in de verte worden de wolken een seconde roze
als een warm parfum van iemand die je kruist
die je adem vernieuwt en je wangen kleurt
ik begin te tellen, het gedonder volgt op 15
15 keer 343 meter, zo ver moet het zijn van waar ik zit
Ik tel de maanden tot ik je terug zie, als het moet de jaren.
soms achteruit, tot in je badkamer
de barst in de spiegel waarin ik ons nog samen zie
de wasmand met onze lakens
de vuile woorden waarmee je streelde
ik krijg ze er nooit uit
grachten lopen over, barsten slippen dicht
ik dans in de regen, ik voel me licht
terwijl ik wacht op je teken
een volgende bliksemschicht