Ik moest de hele berg nog op
dan pas bereikte ik de wolken.
In hun wieken wilde ik schieten
het water verdrijven
het gemeur van de windbloem.
De cesuur wachtte me op.
Op hun dek wilde ik verhapstukken
het hoge woord
het breken voor het stoffelijke overschot.
In witter dan wit zag ik erkenning.
Waar ik bleef hangen
werden mijn armen hun lood
mijn benen hun rollende teerlingen.
Het spel kende geen pardon.
De metronoom stookte de tweedracht
de cesuur kwam onder druk.
Ik dacht aan oude spoken
een gemene muur, een twijnderij.
De windbloem wou eeuwig stinken.
In de verte ontwarde ik een stad
tussen het puin de mantel der liefde
de hand die naar me reikte.
Uit het schuim en de as herrees het beeld
waarvoor ik de berg opliep.
De boom treurde niet totterdood.
Dus brak ik in de wolken.
De schaduw las ik nog net.