voor zover dat je het wandelen
kunt noemen. In een betoging gaat het nooit vlot. Maar in mijn gedachten sta je onmiddellijk naast
me.
‘Is er iets? Je kijkt zo naar me?’ Zeg je. Wat een stem. Ik val in zwijm voor jou. Hopelijk kan ik het een
beetje verbergen. Op homoseksualiteit staat hier, in Iran, nog altijd de doodstraf. ‘Huh, uh… nee, er is
niets,’ antwoord ik. Hopelijk klok de paniek in mijn stem niet hard door. Ik wil namelijk niet dat mijn
laatste uren geslagen hebben. En zeker met al de undercoveragenten van de overheid, weet je nooit.
Zelfs tegen mijn verloofde kan ik niets zeggen. Als ik iets te veel zeg, waaruit zou blijken dat ik
verliefd op je ben geworden, kan dat onmiddellijk mijn dood betekenen. Maar wat doe ik dan het
best? Ik kan toch moeilijk heel mijn leven blijven zitten met het idee dat ik elk moment kan worden
opgepakt.
Terwijl ik al deze bedenkingen aan het maken ben, wandel je een beetje verder. He! Is dat daar een
stukje zwart haar dat ik zie, onder je blond haar, dat weggestoken zit onder je hoofddoek? Ja hoor.
Maar dat betekent dat… Je bent geen vrouw, maar een undercoveragent! En deze betoging was
enkel voor vrouwen! Om jou te ontmaskeren, moet ik rap zijn. Ik neem je hoofddoek en je blonde
haren vast, en trek eraan. Hoe kan dat nu? Je bent… mijn verloofde? ‘Sinds wanneer loop je rond
verkleed als vrouw op een betoging die enkel voor vrouwen is?’ ‘Wel, ik ben undercoveragent voor
de Iraanse overheid. Ik moest infiltreren om zo te achterhalen wie allemaal aanwezig is op deze
betoging.’ Antwoord je op mijn vraag. Nu wordt me wel veel duidelijk. Waarom je altijd weg was
tijdens grote gebeurtenissen, waarom ik voor je stem viel, waarom ik je plots herkende, …
Het toeval wil, dat we volgende week gaan trouwen. Zo kan ik toch nog, zonder de doodstraf te
krijgen trouwen met ‘de vrouw van op de betoging’. Pff. Wat moet een echt homokoppel toch niet
allemaal meemaken in een land zoals Iran.