Er is jou geleerd hoe het hoofd boven water te houden, met een simpele schoolslag kwam je al een heel eind. Maar het duiken heb je jezelf aangeleerd, weliswaar uit noodzaak. Ook omdat het in je aard zit om onder de oppervlakte te kijken. De diepte herbergt mogelijkheden en inzichten waar je je als drijver geen voorstelling van kunt maken. Enkel duikers weten welke schatten er tussen de donkerste spelonken te vinden zijn. Welke waarheden er ver onder de woelige spiegel huizen.
Er werd jou aangemaand om je ergens aan vast te klampen. Een stuk drijfhout of een opblaasbare donut, het maakte niet uit, zolang je maar niet op het idee zou komen dat je het op eigen kracht zou redden. Je moest je hoeden voor de golven, zeiden ze. Ze zouden alleen maar erger worden. En eigenlijk moest je je er ook een beetje schuldig over voelen, want het was immers jouw gespartel dat de deiningen mee veroorzaakte. Synchroon met het gespartel van alle andere door verdrinkingsangst gemotiveerden.
Maar jij bent dus beginnen duiken. Helemaal op jezelf. Misschien was het aanvankelijk geen bewuste keuze en werd je eerder naar beneden getrokken, gillend de diepte in. Zo gaat het bij de meeste mensen. Maar het kan ook zijn dat je werd geroepen, dat je de stem van Moeder Aarde doorheen jouw gebeente voelde trillen en je het gewoon wist: ik ga onder.
Het controleren van je adem werd een sleutel. Daar in het donker gingen je ogen pas echt open. Ver weg van de oppervlakkigheid liet je je ontroeren door de diepste stilte. Ze kwam jou met open armen tegemoet. Welkom thuis, fluisterde ze in je oor. Eerst kon je alleen maar huilen, met halen en schokken die het bezinksel van vele jaren deden opstuiven. Daarna hulde je jezelf troostend in vrede met wat is, een laagje weerbaarheid voor daarboven. En het Weten werd jouw reddingsboei.
Je stuitte op onbegrip. Alleen gekken gingen onder. Daarbeneden zou je niets vinden, het was er bovendien gevaarlijk. Dobberen moest je, geboden en dreigden ze. Maar jij voelde de waterwezens zich rond jouw enkels vleien, jou uitnodigend om weer mee te gaan. Er was daar zoveel te ontdekken. Je hebt het altijd vreemd gevonden dat anderen niet leken te voelen wat er onder het oppervlak speelde. Zovelen gedroegen zich alsof de diepte onder hun voeten niet bestond. Hun blik tekende enkel horizontale lijnen.
Wat een verademing was het om, niet zo heel erg lang geleden, andere duikers te mogen ontmoeten. Verbonden door het Weten dat uiteindelijk Herinneren bleek te zijn. Je had erom gevraagd, de nodige opofferingen gemaakt en vervolgens meer gekregen dan het verlangen had geschetst. Zo gaat dat met keuzes die gedragen worden door eigenliefde.
Een beschermende film van dankbaarheid ligt over het heden. De golven lijken niet meer zo angstaanjagend, je deint vol overgave mee. In liefdevol gezelschap en vertrouwen. Wat er in de diepte leeft, vind jij nu ook hierboven. De grens tussen ‘hier’ en ‘daar’ vloeit steeds verder uit. De diepte vermengt zich met de hemel, als de kleuren van een aquarelschilderij. Schoonheid die velen, maar alvast jou niet, ontgaat.