Je vertelde me altijd dat je het niet leuk vond dat ik geen gevoel voor intimiteit had,
hoe ik je niet vasthield zoals jij vastgehouden wilde worden,
zoals zij jou vasthield.
Ik zou je niet veel kussen in het openbaar,
dus je gaf me geen kans om weg te komen.
Je hield me steviger vast en mijn ontsnapping lag in het slot van onze monden.
Ik vond het fijn,
maar ik heb me altijd afgevraagd wat normaal is.
Was je zo met haar of was zij normaal,
snak je naar vrouwen die niet zo intiem zijn als jij of speel je gewoon graag ons spelletje?
De laatste tijd probeer ik je meer aan te raken, woorden te zeggen die aanvoelen als rozenknopjes.
Zo zoet en elegant delicaat.
En hoe meer ik dit vreemde concept van een intieme relatie laat zien,
hoe meer ik verliefd word,
hoe meer ik in je val trap van glimlachen en vingers die door mijn haar gaan,
hoe meer ik hunker naar je kussen, je aanraking,…
Wat is er met me gebeurd?
Want schat,
ik bang ben.