We hadden onze namen nog,
we wisten niet meer waar.
Het nieuws kwam dichter, dichterbij
en dreef ons uit elkaar.
We telden bommen in Bagdad,
Soleimani ’t laatste uur.
We keken naar de sterren
en de bomen vatten vuur.
De zwarte mamba vloog niet meer,
de slang werd eeuwig stil
en George kon niet meer ademen,
er stond iets groots op til.
We hadden onze namen nog
geschreeuwd naar elke Brit.
“Goodbye”, “Het ga je goed” en ook nog
“Please, vergeet ons niet!”
Vier seizoenen bleek te kort.
Vivaldi, en avant!
Het land vaart wel, vooruit dan,
#tousensemble, seulement.
De dag werd voorgeschoteld
en de keeper dook niet meer.
En we bleven allemaal binnen,
ja, we missen je, Xavier.
Tutti Frutti, Maradona,
Christo ingepakt.
Ook Vera Lynn en Ennio
in ’t leven weggezakt.
Trini, Eddie, Connery
en ook Black Panther zong
een laatste lied voor Lutgart
“Ain’t no sunshine when she’s gone”.
We telden onze doden,
kogels schoten in het rond.
De leerkracht stond weer voor de klas,
zijn hoofd lag op de grond.
Wie verenigt weer de Staten,
wordt de nieuwe president?
Wie wordt de held, en wie o wie
de volgende patiënt?
We werden ziek, we werden moe,
we riepen naar elkaar.
We houden onze namen nog
tegoed voor volgend jaar.
En zij, zij zag het allemaal,
ze was er elke dag.
Martine versloeg het nieuws voor ons.
Bedankt – en kijk – ik lach.